บทที่ 9 Chapter 9
ที่สุด เธอก็ซุกหน้ากับอกกว้างของคนข้างกาย ไอความร้อนส่งผ่านเสื้อผ้าออกมาคล้ายว่าช่วยบรรเทาความรุ่มร้อนของเธอได้ กระนั้นเธอยังส่งเสียงครวญครางแผ่ว ซุกหน้าคลุกเคล้าแผงอกกว้างราวจะหาไออุ่นให้มากขึ้น
“สาม... สามเป็นไงบ้างวะ” พิริยะพยายามจะเรียกเพื่อน แต่ไม่มีการตอบรับอื่นใดนอกจากเสียงครางสั่นๆ “อาการแย่มากเลยใช่ไหมครับคุณเพชร” เขาไม่มีความรู้เรื่องยาพวกนั้น แต่ดูจากลักษณะเพื่อนรักแล้ว พิริยะคิดแค้นไอ้พวกที่ทำนัก
เพชรพญาพยักหน้า แล้วลอบถอนใจอย่างฉุนๆ นั่นเพราะการแนบชิดสนิทเนื้อแบบนี้ทำให้ใจเขาเต้นสะดุดไปเหมือนกัน เนื้อตัวอุ่นนุ่ม กลิ่นกายสาววัยกำดัดกระตุ้นอารมณ์ส่วนลึกของเขาได้ไม่ยาก แต่เขาไม่ต้องการแบบนั้น ทั้งๆ ที่ไม่ชอบใจกับสิ่งที่กำลังก่อตัวในร่างกาย เขากลับไม่สามารถปล่อยเนื้อตัวสั่นสะท้านออกจากอ้อมแขนได้
“น่าจะโดนมาไม่น้อยเลยนะครับ” ยศกรมองผ่านกระจกหลังไปสบตาผู้เป็นนาย พลางเหยียบคันเร่งมากขึ้น
“จัดการเด็กพวกนั้นด้วยนะไอ้โย กูไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
“ครับ คุณเพชร”
รถจอดใต้ตึกหลังงาม เพชรพญาก็รวบตัวตรีนุช ตั้งใจจะช้อนอุ้ม เธอกลับดิ้นรนเพราะสติถูกครอบงำจากยาจนไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรอยู่ เขาประคองสาวน้อยเอาไว้ พิริยะถูกกันออกไป ยศกรทำหน้าที่กดลิฟต์ เมื่อมายืนตรงหน้าลิฟต์เจ้านายหนุ่มสั่งเสียงขรึมเครียดทันทีเพราะคนที่ถูกประคองมาเริ่มดิ้นทุรนทุราย
เพชรพญาจึงตัดสินใจช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มแนบอกกว้าง
ตรีนุชซุกตัวเข้าหาไออุ่น ทั้งไต่แขนขึ้นไปกอดคอหนาไว้แน่น เกลือกกลิ้งใบหน้ากับซอกคออีกฝ่าย สัมผัสแผ่วๆ แบบนั้นกลับช่วยลดความทรมานของเธอลง
“ยะ มึงไปซื้อน้ำแข็ง เหมามาให้หมดเลย”
“ครับ คุณเพชร”
ยศกรรีบควักกระเป๋าหยิบธนบัตรให้ญาติผู้น้องพร้อมชี้บอกจุดที่มีร้านสะดวกซื้อ ก่อนจะสั่งให้ตามเขาขึ้นไปชั้นไหน ห้องเบอร์อะไร ส่วนตนทำหน้าที่กดลิฟต์ พร้อมเปิดประตูห้องให้ผู้เป็นนาย
เพชรพญาพาตรีนุชเข้ามาในห้องนอน ยศกรตรงไปเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำ ก่อนจะวิ่งออกมาดูตู้เย็นด้านนอกว่ามีน้ำแข็งหรือไม่
“อยู่นิ่งๆ น่า” เพชรพญาดุคนในอ้อมแขน เจ้าหล่อนก็ดิ้นจนตัวเธอไถลลู่ลงจากอ้อมแขนแกร่ง ลงไปบนพื้นห้อง
“ทรมานจัง ร้อน ทำไมร้อนแบบนี้”
สาวน้อยดึงทึ้งเสื้อผ้า ทั้งกอดตัวเองแน่น ความอบอุ่นทำให้เธอรู้สึกดี แต่กระแสบางอย่างที่ขมวดรัดในร่างกายทำเธอเหมือนจะหายใจไม่ออก มันคือเกิดอารมณ์ทางเพศอย่างรุนแรงนั่นเอง
เพชรพญาสบถ รีบคว้าตัวแล้วจับล็อกกอดไว้ ไม่ให้เธอถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกได้ ตวัดขึ้นอุ้ม เดินดุ่มๆ เข้าห้องน้ำ แล้ววางร่างบางลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่บัดนี้มีน้ำอยู่หนึ่งส่วนสี่ของอ่าง
ยศกรหอบเอากล่องน้ำแข็งก้อนมาเทลงในอ่างด้วย
“อุ๊ย!”
ความเย็นทำให้ตรีนุชสะดุ้งโหยง ร้องอุทาน พยายามจะตะกายขึ้นจากอ่างน้ำ
“ปล่อยฉันนะ”
เพชรพญากดบ่า กดตัวเธอให้อยู่ในอ่าง
“น้ำแข็งมาแล้วครับ ทั้งร้านมีแค่ยี่สิบถุงจะพอหรือเปล่าไม่รู้” พิริยะร้องตะโกนเข้ามาก่อนตัว ในมือของเขามีถุงหูหิ้วบรรจุถุงน้ำแข็งหลอดพะรุงพะรัง แถมยังมีคนจากร้านค้าหอบหิ้วมาช่วย แต่เขาให้วางไว้ที่หน้าประตูด้านนอก ขณะที่ตัวเองวิ่งเอาถุงเข้ามาในห้องน้ำแล้วกลับไปหอบที่หน้าประตูเข้ามาอีก
“แกะเทใส่อ่างเลย” เพชรพญาบอก พลางดุสาวน้อย “อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวพ่อก็จับฟาดซะหรอก”
ยศกรกับพิริยะรีบแกะน้ำแข็งเทใส่อ่างน้ำ
“อย่าเป็นไรนะยัยสามเอ๊ย ซวยจริงๆ เลยแก” พิริยะฉีกถุงไปบ่นเพื่อนไป แต่บ่นด้วยความเป็นห่วง
“มันเย็นนะ โอย... เป็นบ้ากันรึไง จับกันมาแช่น้ำเย็นๆ แบบนี้”
ไม่ใช่แค่แช่ เพชรพญายังดึงฝักบัวอาบน้ำมาฉีดน้ำรดศีรษะรดหน้าและเนื้อตัวของตรีนุชจนเปียกโชกไปหมด เขาทั้งฉีดน้ำสาดใส่ ทั้งกดตัวเธอให้แช่น้ำเย็นจัดไว้ เธอดิ้นทุรนทุรายพักใหญ่ทีเดียวถึงสงบลง
ความเย็นเรียกสติของสาวน้อยกลับมาบ้าง เธอผลักมือใหญ่ที่วุ่นวายฉีดน้ำใส่เธอ และดิ้นรนเบี่ยงตัวหนี
“คุณเพชร พอแล้ว เล่นอะไรกันบ้าๆ ไอ้ยะ ไอ้เพื่อนเวรเย็นจะตายอยู่แล้ว” เสียงใสร้องต่อว่า โอบมือกอดรอบอกตัวเองไว้แน่น ฟันกระทบกันเบาๆ จากความหนาวเย็น
“ใครเขาอยากเล่น ถ้าเธอไม่ทำตัวเองจนเป็นแบบนี้ ฉันคงไม่ต้องมาเสียเวลากับเด็กแบบเธอหรอก” เพชรพญาดุ
ยศกรกับพิริยะถอยออกไปยืนมองห่างๆ เมื่อแกะน้ำแข็งจนหมดทุกถุงแล้ว ท่าทางของตรีนุชก็ได้สติขึ้นมาบ้าง เธอนิ่วหน้าคิดถึงสาเหตุของความทรมานกาย ความร้อนวูบวาบที่ทำให้ซอกขาเต้นตุบๆ หน้าพลันร้อนวาบเมื่อพอจะเดาสาเหตุได้
“แช่น้ำเย็นๆ สักพักแล้วกัน นายสองคนกลับไปได้แล้ว”
“สามหายแล้วเหรอครับ ปะสามกลับบ้านกัน” พิริยะร้องถามอย่างดีใจ
ยศกรรีบรั้งตัวเอาไว้
“ยังหรอก โดนมาขนาดไหนไม่รู้ อันนี้มันแค่เริ่มต้น สามคงทรมานอีกหลายยก”
“อะไรนะพี่! จริงเหรอครับคุณเพชร!”
เพชรพญาพยักหน้า พร้อมส่งตาดุใส่เมื่อตรีนุชทำท่าจะลุกขึ้นจากอ่าง
“พวกมึงกลับไปได้แล้ว”
“แต่ สาม...”
“ไปโว้ยไอ้ยะ ไม่ต้องไปห่วงเพื่อนมึงหรอกน่า สามไม่เป็นไรแล้ว” ยศกรรีบกอดคอน้องชาย รั้งให้เดินออกไปจากห้องน้ำ ก่อนจะออกจากห้องพักของเจ้านายโดยไม่ลืมกดล็อกประตูให้เสร็จสรรพ
