บทที่ 12 Chapter 12
สาวน้อยคอแข็ง ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังอยู่ในกาย และเจ้าความชั่วร้ายจากยานรกนั่นก็ทำให้เธอสั่นอีกครั้ง หากครั้งนี้สติเธอมีพอควร ความบีบคั้นของมันไม่หนักหนาเหมือนชั่วโมงก่อน ตรีนุชกัดปาก หลับตา กดกลั้นความรู้สึกกระหายในเพศรสที่เธอไม่เคยรู้จักอย่างถ่องแท้เอาไว้ แม้ซอกขาจะตอดเต้น ร้อนผ่าว ร่างกายคล้ายถูกบีบจากมือที่มองไม่เห็นเป็นระยะๆ
อาการสั่นสะท้านเป็นพักๆ ของสาวน้อยหาได้รอดพ้นจากสายตาคมที่คอยลอบมองอยู่ตลอดเวลา เพชรพญาไม่ได้โป๊เปลือยทั้งหมด เขายังมีกางเกงชั้นในสวมติดกายขณะที่อาบน้ำชำระล้างร่างกายและคราบเหงื่อไคล สมองครุ่นคิด... เมื่อใดฤทธิ์ของยาบ้าๆ นั่นจึงจะหมดไป เขาไม่กลัวว่าตรีนุชจะทำอะไรเขาหากเธอหน้ามืดไร้สติขึ้นมาอีก แต่กลัวตัวเขาเองจะคุมความกระหายอยากในอารมณ์ใคร่ไม่ไหว ถึงจะบอกย้ำตัวเองว่าไม่ชอบพอในตัวเด็กสาว แต่เนื้อกายนุ่มละมุนหอมกรุ่นของสาวสวยมันยั่วกิเลสดำมืดในกายชายได้ชะงัด เขาเองก็ไม่ละเว้น
ชายหนุ่มทิ้งเวลาให้ยาวนานออกไป กระทั่งร่างอรชรสงบลง เขาจัดการกับตัวเองด้วยการเช็ดเนื้อตัวลวกๆ หากางเกงนอนมาสวม ก่อนจะเข้ามาดึงร่างบางขึ้นจากอ่างน้ำ
“ทำอะไร!”
ตรีนุชผวาดิ้น แต่ขาที่ถูกมัดทำให้เธอเสียหลัก และถูกรวบกอดเอาไว้ทั้งเนื้อทั้งตัว
“อยู่เฉยๆ มั่งเป็นไหม จะดีดดิ้นอะไรนักหนา ทำฉันเปียกอีกแล้วนะ”
เสียงห้าวดุขรึม เขาจับเธอยืนก่อนจะก้มลงแก้มัดที่ขาให้ แล้วยกร่างอรชรออกมาจากอ่างน้ำ
สาวน้อยทำท่าจะถอย หน้าตาตื่น... นั่นเพราะเพชรพญาไม่สวมเสื้อ มัดกล้ามเนื้อที่เธอสัมผัสแล้วว่าแน่นตึงก็สวยงามน่ามองจนน่าอาย
“ฉันจะกลับบ้าน”
“ไม่ได้ ฉันง่วงแล้ว ขี้เกียจไปส่ง”
“สภาพนี้เรอะ คิดว่าจะไปได้ถึงไหน ไม่กลัวถูกลากไปฟัดอีกรึไง” เสียงบ่นระอาสุดๆ ขณะที่เอื้อมไปแก้มัดมือออกให้
อาการที่เกือบเหมือนกระโจนหนีก็ทำให้เพชรพญานึกฉุน จากที่คิดจะปล่อยให้แม่สาวน้อยเจ้าปัญหาจัดการกับตัวเอง เขาจึงเป็นคนปล้ำทึ้งถอดดึงเสื้อผ้าเปียกๆ นั่นออกเสียเอง
“อย่านะ จะบ้ารึไง คุณทำอะไรแบบนี้”
“ขืนให้เธอถอดเองคงนาน ฉันก็ขี้เกียจรอแล้ว ไม่ต้องมาสะบัดสะบิ้ง มีอะไรให้ดู นมก้นแทบมองไม่เห็น”
“ไม่นะ อย่า!”
ตรีนุชดิ้นรนพัลวัน แต่แรงน้อยนิดของเธอหรือจะต้านช้างสารอย่างเพชรพญาได้ เขาจับเธอกดกับท่อนขาเหนือเข่า กระตุกรูดกระโปรงสั้นออกไปพร้อมๆ กับกางเกงชั้นในเสียด้วยซ้ำ ทำเอาขนหัวเธอลุกกรู กรีดเสียงร้องก้องห้องน้ำ ยังไม่ทันได้ตะกายหนี เสื้อเนื้อบางก็ถูกฉีกขาด
“คนบ้า คนเลว! เลวที่สุด ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า!”
เพชรพญาหาได้สนใจ ความขาวผุดผ่องทำให้เขาตะลึงลาน จากที่คิดจะแกล้งเด็กกลับกลายเป็นตัวเองที่อึ้งตะลึงลืมหายใจ
ตรีนุชเป็นสาวเต็มตัวแล้วจริงๆ อก เอว สะโพก ล้วนแต่เต็มตึงสวยงาม ความขาวผุดผ่องของผิวพรรณบางใสกระทั่งเห็นเส้นเลือดกระตุ้นเร้าเลือดในร่างกายให้ร้อนฉ่า โดยเฉพาะนุ่มเนื้อนูนเด่นที่หน้าขา กุมลมหายใจเขาให้สะดุดทันที
“ไอ้บ้า!”
ฝ่ามือบางตวัด หากยังช้ากว่ามือใหญ่ แทนที่จะได้ตบอีกฝ่ายให้หายเจ็บใจ กลับกลายเป็นตัวเธอถูกจับล็อกไว้ ก่อนร่างจะลอยหวือขึ้นจากพื้นรวดเร็วเสียจนต้องหวีดเสียงลั่นด้วยความตกใจ
เพชรพญาก้าวอาดๆ ออกมาที่เตียงนอนใหญ่ โยนเนื้อตัวขาวลงไปด้วยใบหน้าที่ดุบึ้ง เขาพยายามไม่มองลงไปตรงจุดอันตรายของสาวเจ้า ข่มกลั้นความมืดดำในใจไว้ ยามที่ตามลงไปตะครุบกอดรัดเนื้อตัวบางใส กกกอดเอาไว้แน่น
“ปล่อยนะ คนเลว”
ตรีนุชร้องเสียงสั่น พยายามจะดิ้นรนหนีวงแขน อับอายในความเปล่าเปลือยของตนเองจนแทบอยากจะทุบเจ้าคนฉกฉวยโอกาสอย่างทุเรศ
“ถามจริง ไอ้ที่ดิ้นสะบัดสะบิ้งอยู่นี่ต้องการปลุกฉันรึเปล่า ไม่รู้สึกเหรอตรีนุช เธอกำลังทำฉันตื่น รึเธอตั้งใจกันแน่”
“อย่ามากล่าวหากันนะ ใครทำใครกันแน่”
ฝ่ามือสากอุ่นกลับกอบกุมลงที่พุ่มเนื้อด้านหน้า สาวน้อยร้องลั่น ดิ้นจะหนีให้พ้นการหยาบหยามนั้น แต่ยิ่งดิ้น บั้นท้ายเปลือยของเธอกลับยิ่งถูกกดติดหน้าขาแกร่ง ความแข็งขึงของบางอย่างที่กำลังดุนดันผ่านเนื้อผ้าบางๆ ทำเอาตรีนุชพูดไม่ออก
“นอน... ดิ้นมากๆ ฉันอาจจะมีอารมณ์แล้วทำอย่างที่เธออยากให้ทำก็ได้นะ”
“ใครอยากให้ทำอะไรเล่า ไอ้บ้า”
“ปากดีแบบนี้ อยากโดนจริงๆ ใช่ไหม ไม่มีใครสั่งสอนให้พูดเพราะๆ รึไง”
มือสากใหญ่ปราดมาจับปลายคางดึงหน้าแดงก่ำขึ้น ก่อนที่ปากได้รูปจะกระแทกจูบลงไปอย่างจาบจ้วง เบียดบดแรงๆ อย่างเอาแต่ใจ
ตรีนุชดิ้นอึกอัก ร่างกายชาวาบตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าเลยทีเดียว และเจ้าความรู้สึกงุ่นง่านก็เหมือนจะก่อตัวขึ้นมาอีก ทั้งที่ปากเธอกำลังถูกบดขยี้จนบวมเป่ง
อื้อ...
จูบลงทัณฑ์หาได้มีความอ่อนหวานเอาใจ กระนั้นกระแสบางอย่างก็วูบวาบไปทั่วช่องท้อง
เพชรพญาขยี้ปากบดปาก ลิ้นรัดลิ้น ดูดดื่มกลืนกินจนสาแก่ใจแล้วจึงยอมผละออกห่าง
“ถ้าไม่อยากให้ฉันบ้า ก็นอนนิ่งๆ ไม่อย่างนั้น...”
ฝ่ามือหนาเคลื่อนไล้บนหน้าท้องแบนเรียบ สร้างความหวาดผวาให้สาวน้อยจนหน้าตาแตกตื่น ขณะที่เธอยังหอบหายใจรัว
“ไม่นะ”
