บทที่ 7 ตอนที่ 7
ลิเดียเบ้หน้ามองเหยียดหยาม “จะกลับไปได้ยังไง แม่คุณเอาเงินไปตั้งยี่สิบล้านแล้ว หรือว่าจะรวมหัวกันเชิดเงินหนีล่ะ...”
อรลออหน้าซีดเผือด “ยี่สิบล้าน.... ไม่จริง”
“จริงสิ ไม่เชื่อไปถามคุณแม่จอมงกของคุณดูได้ อย่าโอ้เอ้... ไปแต่งตัวได้แล้ว คุณผู้ชายรออยู่ เร็วเข้า!”
ลิเดียตวาดไล่ และนั่นก็ทำให้มือบางของอรลออแทบจะคว้าเสื้อผ้าที่กองอยู่ตรงหน้าแทบไม่ทัน หญิงสาวรีบลนลานลงจากที่นอน มองสตรีตรงหน้าอย่างขอความเห็นใจ
“คุณคะ...ถือว่าช่วยฉันสักครั้งเถอะ พาฉันกลับบ้านที...”
“ไม่ได้! คุณต้องอยู่รับใช้คุณผู้ชายจนกว่าคุณผู้ชายจะเบื่อ... และขอบอกนะว่าคุณผู้ชายไม่ใช่ผู้ชายที่เห็นผู้หญิงสวยๆ แล้วจะใจดี คุณเตรียมรับความป่าเถื่อนได้เลย...”
ยิ่งฟังลิเดียพูด อรลออก็ยิ่งช็อก แม้จะตกระกำลำบากมาแสนนาน แต่ก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีต้องมาเจอชะตากรรมเลวร้ายถึงขนาดนี้
“คือ... ฉัน...”
“เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ก่อนที่คุณผู้ชายจะโกรธ...”
อรลออน้ำตาไหลพราก ผิดหวังกับคนรอบข้างยิ่งนัก “ชุดนี้... เอ่อ... ฉันคิดว่า...มันก็เรียบร้อยดีอยู่แล้ว...”
ลิเดียกวาดตามองสตรีตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเหยียดหยามไม่แพ้สายตา
“มันเก่ายิ่งกว่าผ้าขี้ริ้วในบ้านหลังนี้เสียอีก ฉันจะรอพาไปส่งที่ห้องของคุณผู้ชาย...”
กลีบปากสีแดงสดเม้มเข้าหากันแน่น ขณะค่อยๆ พยุงร่างของตัวเองมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำด้านใน แต่ยังไม่ทันได้ก้าวข้ามธรณีประตู เสียงไม่เป็นมิตรของลิเดียก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“แล้วอย่าลืมแต่งหน้าซะด้วยล่ะ มันจืดชืดจนแทบจะแยกไม่ออกอยู่แล้วว่าหน้าผี หรือหน้าคน”
ลิเดียพูดขึ้นทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่า สตรีตรงหน้านั้นสวยงามไม่ต่างจากเทพธิดาได้โดยไม่ต้องพึ่งเครื่องสำอางเลยก็ตาม
หญิงสาวไม่ได้หันไปมอง แต่ก้าวเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว หัวใจแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี กระจกเงาบานใหญ่ที่อยู่เหนืออ่างล้างหน้าสีขาวราคาแพงสะท้อนภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ร่องรอยแห่งความโศกเศร้าฉายชัดในดวงตาคู่สวย
สมองคาดเดาไปถึงคุณผู้ชายของสาวใช้ที่หล่อนพึ่งมารู้ทีหลังว่าชื่อลิเดียไปต่างๆ นานา เขาคงจะเป็นชายแก่สูงวัย ร่างกายอ้วนฉุ ที่อยากได้ภรรยาเด็กๆ มาทำให้ชุ่มชื่นหัวใจ
และน้าราณีก็ขายหล่อนให้กับเขาได้อย่างเลือดเย็น ไม่มีแม้จะถามสักคำ แถมยังหลอกล่อด้วยวิธีที่หล่อนไม่อาจจะปฏิเสธได้อีก
เจ็บปวดรวดร้าว... เจ็บลึกเข้าไปถึงในอก แม้แต่จะหายใจก็ยังทรมาน
อรลออก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางขลาดกลัว มือบางกำชุดอยู่บ้านตัวเดิมที่ถูกสั่งให้ถอดออกแน่น ขณะพาร่างอรชรในชุดใหม่เอี่ยม และที่แน่ๆ ก็คือราคาที่แสนแพงออกมาหยุดตรงหน้าของลิเดีย
“เอ่อ...”
หญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัวเมื่อถูกสายตาของลิเดียจ้องมองไม่วางตา แม้จะมองออกว่าสายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความชื่นชมมหาศาลก็ตาม
ลิเดียได้สติรีบละสายตาจากร่างสมส่วนของอรลออ พร้อมๆ กับพยายามตัดความอิจฉาในความงดงามของสาวตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“อย่าคิดว่าความสวยของคุณจะสามารถทำให้ใจของคุณผู้ชายอ่อนลงได้ เพราะท่านเกลียดพวกคุณจำเอาไว้...”
น้ำตาปริ่มจะไหล ดวงตากลมโตหวานซึ้งฉายความเศร้าหมอง “ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น...”
สาวใช้ลิเดียเหยียดยิ้มดูแคลน กับการตีบทแตกของสตรีตรงหน้า ทำเป็นไร้เดียงสา ทั้งๆ ที่ข้างในเน่าหนอนไชไม่มีชิ้นดี
ลิเดียนึกไปถึงวันที่หล่อนบังเอิญได้ยินริคคาโดคุยกับนักสืบคนหนึ่งที่ทำหน้าที่สืบหาประวัติของแม่รุจิราคนนี้ และสิ่งที่ได้ยินทำให้แก้วกาแฟในมือแทบจะร่วงหล่นกับพื้นหินอ่อน
“ประวัติของคุณรุจิรา วิโชคาศักดิ์ ไม่ค่อยดีนักครับ เธอค่อนข้างจะใช้ผู้ชายเปลือง แต่ผู้ชายที่มีสิทธิ์จะได้ควงและนอนกับเธอนั้นต้องหล่อ รวยครับ และก็ต้องจ่ายหนักด้วย ไม่อย่างนั้นเธอไม่ยอมให้แตะต้อง...”
นี่คือคำพูดของนักสืบคนนั้นที่บอกกล่าวให้กับริคคาโดได้รับรู้ และนั่นก็ทำให้หล่อนตั้งแง่รังเกียจผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่เป็นคู่หมายของเจ้านายตลอดมา
แม้ว่าตัวจริงเจ้าหล่อนจะดูอ่อนเยาว์และไร้เดียงสานักก็ตามที แต่นั่นใครจะรู้ล่ะว่า ข้างในจริงๆ ของแม่ผู้หญิงคนนี้ จะใสซื่อดังภาพที่แม่คุณบรรจงสร้างขึ้นมา
“แล้วจะไม่แต่งหน้าหรือไง...”
อรลออส่ายหน้าไปมา ก่อนจะพูดคำพูดที่ทำให้ลิเดียแปลกใจมากขึ้นไปอีกออกมา “ฉัน... เอ่อ... ไม่เคยแต่งหน้า...”
“อะไรนะ! ฉันไม่อยากเชื่อ...”
“ฉันไม่เคยแต่งหน้าจริงๆ ค่ะ เครื่องสำอางก็ไม่มีมาเลย... เชื่อฉันเถอะ”
เมื่อหญิงสาวย้ำหนักแน่น ลิเดียก็ถอนใจออกมา ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้นุ่ม หันมาจ้องอรลออเต็มตา และก็ได้เห็นความเนียนใสอมชมพูของผิวแก้มสาว มันเปล่งปลั่งซับเลือดฝาดน่ามองยิ่ง ขนาดหล่อนเป็นผู้หญิงยังตะลึงเลย แล้วนี่ถ้าคุณผู้ชายได้เห็นว่าที่เจ้าสาวของตัวเองไม่หลงจนหัวปรักหัวปรำเหรอ
“ไม่แต่งก็ไม่ต้องแต่ง งั้นตามฉันมาได้แล้ว คุณผู้ชายรออยู่...”
จบคำพูดร่างของลิเดียในชุดฟอร์มที่เป็นเสื้อแขนตุ๊กตาสีน้ำตาลอ่อนกับกระโปรงยาวเลยเข่าสีน้ำตาลเข้มกว่าตัวเสื้อเล็กน้อย โดยด้านหน้าสวมทับด้วยเอี๊ยมสีขาวก็เปิดประตูห้องและก้าวออกไป
อรลออกล้ำกลืนความเจ็บช้ำลงในอก ก่อนจะก้าวตามลิเดียออกไป ชะตากรรมที่แสนโหดร้ายกำลังรอคอยหล่อนอยู่ และก็ไม่มีทางไหนเลยที่หล่อนจะรอดพ้นมันไปได้
