บทที่ 4 แย่งชิงหญิงอัปลักษณ์

"จิวฮัวนางเป็นญาติของเจ้า มารดานางมีศักดิ์เป็นถึงท่านป้าจะพูดจะจาระวังคำพูดด้วย"

องค์หญิงสามยังปรามน้องสาว จิวฮัวพึมพำเบาๆ

"ข้าไม่ได้อยากมีญาติเช่นนางเสียหน่อยอับอายคนอื่นเสียเปล่า"

ก่อนจะหดหัว เพราะมองเห็นเฉิงอู๋อ๋องก้าวเข้ามาในเรือนบุปฝา

"ท่านอา ท่านอา ท่านพี่"

ทั้งสามนางลุกขึ้นย่อกาย เว้นแต่อ้ายฉิงที่ยืนก้มหน้านิ่งเช่นเดิม

"พวกเจ้าแวะมา เพื่อดื่มชากับหวางเฟยอย่างนั้นหรือ"

จิวอัน องค์หญิงสามมองเฉิงอู๋ตาละห้อย ส่วนจิวฮัวรีบเข้าไปเกาะแขน

"ท่านอาของหลานมีชายาใหม่ทั้งทีเรามาร่วมแสดงความยินดี"

เหลือบตามองอ้ายฉิงก่อนจะเบ้ปาก

"ไม่มีอะไรน่ายินดี เพียงเพราะขัดบัญชาฝ่าบาทกับฮองเฮาไม่ได้"

"เสด็จพ่อกับเสด็จแม่หวังดีกับท่านอา"

จิวอันออกรับแทน

"หวังดีก็น่าจะหาหญิงงามมิใช่หญิงอัปลักษณ์"

จิวฮัวพูดแทนความในใจของเฉิงอู๋ที่ยิ้มหยัน แต่อ้ายฉิงไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น

"จิวฮัว"จิวอันยังปรามเหมือนเดิม

"ดูหน้านางสิ ท่านอาหล่อเหลาเพียงนี้ให้แต่งกับนางได้อย่างไร"

"เมื่อไหร่เจ้าจะหยุดค่อนแคะนางเสียที"

จิวอันส่งเสียงดุ

"ท่านอาดื่มชากับพวกเรา"

เฉิงอู๋เหลือบตามองอ้ายฉิงส่ายหน้าไปมา

"ไม่ดีกว่า"

"ท่านพี่มาเหนื่อยๆ ฟางหลินให้บ่าวต้มน้ำให้ท่านพี่แช่น้ำอุ่นเสียหน่อยนี่ก็บ่ายคล้อยแล้ว"

"เจ้ารู้ใจข้ายิ่งหวางเฟย"

ยิ้มส่งสายตาคม

"เห็นท่านอากับอาหญิง รักใคร่กันอย่างนี้อีกหน่อยคงมีหลานให้จิวฮัวได้ดูแล"

ฟางหลินอมยิ้ม อ้ายฉิงเหมือนดังส่วนเกิน จิวอันเหลือบตามองเห็นใจอ้ายฉิงยิ่งนัก

"ข้าไปแช่น้ำอุ่น ดีกว่า"ก้าวขาจากไป

"นั่งลงดื่มชา เสียหน่อยเช่นนั้นคนเขาจะพูดเอาได้ว่าจวนอ๋องของเราใจร้ายกับเจ้ายิ่งนัก"

"ให้จิวฮัวทายนะอาหญิงเมื่อคืนท่านอาคงไม่กล้าร่วมเตียงกับนางแม้จะไปที่ห้องของนางคงไม่กล้าเห็นได้ชัดว่าท่านอารังเกียจนางเพียงนี้"

"ท่านอ๋องไปที่ห้องของนาง แต่ว่าที่ไปเพราะมีคนร้ายเข้ามาสอดแนมในจวนอ๋อง คนร้ายเองเห็นหน้านางก็คงหนีลนลานเช่นกัน"

"อ้ายฉิงขอตัว ในเมื่อเรื่องที่พระชายากับองค์หญิงคุยกันมีแต่เรื่องว่าร้ายอ้ายฉิง อยู่รึไม่ มีค่าเท่ากันในเมื่อกล้าว่าร้ายต่อหน้าเท่ากับมิได้มีความเกรงใจต่อกันเลยอ้ายฉิงเองจึงไม่จำเป็นต้องเกรงใจพวกท่าน"

"เจ้าทนคำพูดถากถางของพวกข้าแค่นี้ไม่ได้ เจ้าคิดว่าเจ้าทนความเย็นชาของท่านพี่ได้หรือ ข้ากว่าจะถูกเรียกว่าหวางเฟยต้องใช้เวลาแรมปีเจ้าแค่นี้ทนไม่ได้อย่างนั้นก็หย่าไปเสีย"

"ข้าเองก็ต้องขอตัวเหมือนกันหากๆๆๆ การดื่มชาในวันนี้ ทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจไปอีกหลายวัน"จิวอันขยับกาย

"องค์หญิง ฟางหลินไม่ส่ง"

จิวอันดึงมืออ้ายฉิงจากไป

"อย่าถือสาพวกนางก็เพียงกดผู้อื่นให้ต่ำกว่าตัวเอง เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดี"

"ขอบคุณองค์หญิงสาม"

"ท่านอา ยิ่งใหญ่เพียงนั้นเป็นธรรมดาที่จะต้องกลัวว่าจะมีคนครหาเรื่องเจ้า เช่นนั้นอดทนเอาหน่อยท่านอาไม่นานอาจยอมรับเจ้าได้"

น้ำเสียงที่พูดถึงหวงเฉิงอู๋ชื่นชมและยกย่องอย่างที่สุด

"ขอบคุณ องค์หญิงสาม"จิวอันยิ้ม

"เจ้าเอาแต่ขอบคุณข้า คิดว่าตัวเองต่ำต้อยกว่าคนอื่น ดูสิข้าอิจฉาเจ้าเกินใครที่ได้แต่งกับท่านอาที่ใครๆล้วนต่างชื่นชมว่าเขาองอาจห้าวหาญเป็นแม่ทัพไร้พ่ายคนชื่นชมทั้งแผ่นดิน"

"องค์หญิงเองก็น่าชื่นชม"

อ้ายฉิงจับน้ำเสียงชื่อชมยกย่องของ จิวอันได้อย่างดี

"ข้า แค่เพียงเห็นว่าเจ้ายอมให้พวกนางดูแคลน แค่เพียงใบหน้าของเจ้าต่างจากพวกนาง ทั้งที่เจ้าเองไม่เคยคิดร้ายกับพวกนางก่อน เอาอย่างนี้วันพรุ่งนี้ไปที่ตำหนักข้าเรามาคิดหาวิธีรักษาบาดแผลที่ใบหน้าเจ้าข้าจะให้หมอหลวงมาช่วยดูบาดแผลของเจ้า"

อ้ายฉิงเลิกคิ้วสูง

"องค์หญิงไม่ต้องลำบากอ้ายฉิงอยู่แบบนี้จนชินแล้ว"

"ไม่ได้สิ ต้องลองดูเสียหน่อยอีกอย่างเจ้าไม่เคยไปมาหาสู่พวกเราเสด็จแม่เองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเจ้า บ่นถึงเจ้าบ่อยๆ "

อ้ายฉิงยิ้มกับมิตรภาพของจิวอัน

จวนปาหวางอ๋อง

ร่างสูงยืนหันหลังมองไม้ดัดด้วยอาการครุ่นคิด ใบหน้าหล่อเหลาที่คิ้วขมวดเข้าหากัน

"ท่านอ๋อง ปลอดภัยหรือไม่"

องครักษ์ประสานมือด้วยความนอบน้อม

"อืม ปลอดภัยดี เฉิงอู๋อ๋องสงสัยข้าหรือไม่"

หวางปาหยางอ๋องเอ่ยปาก

"คนของเราบอกว่า ท่านอ๋องเฉิงอู๋นำกำลังค้นหาตัวคนร้ายทั่วทั้งจวน"

"ฮึ ฮึ ฮึ เฉิงอู๋อ๋องรอบคอบยิ่งแล้ว คราวนี้ไม่พบหลักฐานสำคัญเอาผิดเขาได้แต่อย่างน้อยเราก็ถือว่าสำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว"

ไม่สิอย่างน้อยก็พบหญิงงาม เขาเมื่อคืนที่ผ่านมาไม่อาจข่มตาหลับใหลได้หลับตาลงครั้งใดในใจมีแต่ใบหน้างดงามราวเทพีสวรรค์ของนางลอยวนเวียนในห้วงมโนสำนึก

"เจ้าเคยได้พบชายารองของเฉิงอู๋บ้างหรือไม่"

เอ่ยปากถามองครักษ์ข้างกายนามกวานชิง

"ท่านอ๋องคงหมายถึงชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องเฉิงอู๋ ข้าน้อยเคยพบนางครั้งหนึ่งใบหน้าอัปลักษณ์ยิ่ง แต่กิริยางดงามอ่อนหวาน"

หวางปาหยางอมยิ้ม