บทที่ 3 ตอนที่ 3

ใบหน้างามที่ซีดเผือดอยู่แล้วซีดลงอีก กลีบปากอิ่มสั่นระริกขณะช้อนดวงตากลมโตที่มีแพขนตายาวงอนล้อมรอบขึ้นมองคนพูดด้วยสายตาตัดพ้อ

“คือว่า... ป้ามูนาไม่ว่าง รดาก็เลย...”

หญิงสาวยังอธิบายไม่ทันจบประโยคเลย พ่อเทพบุตรตาหวานก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงถือตัวจนคนฟังอย่างหล่อนแทบจะน้ำตาเล็ดออกมา ทำไมนะ...? ทำไมราฟาลถึงต้องรังเกียจหล่อนมากมายถึงเพียงนี้ด้วย ทั้งๆ ที่หล่อนก็ไม่เคยแสดงความในใจใดๆ ออกไปเลย ไม่เคยทำให้เขายุ่งยากใจ ขอแค่เพียงได้ดูแล ได้เห็นหน้าเขาบ้างเท่านั้นเอง มันผิดมากนักหรือไง

“ต่อจากนี้ไป... ต่อให้คนใช้ในบ้านลาป่วยทุกคน...” เขาจ้องหน้าหล่อนนิ่ง สายตาของเขาบอกว่าหล่อนนั้นเป็นยิ่งกว่าศัตรูในสนามธุรกิจของเขาเสียอีก

“เธอก็ไม่ต้องมาวุ่นวายกับฉัน เข้าใจไหม?”

“แต่ว่า...”

“และอย่าขัดคำสั่งเชียวล่ะ เพราะไม่อย่างนั้นเธอจะตกนรกทั้งเป็น...”

คำพูดที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักสวยของราฟาลนั้นเป็นทั้งคำเตือนและคำขู่ แม้จะอยากคัดค้านเพียงใด แต่หล่อนก็รู้ดีว่าคนอย่างคุณชายใหญ่แห่งการ์รัสโซ่คงไม่มีทางยอมรับฟังสิ่งใดจากหล่อนง่ายๆ แน่ ผู้ชายคนนี้เหี้ยมโหด อำมหิต และเลือดเย็นยิ่งนัก

“ไปได้แล้ว...”

“ค่ะ คุณราฟ”

ไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากก้มหน้าแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว หล่อนต้องรีบไปให้พ้นจากสายตาของผู้ชายคนนี้ ต้องรีบไปให้เร็วที่สุด ก่อนที่น้ำตาจะไหลทะลักออกมา และด้วยความฉลาดของราฟาลเขาคงล่วงรู้ความในใจของหล่อนได้อย่างง่ายดาย

ไม่มีทาง! หล่อนจะไม่มีวันยอมให้เขาเกลียดมากกว่าที่เป็นอยู่หรอก เพราะแค่นี้หล่อนก็เจ็บปวดราวกับจะขาดใจตายอยู่แล้ว

“รดา... ร้องไห้ทำไมเนี่ย...”

เสียงของลิโอเนล การ์รัสโซ่ คุณชายที่สองของการ์รัสโซ่ พาราไดน์ที่เดินสวนมาพอดีต้องหยุดชะงักเท้ากึก มือบางรีบยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ให้สั่นสะท้าน แต่มันหาได้ผลไม่

“ไม่... ไม่ได้ร้องหรอกค่ะ ฝุ่นเข้าตา...”

ลิโอเนลส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยความสงสาร เขาพอจะมองออกว่ารดารักษ์รู้สึกยังไงกับราฟาล ก็มีแต่ตาทึ่มนั่นกลับทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ทั้งๆ ที่เขามั่นใจว่าราฟาลก็ต้องรู้บ้างแหละว่าแม่สาวใช้สุดสวยตรงหน้าคิดยังไงกับตัวเอง

“พี่ราฟดุมาอีกแล้วใช่ไหม”

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่...” รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ลิโอเนลระบายยิ้มอย่างรู้ทัน

“ไม่ต้องปิดฉันหรอกรดา... เอาเป็นว่าฉันสัญญาว่าจะไม่แพร่งพรายความรู้สึกของเธอให้ใครฟัง โดยเฉพาะพี่ราฟโอเคหรือเปล่า...”

ใบหน้างามที่ตอนนี้เงยหน้าจ้องมองพ่อผู้ชายที่สูงกว่าตัวเองมากมายด้วยความตกใจ ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“คุณลีโอรู้...”

หนุ่มหล่อขั้นเทพพยักหน้าน้อยๆ “เธออ่านง่ายจะตายรดา คิดอะไรสายตาของเธอบอกหมดนั่นแหละ รู้ไหมว่าคำว่า ‘รัก’ ที่เธอมีต่อพี่ราฟาลน่ะมันติดหราอยู่บนหน้าผากเธอตลอดเวลานั่นแหละ”

สาวน้อยอ้าปากค้างรีบยกมือขึ้นปิดหน้าผากของตัวเอง ลิโอเนลหัวเราะขบขัน “ปิดยังไงก็ไม่มิดหรอก เอาล่ะ เลิกร้องไห้ซะ แล้วก็ตัดสินใจซะด้วย เพราะพี่ราฟไม่นิยมชีวิตคู่ เขาไม่ศรัทธาในความรัก พอๆ กับพวกฉันนั่นแหละ... เธอจะต้องเสียใจ หากยังปักใจอยู่แบบนี้...”

มันเป็นความจริง สิ่งที่ลิโอเนลเตือนมันคือเรื่องจริง พวกหนุ่มๆ การ์รัสโซ่ล้วนแต่มีอคติต่อผู้หญิงทุกคน พวกเขาไม่เชื่อว่าความรักมีอยู่จริงในโลกใบนี้ พวกเขาคิดเสมอว่าผู้หญิงเป็นแค่พวกมนุษย์ที่กระหายเงิน แค่พวกเขาโยนเศษเงินลงไปที่พื้นพวกหล่อนๆ ก็จะคลานมาหมอบซบอยู่ที่ฝ่าเท้าแล้ว

แต่หล่อนตัดใจไม่ได้... หล่อนรักราฟาล รักมาก รักแม้จะไม่มีวันได้ครอบครองก็ตาม...

“รดาทราบดีค่ะ...”

“รู้ก็ดีแล้วล่ะ ตัดใจซะ แล้วชีวิตของเธอจะมีความสุขมากกว่านี้”

ลิโอเนลยิ้มบางๆ พร้อมทั้งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล รดารักษ์เป็นสาวใช้วัยรุ่นเพียงคนเดียวในการ์รัสโซ่ พาราไดส์ ปกติที่นี่จะไม่รับคนใช้ที่เป็นผู้หญิงมากนักเพราะพวกหล่อนๆ มัวแต่จะมาจ้องมองพวกเขาจนน่ารำคาญ ดังนั้นในการ์รัสโซ่ พาราไดส์ คนใช้แปดสิบเปอร์เซ็นต์จึงเป็นผู้ชาย ส่วนอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือคือผู้หญิงวัยเลยสี่สิบปีไปแล้วทั้งนั้น ยกเว้นรดารักษ์เพียงคนเดียว และที่แม่สาวน้อยคนงามได้รับสิทธิ์นี้ก็เพราะว่าหล่อนคือหลานสาวของป้ามูนาแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่นั่นเอง

“รดาจะพยายามค่ะ...” ตอบออกไปเสียงเศร้านัก จนคนฟังอดเวทนาไม่ได้

“แค่พยายามไม่พอหรอกรดา เธอต้องทำให้ได้ ไม่อย่างนั้นเจ็บจนตายนั่นแหละ” แม้จะรู้ว่าผู้ชายที่หล่อระเบิดไม่แพ้ราฟาลตรงหน้านั้นพูดด้วยความหวังดี แต่หัวใจไม่รักดีของหล่อนมันกลับไม่ยอมเชื่อฟัง เพราะจังหวะการเต้นของมันยังคงเป็นชื่อของราฟาลไม่เปลี่ยนแปลง

“พี่ราฟไม่มีทางรักเธอ... พอๆ กับที่เขาไม่มีทางรักผู้หญิงคนไหนในโลกนี้นั่นแหละ”

ลิโอเนลถอนใจออกมาหนักหน่วง ก่อนจะยกมือขึ้นกุมหัวไหล่บอบบางของหญิงสาวตรงหน้าเอาไว้อย่างให้กำลังใจ ขณะที่รดารักษ์กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“หากอยู่ที่นี่รดาคง... ตัดใจไม่ได้”

“อย่าบอกนะว่าเธอจะลาออก...”

หญิงสาวพยักดวงหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาช้าๆ “ค่ะ หากจะให้รดาทำตามคำแนะนำของคุณลีโอ รดาก็คงต้องไป ต้องไปจากที่นี่...”