บทที่ 8 บทที่ 8 ไม่คิดขัดขืน
สวีเหลียนฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่กังวานหวานใส ก่อนจะครอบริมฝีปากกลืนกินลำแท่งเอ็นร้อนของเขาจนมิดลำ นางขยับศีรษะขึ้นลงอย่างรวดเร็วและถี่ระรัว อวิ๋นซีเฉินที่ถูกกระทำเช่นนั้นก็ส่งเสียงครวญครางดังลั่นตำหนักอย่างห้ามไม่อยู่ มือหนาใหญ่จับผ้าปูเตียงเอาไว้แน่น สวีเหลียนฮวาเองก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก ท่อนเนื้อท่อนเอ็นของเขามันใหญ่คับปากนางเสียจริง
อ๊อก อ๊อก
"อ๊าส์!!! ข้าจะไม่ไหวแล้ว!!!"
สวีเหลียนฮวายิ่งเร่งจังหวะให้ถี่เร่ามากยิ่งขึ้น นางขยับศีรษะขึ้นลงอย่างรวดเร็วและรุนแรง ร่างของอวิ๋นซีเฉินบิดเกร็งสั่นสะท้าน ก่อนจะปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นเข้าไปในโพรงปากสวยของนางจนมันเอ่อล้นทะลักออกมาตามริมฝีปากสวย
"รสชาติดียิ่งนักเพคะ!"
นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ชื่นชม ดวงตาคู่สวยจ้องมองเขาด้วยความหวานหยาดเยิ้มราวกับคนไร้สติ
"ข้าจะกลับตำหนัก!!!'
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง ร่างกายรู้สึกอ่อนล้าไปหมด
"ไม่ได้!!! หม่อมฉันยังไม่พอใจเพคะ!!!"
"อย่า!!! อ๊าส์! ซี้ดดด!!!"
สวีเหลียนฮวาจับลำแท่งแก่นกายของเขามาจ่อที่ปากรูสวยของนาง แล้วจึงบดเบียดเข้าไปจนมิดลำ มีเสียงดังกึกคราหนึ่ง นางแทบจะน้ำตาไหลอาบแก้ม
เจ็บ!!! นางใจร้อนเกินไป!!!
อวิ๋นซีเฉินที่เห็นเช่นนั้นร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าของเขาแดงระเรื่อ ดวงตาว่างเปล่าอย่างเห็นได้ชัด
จบสิ้นแล้วพรหมจรรย์ของข้า!!!
สวีเหลียนฮวาที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก แม้จะเจ็บไม่น้อย แต่อารมณ์ของนางตอนนี้กำลังพลุ่งพล่านไม่เบา
ตับตับตับ
"อ๊าส์!!! ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันเสียวเพคะ!!!"
อวิ๋นซีเฉินถูกนางขย่มเสียจนร่างกายสั่นคลอน สวีเหลียนฮวาก้มหน้าลงมาแลบลิ้นเลียเม็ดทับทิมบนแผงอกของเขาอย่างหยอกเย้า ทำให้อวิ๋นซีเฉินเริ่มสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกครา
เอาเถิด!!! ไหน ๆ ก็เสียตัวให้นางไปแล้ว ยอม ๆ ไปเถิด!!!
สวีเหลียนฮวาขยับร่อนกายขึ้นลงอยู่บนตัวเขาอย่างรวดเร็วและถี่เร่า นางส่งเสียงหวานหอบครางกระเส่า ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์เขามากยิ่งขึ้น
อวิ๋นซีเฉินไม่รู้ว่าควรจะเอามือไม้ไปวางไว้ที่ใด เป็นจังหวะที่สวีเหลียนฮวายื่นมือสวยของนางมาจับมือทั้งสองข้างของเขาไปวางบนหน้าอกอวบสวยของนางทั้งสองข้าง
อวิ๋นซีเฉินรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เขาลองบีบขยำมันอย่างสนุกมือ ก็พบว่ามันนุ่มนิ่มคล้ายซาลาเปายิ่งนัก
ต้องขยำให้แหลกคามือ!!!
"อ๊าส์!!!"
"ซี้ดดดดด เหลียนฮวาเจ้าช่างบังอาจนัก!!!"
"ฝ่าบาท!!! อ๊าส์!!! เด้งสวนขึ้นมาสิเพคะ เด้งขึ้นมา!!!"
"ข้าเด้งไม่เป็น!!! ซี้ดดด!"
"เด้งขึ้นมาเพคะ!!! อ๊าส์!!!'
บัดซบ!!! นางกล้าสั่งเขา แต่ช่างเถิด ลองดูก็แล้วกัน
"ซี้ดดด!!! มันแน่นมาก!!!"
อวิ๋นซีเฉินส่งเสียงครวญครางปานจะขาดใจ เขาลองเด้งสวนขึ้นไปแล้วกลับพบว่ามันช่างสุขสมมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า
เขาจะไม่ไหวแล้ว!!!
"อ๊าส์!!! ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ไหวแล้วเพคะ!!!"
สวีเหลียนฮวาเพิ่มแรงขย่มให้มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ไม่นานนักนางก็รู้สึกราวกับกำลังล่องลอยอยู่บนสวรรค์ ร่างกายเบาหวิวรู้สึกสุขสมเป็นอย่างมาก
อวิ๋นซีเฉินขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นว่านางหยุดขย่มกายเขาแล้ว จึงยื่นมือไปจับพลิกร่างบางของนางให้นอนหงายลงไปบนเตียง แล้วจึงบดเบียดลำแท่งเอ็นร้อนเข้าไปในรูสวาทของนางจนมิดลำ ครานี้เขารู้วิธีทำแล้ว เขาจะกระทำให้นางหลาบจำไปจนวันตาย!!!
ตับตับตับ
"อ๊าส์!!! ฝ่าบาท!!!'
"ซี้ดดด เป็นเช่นไรเล่า!!! ข้าจะกระแทกเจ้าให้ตายเลย!!!"
"อย่าเพคะ!!! อื้ออ!!!"
"หึ!!! ขอให้ข้าหยุดหรือ!!! ไม่หยุด!!!"
จะหยุดได้เช่นไร!!! ข้ากำลังสนุกเชียวละ มันช่างเสียวซ่านจนเกินจะทานทน ยิ่งรูสวาทของนางตอดรัดเขาด้วยความคับแน่น เขาก็ยิ่งสุขสมเสียเหลือเกิน
"ไม่ใช่เพคะ!!! อย่าทำเบา ๆ เพคะ ขอแรง ๆ กว่านี้อีก อ๊าส์!!! เสียวยิ่งนักเพคะ!!!"
อวิ๋นซีเฉินชะงักไปครู่หนึ่ง เขาไม่คาดคิดว่านางจะกล้าร้องขอเขาเช่นนี้ เขาจึงเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นตามที่นางต้องการ
สวีเหลียนฮวารู้สึกเสียวกระสันเป็นอย่างมาก นางส่งเสียงร้องครางอย่างไม่อาย อวิ๋นซีเฉินจับขาทั้งสองข้างของนางให้อ้าออกจนกว้าง และขยับสะโพกสอบเข้าออกอย่างหนักหน่วงคราแล้วคราเล่า จนคนตัวเล็กใต้อาณัติ ร่างกายสั่นคลอนตามแรงขยับของเขา สองเต้าอวบสวยกระเพื่อมสั่นไหวช่างเย้ายวนตาของเขาเป็นอย่างมาก
จ๊วบ จ๊วบ
"อื้มมม!!!"
"อ๊าส์!!!"
อวิ๋นซีเฉินโน้มใบหน้าลงไปครอบริมฝีปากกลืนกินจุกบัวสีหวานทั้งสองเต้าของนางอย่างหื่นกระหาย เขาทั้งดูดดึงขบเม้มมันจนเกิดเป็นรอยแดง หน้าอกหน้าใจของนางช่างสุดยอดเสียจริง สองเต้าเบียดเสียดกันจนแทบจะหนีบหน้าเขาอยู่แล้ว
"โอวว!!! ข้าไม่ไหวแล้ว!!!"
"อ๊าส์!!! หม่อมฉันก็ไม่ไหวแล้วเพคะ!!!"
ร่างของทั้งสองกระตุกเกร็งก่อนที่อวิ๋นซีเฉินจะปล่อยน้ำรักพุ่งกระฉูดเข้าไปในรูสวาทของนางอีกครา เขาทิ้งตัวลงนอนข้างกายนางด้วยความเหนื่อยหอบ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะหายใจได้คล่องคอ สวีเหลียนฮวาก็พลิกกายขึ้นมานั่งคร่อมบนร่างเขาอีกครั้ง
"เจ้าจะทำสิ่งใดอีก!!!"
"ขออีกนะเพคะ หม่อมฉันอยากอีกแล้ว!!!"
อวิ๋นซีเฉิน "..."
ด้านในตำหนักท้ายวังหลวง อวิ๋นหลัวกำลังยกสุราขึ้นดื่ม พร้อมกับยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก
"เป็นอย่างไรบ้างท่านราชเลขา"
"ทูลไท่ซังหวง ยาปลุกกำหนัดได้ผลดียิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ นางกำนัลที่เฝ้าด้านในตำหนัก มาแจ้งกระหม่อมว่า ฝ่าบาทแทบมิได้ลงมือทำเองเลยพ่ะย่ะค่ะ"
"เดี๋ยวก่อน!!! หมายความว่าอย่างไรที่ลูกข้ามิได้ทำเอง สวีเหลียนฮวานางทำเอง? เจ้าวางยาผิดคนรึ ข้าให้เจ้าวางยาปลุกกำหนัดอาเฉิน!!!"
"ขออภัยฝ่าบาท กระหม่อมใส่ยาสลับถ้วยพ่ะย่ะค่ะ!!!"
เวรแล้ว!!! ลูกข้าโดนขืนใจรึนี่!!!
แต่ช่างเถิด!!! คิดซะว่าเป็นประสบการณ์ในชีวิต อิอิ
"ห้ามปากสว่างเล่าราชเลขา!!!"
"พ่ะย่ะค่ะไท่ซังหวง"
รุ่งเช้าของวันต่อมา สวีเหลียนฮวาลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเช้า แสงอาทิตย์จากภายนอกส่องสว่างเข้ามา ทำให้นางรู้สึกแสบตาไม่น้อย
นางรู้สึกปวดศีรษะเป็นอย่างมาก กำลังจะพลิกกายนอนตะแคงไปอีกข้าง แต่ทว่านางกลับเห็นอวิ๋นซีเฉินนั่งพิงศีรษะอยู่กับหัวเตียง สองมือของเขาจับผ้าห่มห่อกายเอาไว้แน่น
"ฝ่าบาท!'
"ตื่นแล้วหรือ? เมื่อคืนเจ้าขืนใจข้า รู้ตัวหรือไม่?"
"อะไรนะเพคะ!!!"
"เจ้าทำข้า!!! เจ้ากระชากพรหมจรรย์ข้าไป!!!"
สวีเหลียนฮวาขมวดคิ้วมุ่น นางจำสิ่งใดมิได้เลยเสียด้วยซ้ำเมื่อคืนนี้ นางจำได้เพียงว่านางรู้สึกมึนเมาเหลือเกิน
หรือว่า!!!
สวีเหลียนฮวายกมือขึ้นมาปิดปากตน พลางจ้องมองอวิ๋นซีเฉินด้วยแววตาที่ตื่นตระหนก
"ฝ่าบาท! หม่อมฉัน?"
"ข้าเสียตัวให้เจ้าแล้ว!!! เจ้าพอใจหรือยังสตรีชั่วช้า!!!"
สวีเหลียนฮวายกมือขึ้นมาตีหน้าผากตนเองด้วยความอับอาย ให้ตายเถอะ!!!
"เอ่อ... ฝ่าบาทอย่าทรงถือสาเลยนะเพคะ คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น!"
นางเองก็ไม่รู้จะทำเช่นไรแล้ว เขาไม่ชอบนางถึงเพียงนี้ ยิ่งเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นเขาคงเกลียดนางมากกว่าเดิมขึ้นไปอีก
อวิ๋นซีเฉินที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปมองนางด้วยสายตาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"นี่เจ้าคิดจะทิ้งขว้างไม่ใส่ใจข้าหรือ เจ้าทำให้ข้ารู้สึกอับอาย ต่ำช้า!!! เจ้ามันต่ำช้า!!!"
เขารู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างยิ่ง เขาเก่งทั้งการรบการศึก ทั่วทั้งใต้หล้ามีแต่ผู้คนเกรงกลัวเขา แต่ทว่าเขากลับมาพลาดพลั้งให้สตรีตัวเล็กนางหนึ่ง!!!
เขาลุกขึ้นยืนหาเสื้อผ้ามาสวมใส่และเดินออกจากตำหนักเฟิ่งหวงไปทันที ทิ้งสวีเหลียนฮวาที่กำลังตื่นตระหนกไว้ตามลำพัง
ในใจของเขารู้สึกสับสนเหลือเกิน เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดเมื่อคืนจึงมิคิดขัดขืนนาง
นี่เกิดสิ่งใดขึ้นกับข้า!!!
สวีเหลียนฮวานางทำคุณไสยใส่ข้าเป็นแน่!!!
"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ"
"มีสิ่งใด!!!"
"เหล่าขุนนางกำลังรอประชุมเช้า เรื่องการออกล่าสัตว์ในปีนี้พ่ะย่ะค่ะ"
"บอกพวกมันให้รอ รอไม่ได้จะไสหัวไปตายที่ไหนก็ไป๊!!!"
