บทที่ 11 11

มะลิวัลย์ทนฟังคำต่อว่าที่ออกมาจากปากของคนตัวสูงไม่ได้ ถึงลุกขึ้นยกมือตบใบหน้าหล่อเหลาของคณากรทันที จะใช้เธออะไรเธอไม่เคยว่า แต่ทำไมต้องมาดูถูกเธอขนาดนี้ เธอก็คนนะ มีความรู้สึกเหมือนกับเขา คนโดนตบยกมือขึ้นมาจับแก้ม ก่อนจะตวัดสายตาดุดันมาให้คนตัวเล็กทันที เกิดมาอายุสามสิบสองไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับเขาเลย แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ก็แค่เด็กจน ๆ ที่เอาตัวเข้าแลก เพื่อจะอยากได้ อยากมีก็เท่านั้น ไม่รู้ว่าแม่ของเขาไปหลงอะไรนักหนา ถึงได้ถวายมาให้เขาแบบนี้

“ปากสกปรก จิตใจคุณก็สกปรก!”

“สกปรกมากใช่ไหมฮะ!” ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มกระชากตัวหญิงสาวเข้ามาหาตน ก่อนจะยกแขนขึ้นมากอดรัดร่างบางอรชรไว้แน่น คณากรรับรู้ถึงความนุ่มนิ่มที่กระแทกชนกับแผ่นอกแกร่งของเขา คำพูดของพนักงานในร้านคงจะใช่จริง ๆ ยัยเด็กบ้านี่นมใหญ่ชะมัด

“ปล่อยหนูนะคุณกร!” มะลิวัลย์ดิ้นไปมา เธอรู้สึกอึดอัดไม่น้อยที่ถูกกอดรัดไว้แบบนี้

“เธอว่าฉันสกปรกมากใช่ไหม ดี เราจะได้สกปรกไปด้วยกัน!”

“กรี๊ด คุณกรปล่อยหนูนะ มาอุ้มหนูทำไม ปล่อยเดี๋ยวนี้คนบ้า คนเลว!”

มะลิวัลย์ร้องลั่นที่จู่ ๆ คณากรก็อุ้มเธอ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตนทันที เดิมทีเขาไม่คิดว่าจะทำแบบนี้กับเด็กคนนี้ แต่ดูการกระทำของมะลิวัลย์แล้วมันน่าจริง ๆ เขาจะไม่ยอมให้ใครมาสวมเขาให้อีกหรอกนะ คนอย่างมะลิวัลย์ต้องเจอผู้ชายอย่างเขานี่ล่ะจะได้เลิกให้ท่าผู้ชายอีก

ตุบ! เสียงของร่างบางอรชรของมะลิวัลย์ถูกทิ้งลงบนเตียงกว้าง ทันทีที่เป็นอิสระหญิงสาวก็ตะเกียกตะกายหนีชายหนุ่ม จนไปยืนอีกฝั่งของเตียงทันที

ในยามนี้หญิงสาวสั่นกลัวชายหนุ่มตรงหน้านี้ไม่น้อย คนตัวเล็กมองหาทางหนีทีไล่ แต่ก็ไม่เร็วเท่าชายหนุ่มหน้ายักษ์ที่จับจ้องมองเธออยู่อย่างจะกลืนกินเธอเสียให้ได้

“จะหนีไปไหน!” คณากรกระชากเรียวแขน ก่อนจะผลักร่างนุ่มนิ่มไปที่เตียงกว้างอีกครั้ง

มะลิวัลย์สั่นกลัวไม่น้อยกับสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำกับเธออย่างนี้ เธอไม่คิดว่าวันนี้มันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ สองมือน้อย ๆ ยกพนมมือไหว้อีกฝ่ายอย่างเกรงกลัว

“คุณกรอย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ” รอยยิ้มร้าย ๆ ยกขึ้น ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง เขาไม่ได้พิศวาสเด็กคนนี้อะไรมากมายนักหรอก แต่ที่ทำแบบนี้เพราะต้องการลงโทษไม่ให้มะลิวัลย์กล้าท้าทายเขาได้อีก

“กลัวงั้นเหรอ หึ! อย่ากลัวไปเลย ฉันเป็นสามีเธอไม่ใช่เหรอ?” คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมา เธอรู้ว่าเขาไม่อยากแต่งงานกับเธอ เกลียดเธอ แต่ทำไมคนเกลียดกันต้องมาทำแบบนี้กันด้วย เธอไม่เข้าใจ

“คุณกรเกลียดหนูมากขนาดนี้เลยเหรอคะ ถ้าเกลียดหนูมาก หนูจะไปจากที่นี่ จะไม่มาให้คุณกรเห็นหน้าอีก คุณกรอย่าทำแบบนี้กับหนูเลยนะคะ หนูขอร้อง” เสียงสั่นเอ่ยบอกพร้อมยังคงยกมือไหว้ชายหนุ่ม น้ำตาที่ไหลออกมาทำเอาคนใบหน้าดุดันชะงักไปเล็กน้อย แต่ทว่าเขากลับกัดฟันแน่น ก่อนจะยื่นมือขึ้นไปบีบคางมนเอาไว้ จนคนตัวเล็กรู้สึกเจ็บไปหมด แรงของเขาทำเอาเธอรู้สึกเหมือนกระดูกจะหักเลย

“เข้ามาในชีวิตฉันแล้วคิดจะออกไปง่าย ๆ งั้นเหรอ ได้ข่าวว่าแม่ฉันหมดกับพวกเธอสองยายหลานไปเยอะนิ จะเอาแต่ได้งั้นเหรอ เด็กน้อย!”

“ไหน ๆ ก็ใจแตกแล้ว ช่วยทำหน้าที่เมียที่ดีหน่อยดีไหมมะลิวัลย์?” คณากรพูดพร้อมลงแรงมือที่บีบคางหญิงสาวมากกว่าเดิม จนทำให้มะลิวัลย์เผยสีหน้าเหยเกออกมา

“หนูขอโทษที่ทำให้คุณกรไม่พอใจ แต่หนูขอร้องคุณกร อย่าทำแบบนี้กับหนูได้ไหม หนูเจ็บ ฮึกฮือ!” เธอผิดที่ตบหน้าเขาเธอยอมรับ แต่เขาเองก็ไม่มีสิทธิ์มาต่อว่าเธอเสีย ๆ หาย ๆ แบบนี้สักหน่อย เธออ้อนวอนขอร้องเขาขนาดนี้ ชายหนุ่มยังไม่มีท่าทีจะสงสารเธอเลยสักนิด ไม่รู้จะใจร้ายไปถึงไหนกัน

“รู้อะไรไหม อะไรที่ฉันเกลียดที่สุด ก็คือคนที่เลี้ยงไม่เชื่อง คิดเล่นชู้งั้นเหรอเด็กน้อย รับบทลงโทษให้ไหวแล้วกัน!” อดีตเขาเคยโดนกระทำมาครั้งหนึ่งแล้ว เขาจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นกับเขาเป็นครั้งที่สองอีก อย่าหาว่าเขาใจร้ายก็แล้วกัน

แควก แควก แควก

มือหนากระชากชุดนักเรียนที่หญิงสาวสวมใส่จนขาดวิ่นออกจากกัน มะลิวัลย์กรีดร้องออกมาทันที เธอพยายามดิ้นต่อต้านไม่ให้อีกฝ่ายถอดเสื้อผ้าเธอออก แต่ทว่าแรงของเธอไม่อาจสู้แรงของบุรุษเพศอย่างคณากรได้ ยิ่งเธอต่อต้านเขาก็ยิ่งทำให้เธอเจ็บ แต่จะให้คนอย่างมะลิวัลย์ยอมแพ้ ฝันไปเถอะ เธอไม่มีทางยอมให้เขาทำอะไรเธอได้แน่นอน อย่างน้อยเธอจะสู้ให้ถึงที่สุด

“ปล่อยนะคุณกร ปล่อย!”