บทที่ 45 กลืนกิน

“ข้า กระหายที่จะได้อยู่เพียงลำพังกับเจ้า แล้วเช่นไรจึงจะอดใจไหว”

“แน้ อ้ายฉิงไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย”

สอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานอีกครั้งทั้ง ขมเม้มและดูดกลืน ด้วยความหิวกระหายอย่างที่สุด ก่อนจะถอนริมฝีปากออกช้าๆ เมื่อลิ้มรสความหวานจนพอใจ

“เพราะเจ้าเดิน ไปเดินมางดงามต่อหน้าข้าจนข้าแทบจะกลั้นใจตายเม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ