บทที่ 7 Chapter 7
ความทรงจำที่ไม่น่าจดจำก็พลันผุดขึ้นมาในหัว นับแต่ถูกพี่สาวอย่างเปมิศารับตัวเข้ามาอยู่ในบ้านพุทธรัก ตรีนุชเข้ากับกรณิการ์ซึ่งอายุอ่อนเดือนกว่าเธอได้เป็นอย่างดี เพราะความสนิทสนมนี่เอง เวลาที่คุณกอบเกื้อพ่อของกรณิการ์ไปไหนก็มักจะพาเธอไปด้วย ตรีนุชได้พบกับเพชรพญาหลายครั้งแต่ไม่เคยมีโอกาสพูดคุยอะไรกันมากมายไปกว่าการยกมือไหว้เขา เมื่อคุณกอบเกื้อไปติดต่อเรื่องงาน แม้ว่าบริษัทของคุณกอบเกื้อจะไม่ใช่บริษัทใหญ่ ความที่เป็นคนใจซื่อมือสะอาดจึงได้รับความไว้วางใจ เพชรพญาให้ความสำคัญและให้ความเคารพระดับหนึ่ง เมื่อบริษัทมีปัญหาเรื่องสภาพคล่อง เพชรพญาหยิบยื่นความช่วยเหลือให้ กระทั่งคุณกอบเกื้อไม่สามารถฟื้นฟูกิจการได้และตัวเองก็มาเสียชีวิต เปมิศาจึงถูกฝากฝังให้ทำงานกับบริษัทของเพชรพญา ซึ่งในช่วงนั้นพ่อของเขายังดูแลบริหารเอง ส่วนตัวเธอและกรณิการ์ยังมีโอกาสได้พบเจอเขาอีกหลายครั้ง กระทั่งเกิดเรื่อง...
ตรีนุชรับรู้อยู่เนืองๆ ว่าเพชรพญาไม่ค่อยชอบเธอนัก จะเพราะอะไรนั้นก็สุดรู้ ก่อนเหตุการณ์ที่เหมือนเป็นตราบาปประทับตัวเธอจะเกิดขึ้น ในเย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน พิริยะชวนเธอไปเที่ยวผับกับเพื่อนๆ ที่เรียนในสาขาเดียวกัน ในผับคลาคล่ำไปด้วยวัยรุ่นวัยคะนอง พวกเธอก็ได้พบกับเพื่อนร่วมวิทยาลัย กลุ่มของนิวัตเด็กจากสาขาช่างยนต์ ผู้หญิงหนึ่งในกลุ่มเด็กบัญชีที่ตรีนุชเรียนอยู่เป็นแฟนกับนิวัต
เรื่องมันไม่น่าจะมีอะไร ถ้าเพียงแต่ตรีนุชจะไม่ถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มเครื่องดื่มบ่อยๆ เหล้าผสมดีกรีอ่อนไม่เป็นปัญหา หากว่าในเหล้านั้นไม่มีส่วนผสมของยาบางชนิด
“อร่อยมั้ยสาม” สุดานันท์ถามยิ้มๆ เมื่อนั่งกันอยู่เฉพาะกลุ่มผู้หญิงไม่กี่คน บางคนออกไปเต้น บางคนไปห้องน้ำ รวมทั้งพิริยะด้วย
ตรีนุชพยักหน้า เธอเองก็ไม่ใช่เด็กเรียบร้อยที่วันๆ อยู่แค่โรงเรียนกับบ้าน เครื่องดื่มมีดีกรีหลายชนิดเธอเคยลิ้มลองมาแล้ว
“อร่อยดี รสไม่แรง”
“งั้นเอาอีกแก้วนะ ว่าแต่เธอกับนายยะนี่ไม่ใช่แฟนกันแน่เหรอ”
“โอ๊ย ใครเอามันเป็นแฟนก็ตาถั่วแล้วล่ะ” ตรีนุชตอบแล้วหัวเราะ ยกแก้วที่เพื่อนยื่นมาให้ขึ้นดื่มโดยไม่ได้คิดอะไร เสียงเพลง เสียงพูดคุย เสียงดีเจอื้ออึงไม่น้อยหากยิ่งสร้างความคึกคักในร่างกายและหัวใจ
ทางด้านของพิริยะที่มาทำธุระในห้องน้ำ แต่จังหวะนั้นโทรศัพท์ของเขามีสายเข้าจึงเดินไปคุยโทรศัพท์ ก่อนจะย้อนเดินกลับมาผ่านหน้าห้องน้ำและเขาคงจะผ่านเลยไป หากว่าจะไม่ได้ยินการพูดคุยของพวกนิวัตกับเพื่อนๆ
“นังสามมันน่าเอาไม่หยอกเลยนะเว้ย”
“เฮ้ย อย่าดังไปมึง เดี๋ยวแม่งถึงหูนังสามอดแดกกันพอดี” นิวัตปรามเพื่อนก่อนจะหัวเราะ
เพราะพวกเขายืนปลดเบาหันหน้าเข้าหากำแพงจึงไม่สังเกตเห็นพิริยะ
“นังนันมันจัดให้ชัวร์เหรอวะไอ้วัติ มันเป็นแฟนมึงนะ จะยอมให้มึงลากนังสามไปขย่มได้เหรอ”
“หึ ทำไมจะไม่ยอม มันเกลียดสาม เห็นคุยว่าหมั่นไส้ที่ยัยนั่นเรียนเก่งกว่า ชอบเสนอหน้าในห้องเรียน ทำตัวเด่น มันไม่แค่จัดหรอก แต่นังนันมันประเคนให้กูยิ่งกว่าเต็มใจอีกเฟ้ย” นิวัตได้ทีคุยโอ่
พิริยะได้ยินแล้วไม่อยากจะเชื่อ
“นังสามมันคงยอมง่ายๆ”
“เจอ...เข้าไปรายไหนเคยรอดสักรายเหรอวะ ดูอย่างนังนัน แรกๆ ก็เล่นตัวจะตายห่า พอกูได้เสียบขึ้นมา แม่งทุกวันนี้แก้ผ้ารอท่ากูเองพวกมึงไม่เห็นเหรอวะ”
ชื่อยาเสียสาวที่รู้กันดีในหมู่ผู้ชายทำให้พิริยะยิ่งใจรุ่มร้อน เขามองพวกมันอย่างรังเกียจ ก่อนจะรีบออกไปด้านนอก นึกหาวิธีพาตรีนุชแยกตัวออกไปโดยไม่ให้พวกมันสงสัย เมื่อนึกได้ก็รีบล้วงโทรศัพท์ออกมากดโทร.หาญาติผู้พี่ หูยังแว่วเสียงพวกนิวัต
“ฮ่าๆ งั้นรอไรวะ เติมนี่ไปสักหน่อย จะได้ยิ่งคึก ยิ่งดึกยิ่งมัน ฟันกระจายกันไปเลย”
เพื่อนคนหนึ่งยักคิ้วหลิ่วตาพลางส่งยาเม็ดเล็กยื่นมาให้ นิวัตยิ้มอย่างรู้เท่าทัน
“อยากเอี่ยวด้วยเหรอมึง”
“เรื่องเสียวสนุกแบบนี้ ใครอยากพลาดวะเพื่อน”
ฮ่าๆ เสียงหัวเราะแว่วจากห้องน้ำมาเป็นระยะ แต่พิริยะรีบผลุบออกนอกประตูร้านเพื่อหาสถานที่สงบไร้เสียงรบกวน ปลายกดรับ เขารีบกรอกเสียงร้อนรนลงไปทันที
“พี่โย อยู่ไหน มารับฉันหน่อย”
“มีไรวะไอ้ยะ”
“ก็...”
พิริยะรีบเล่าคร่าวๆ เขากับยศกรไม่มีความลับต่อกัน ญาติผู้พี่ของเขาเองก็รู้จักสนิทสนมกันดีกับตรีนุช
“บรรลัยแล้วไหม กูอยู่แถวนี้พอดี เดี๋ยวบอกเจ้านายก่อนแล้วจะรีบไปโว้ย”
“รีบเลยนะพี่”
เด็กหนุ่มย้ำอีกครั้ง หันหลังจะเดินกลับเข้าไปในผับ กลับพบเจอเหตุจลาจลย่อมๆ เมื่อมีเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายนายรายล้อมที่หน้าประตู ขณะที่อีกส่วนนั้นกรูกันเข้าไปด้านใน
“ตายละวา!” พิริยะรีบฉีกตัวออกห่างสถานที่นั้นแม้ใจจะเป็นห่วงเพื่อนรักมากก็ตามที ความซวยมาเยือนอย่างแท้จริงแล้ว
“โอ๊ย ซวยอะไรเบอร์นี้วะยัยสาม”
พวกเขาอายุต่ำกว่าเกณฑ์ที่จะเข้ามาเที่ยวในผับแบบนี้ แต่ผู้ดูแลที่นี่ทำหูหนวกตาบอดปล่อยผ่านเด็กวัยรุ่นที่อายุไม่ถึงเกณฑ์เข้าไปเที่ยวได้ เพราะเม็ดเงินมันล่อตายั่วใจนั่นเอง
ขณะที่พิริยะเดินเป็นหนูติดจั่น โยหรือยศกรก็มาถึงพอดี เขารีบโบกมือเรียกเพราะจำรถได้ ทว่าญาติผู้พี่ไม่ได้มาลำพัง กลับพ่วงเจ้านายมาด้วย
