บทที่ 122 ตอนที่ 122

“รื่นตายเพราะฉัน... ฉันมันแพศยาร่านราคี... ฮือๆ ฉันเป็นอีเลว... อีผู้หญิงร่านราคะ... ฮือๆ”

มาลีซบใบหน้ากับเข่าทั้งสองข้างของตัวเอง ขาทั้งสองข้างเบาหวิว มือไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะพยุงกายให้ยืนขึ้นมาได้

ทุกอย่างรอบๆ กายของหล่อนดูเงียบเชียบไปเสียหมด โลกทั้งใบกำลังบีบตัวเข้าหากัน ภายในสมองเหมือนถูกกดดั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ