บทที่ 2 ตอนที่ 2

ตอนบ่ายของวันเดียวกันนั้น

“เร็วเถอะตาทอง... ขืนแกมัวชักช้าเดี๋ยวชั้นตกรถไม่รู้ด้วยนะ”

ป้ายุพาเรียกสามีที่กำลังนั่งใจลอยมองนังมาลีป้อนนมลูก เพราะว่าป้ายุพากำลังจะเดินทางไปเยี่ยมลูกชายที่อยู่ต่างจังหวัด

เสียงเรียกของภรรยาทำเอาลุงทองสะดุ้งโหยง ก่อนจะเดินเข้ามาช่วยป้ายุพาหิ้วกระเป๋าสัมภาระเอามาใส่ไว้ในรถกระบะ

จากนั้นลุงทองก็รีบบึ่งไปยังท่ารถทัวร์ที่อยู่ในตลาดในทันที ทั้งที่หัวใจของแกยังเต้นแรงเพราะนึกถึงแต่นมและสะโพกหนั่นแน่นของแม่ลูกอ่อน

“แกจะค้างกี่คืน”

ลุงทองถามภรรยา

“สองคืน”

ป้ายุพาตอบเสียงเรียบ

“ค้างสักอาทิตย์นึงก็ได้นี่นา... เพราะว่านานๆ แกจะมีโอกาสได้ไปเยี่ยมลูกสักที”

ลุงทองรีบแนะ ด้วยแกวางแผนเอาไว้แล้วว่าจะลงมือเผด็จสวาทมาลีในช่วงที่ป้ายุพาไม่อยู่

“งั้นก็ได้”

ป้ายุพาไม่ขัด ด้วยรู้ว่านานทีปีหนตนจะได้มีโอกาสไปเยี่ยมลูกชายที่อยู่ไกลถึงจังหวัดเชียงใหม่

เมื่อกลับมาถึงบ้าน

ภายหลังส่งป้ายุพาขึ้นรถทัวร์จนแล่นลับไปจากสายตา ตอนขากลับลุงทองรีบแวะซื้อนมผงและของใช้สำหรับเด็กกลับมาฝากมาลี

ลุงทองเฝ้ารอจนกระทั่งตกดึก เมื่อเห็นว่าคนอื่นๆ น่าจะหลับกันหมดแล้ว จึงหิ้วของฝากออกมาให้มาลี

ก็อกๆ...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้องพักของแม่ลูกอ่อน ครั้นเมื่อเปิดประตูออกมา มาลีก็พบว่าคนที่มายืนเคาะประตูก็คือลุงทองผู้เป็นเจ้าของห้องเช่านั่นเอง

“เอ่อ... ลุงมีอะไรหรือจ๊ะ?”

มาลีชะโงกใบหน้าสะสวยออกมามองผ่านช่องประตูที่เปิดแง้มเพียงน้อย

หล่อนไม่ได้ก้าวออกมาทั้งตัว ด้วยตระหนักดีว่าตอนนั้นเป็นเวลาดึกมากแล้ว ถ้าใครบังเอิญออกมาเห็นเข้าพาลจะเอาไปติฉินนินทาให้เป็นเรื่องเสียหายเปล่าๆ

“ลุงซื้อของมาให้ เมื่อเย็นแวะไปส่งป้ายุพาที่ตลาดเลยซื้อของมาฝากเอ็งกับลูก”

ท่าทางของลุงดูทองเหมือนผู้ใหญ่ใจดีมีน้ำใจทั่วไป มาลีจ้องมองข้าวของในถุงที่ลุงทองหิ้วเอามาให้

“อุ๊ย... เกรงใจจัง... ซื้ออะไรมาเยอะแยะมากมายจ๊ะลุง... ถ้าป้ายุพารู้เข้าจะว่าเอานะจ๊ะ”

มาลีเกรงใจ

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ป้าแกไม่อยู่... ไปเยี่ยมลูกชายที่เชียงใหม่โน่นแน่ะ กว่าจะกลับก็อีกอาทิตย์”

ลุงทองรีบบอกเป็นนัยว่าทางสะดวก

“นี่เอ็งจะไม่เปิดประตูให้ลุงเข้าไปในห้องหรือวะนังมาลี”

ลุงทองแกล้งทำท่าว่าของที่หิ้วอยู่ในมือนั้นหนักเสียเต็มประดา

“จ้ะๆ... ”

มาลีไว้ใจจึงรีบเปิดประตูให้ร่างท้วมใหญ่ของผู้เป็นเจ้าของบ้านเช่าก้าวเข้ามาในห้องของหล่อน

“โห... นี่เอ็งยังไม่ได้ให้นมลูกหรือวะ... เอิ่มมม”

ลุงทองรู้ว่าเต้านมหล่อนกำลังคัด แกเผลอทำตาวาวในทันทีที่มีโอกาสเข้ามาอยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสองกับมาลี

สายตากระหายของลุงทองจับจ้องมองเม็ดหัวนมเป็นทรงสวยที่เสียดสีอยู่ภายใต้เสื้อคอกระเช้าบางๆ น้ำนมแม่ลูกอ่อนชื้นเป็นวงเปียกเปรอะเป็นคราบขาวอยู่ที่ยอดอกจนเห็นได้ชัด

“ลุงถามทำไมหรือจ๊ะ... ”

มาลีตามไม่ทันความคิดหื่นของเฒ่าหัวงู

“ก็นมเอ็งคัดขนาดนี้”

สายตาของลุงทองยังไม่ละจากทรวงอกอวบใหญ่ของหล่อน แกเผลอกลืนน้ำลายด้วยความลืมตัว ตอนนั้นมาลีจึงได้รู้ว่าบุรุษสูงวัยกำลังพูดถึงอะไร?

“ไอ้แดงกินนมแล้วจ้ะลุง... กินหลายรอบแล้วด้วย แต่ช่วงนี้นมฉันคัดบ่อย แล้วน้ำนมก็เยอะเหลือเกิน”

มาลีบอกถึงสาเหตุที่น้ำนมของหล่อนยังไหลซึมออกมาแฉะอยู่ที่เสื้อคอกระเช้า

ลุงทองไม่แปลกใจที่ไอ้แดงลูกของหล่อนกินนมไม่หมด ก็เพราะขนาดของทรวงอกมาลีที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้นช่างมหึมาเหลือเกิน นมแม่ลูกอ่อนไซส์ขนาดนี้ลุงทองรู้ดีว่าจะอิ่มไปถึงลูกถึงผัว... แต่โชคร้ายที่ตอนนี้ผัวของมาลีก็ไปทำงานอยู่ไกลถึงประเทศลิเบีย

“แล้วเอ็งไม่ปั๊มออก... ปล่อยไว้อย่างนั้นมันจะไม่ปวดหรือวะ... อูย มัดคัดมากเชียวนะนั่น”

ลุงทองทำเสียงห่วงใย

“ก็มีปวดบ้าง... นี่ฉันปั๊มทิ้งไปเยอะแล้วนะลุง”

มาลีรู้สึกเขินเล็กน้อยที่การสนทนาวนเวียนอยู่กับเรื่องนมของหล่อน

“อูย... เสียดาย... ทิ้งทำไม?”

ลุงทองเผลอครางออกมา ทั้งที่ควรจะเก็บถ้อยคำเหล่านั้นเอาไว้ในความคิด

“ขอบใจลุงมากนะจ้ะ... สำหรับข้าวของที่ซื้อมาให้ ลุงทองใจดีจัง”

มาลียกมือไหว้

“ถ้าเอ็งคิดว่ามีอะไรที่ลุงคนนี้พอจะช่วยได้ก็บอกมาเถอะ... ลุงอยากช่วย”