บทที่ 11 Chapter 11

รสหอมหวานเย้ายั่วปลุกกำหนัด ยิ่งยามที่เรียวลิ้นสากร้อนซอกซอนไปทั่วช่องปาก รสชาติอ่อนๆ ของเครื่องดื่มที่เคลือบเรียวลิ้นก็เหมือนจะมอมเมา เฝ้าลิ้มชิม จูบ... ที่เขาไม่ตั้งใจและไม่ต้องการให้เกิดจึงกลับกลายเป็นเขาเองที่เบียดประกบบดปากเคล้าริมฝีปากนุ่ม ดื่มด่ำเรียกร้องจนกระแสความกำซาบซ่านพล่านไปทั่วเนื้อตัว ฝ่ามือหนาเคลื่อนลูบไปทั่วเรือนร่างนุ่ม ขณะที่เธอเบียดเนื้อเบียดตัวเข้าหาอย่างเรียกร้องต้องการไม่ต่างกัน

เพชรพญามัวเมาในความหอมหวาน อารมณ์ใคร่พุ่งโพลงโหมกระหน่ำ เขาต้องการ... เสียบแทรกชำแรกร่างหลอมรวมระบายความอัดอั้นที่รุมเร้าคับอก ตรีนุชแสนหอมหวาน เรือนร่างยั่วราคะ เสียงครวญครางของเธอดุจดังเสียงเร้าเร่งของกลองศึกให้ร่างกายหนุ่มแน่นตื่นคึกฮึกเหิม อาการยินยอมพร้อมพรัก ดึงทึ้งเสื้อผ้าบนตัวเขาราวกับเธอกำลังโหยหิวมากมาย ฝ่ามือที่เคลื่อนไล้ลูบขยำเนื้อกายแกร่งแน่นมัดเนื้อเร่งเร้า เพชรพญาแทบเสียการควบคุม

เขาคงจะดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากเนื้อตัวนุ่มหอมจนล่อนจ้อน ก่อนจะจับเธอตรึงขึง สอดชำแรกแทรกเสียบความแกร่งกร้าวที่พร้อมพรั่งของตนเอง บดตะบันดันโหมจนกว่าเนื้อตัวจะโปร่งโล่ง มันง่ายนิดเดียวที่จะทำ ทว่า! ภาพหนึ่งกลับผุดขึ้นกลางสมอง

ภาพที่ทำให้เขาเสื่อมสิ้นศรัทธาในตัวผู้หญิงคนนั้น พานทำให้อารมณ์ลุกโชนค่อยๆ ลดระดับ

เปมิศา... การที่เธอเลือกแต่งงานกับกอบเกื้อไม่เป็นปัญหาที่ทำให้เขาเกลียด แต่ขณะที่สามีป่วยหนัก เจ้าหล่อนกลับหลบไปเริงสวาทกับชายอื่นได้หน้าตาเฉย

งานสัมมนาผู้ประกอบการธุรกิจเรื่องค้าส่ง เปมิศาเป็นตัวแทนของกอบเกื้อเข้าร่วมด้วย สายตาพราวแพรวที่ชม้อยชม้ายชายเชิญให้ชายหลายคนรวมทั้งเขา ยิ่งเจ้าหล่อนพยายามพาตัวเองมายั่วยวน ทอดสะพานเสริมใยเหล็กให้ด้วย แต่เขาเกิดความรังเกียจ ไม่คิดจะเสวนาเกินจำเป็น แต่คืนนั้นเขาก็ได้ร่วมเป็นพยานรู้เห็นเกมสวาทระหว่างเธอกับหนึ่งชายที่ตกบ่วงเล่ห์เสน่ห์ของเธอเข้า บทสังวาสดุเด็ดเผ็ดมัน หากเขากลับยิ่งสมเพชเธอนัก พร้อมกันนั้นก็นึกดีใจแทนฟ้าครามที่หลุดพ้นบ่วงวงโคจรของเปมิศาไปเสียได้

เขาต้องไม่เหมือนพวกผู้ชายสั่วๆ พวกนั้น!

เพชรพญาดึงสติกลับมาที่สาวน้อย กระชากมือเล็กที่วุ่นวายกับเนื้อตัวบิดไพล่หลัง จับไว้ด้วยมือใหญ่ข้างเดียว ใช้อีกมือกระตุกเนกไทจากคอตนเอง

“คุณเพชร...อ๊ะ! ทะ...ทำอะไร”

ตรีนุชหน้าตื่นดิ้นรน อารมณ์คั่งค้างจนหน้าตาหัวหูแดงก่ำ หากก็ต้องตกใจเมื่ออีกฝ่ายกำลังมัดมือเธอไว้ด้วยเนกไทของเขา

“อย่าดิ้น แขนหักไม่รู้ด้วยนะ”

“คนบ้า ซาดิสม์หรือไง มามัดฉันทำไม ปล่อย!”

ชายหนุ่มไม่ใส่ใจเสียงร้องโวยวาย เขาบังคับจับมัดมือเธอไพล่หลังสำเร็จก็ผลักร่างเล็กไถลไปในน้ำ

ตรีนุชไม่มีมือคอยพยุงร่างกายจึงผงะหงายเอนไปด้านหลัง เนื้อตัวท่อนบนจุ่มน้ำถึงปลายคางเลยทีเดียว เธอร้องลั่น เนื้อตัวเริ่มชาอีกครั้ง ความกำหนัดงุ่นง่านเบาบาง

เขาเอื้อมไปเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำอีกครั้ง ตั้งใจให้มันล้นอ่างไปเลย คนดื้อจะได้ไม่กล้าดื้อมากถ้าไม่อยากจมน้ำตาย ตัวเล็กจ้อยแบบนั้น แค่นั่งในอ่าง น้ำก็ถึงคอปริ่มๆ ปลายคางแล้ว แล้วกายสูงใหญ่ถอยออกห่าง แม้ตาคมจ้องมองคนที่ปลุกอารมณ์เขา มือหนาเริ่มถอดเสื้อเชิ้ตออกจากกาย

เนื้อตัวแน่นแกร่งผึ่งผายทำเอาตรีนุชแก้มร้อนซ่าน ปากที่อ้าเตรียมจะสาดคำด่าทออ้าค้าง ตาเบิกกว้าง ก่อนริ้วความร้อนจะพาดผ่านใบหน้าและหัวใจให้สั่นไหวรุนแรง

เพชรพญาขยับเข้าหาอีกครั้ง แต่เป็นการรวบข้อเท้าที่อยู่ใต้น้ำ ใช้เสื้อเชิ้ตของเขามัดรวบเอาไว้

“ทำบ้าอะไร คุณเพชร ปล่อยนะ”

“แช่น้ำเย็นๆ แบบนั้นสักชั่วโมงแล้วกันจะได้หายอยากหายงุ่นง่าน ไม่ต้องมาทำตัวร่านกับฉัน เพราะฉันไม่สนใจเด็กแบบเธอ”

เสียงห้าวห้วนกระแทกใจและความรู้สึกคนฟัง เพราะน้ำเสียงของเพชรพญาช่างหยามเหยียด

สติที่กลับมาอีกครั้งทำให้ตรีนุชหน้าร้อนวาบๆ อับอายและโกรธจัด

“ไอ้คนบ้า ใครเขาอยากอ่อยคุณกัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

ร่างอรชรดิ้นรนจนน้ำในอ่างกระจาย สาวน้อยพยายามจะลุก แต่ลุกไม่ได้ เมื่อมือและเท้าถูกลิดรอนไป เธอมีแต่จะไถลจมน้ำอย่างน่าหวาดเสียว จำต้องนั่งตัวตรงยืดกายไว้ ดีหน่อยตรงที่น้ำคลายความเย็นจัด เมื่อน้ำล้นอ่าง น้ำแข็งที่ยังหลงเหลือน้อยนิดก็ไหลล้นลงพื้นกระเบื้อง พอๆ กับอารมณ์งุ่นง่านกำหนัดที่ค่อยๆ ถูกสลายไปจากร่างกาย สติของตรีนุชกลับมามากขึ้น สามารถคุมอารมณ์และเริ่มรับรู้สถานการณ์ตรงหน้ามากกว่าเดิม โดยเฉพาะสายตาเยาะหยันของเพชรพญา

“ถ้าไม่อยากอ่อยฉันก็อย่ามอง ฉันจะอาบน้ำแล้ว เหนื่อย...ง่วงนอนจะตายอยู่แล้ว”

ว่าแล้วเขาก็ปลดกางเกง รูดซิปต่อหน้าต่อตาเบิกโต

“ว้าย”

ตรีนุชผินหน้าหนีแทบไม่ทัน เลือดสูบฉีดจนร้อนผ่าวๆ ไปทั่วใบหน้า “คนทุเรศ หน้าไม่อาย”

“อายทำไม รูปร่างฉันออกจะเพอร์เฟกต์ เมื่อกี้เธอเองก็อยากซบอยากซุกไซ้ฉันจะตายไปจริงไหม อย่าหันมาเชียว ไม่อย่างนั้น ฉันจะคิดเอาว่าเธออยากมอง แล้วอยากให้ฉันเสียบน้องชายที่หว่างขาเธอด้วย”

“หยาบคาย ทุเรศที่สุด”

ตรีนุชก่นว่าแต่ไม่กล้าหันไปมอง ได้ยินเสียงเนื้อผ้าที่เลื่อนรูดไปตามเนื้อตัวเขา เสียงผิวปากเป็นทำนองเพลงอย่างอารมณ์ดี ก่อนเสียงน้ำฝักบัวจะสาดซ่ากระทบพื้น