บทที่ 9 9
“ที่นี่มีพนักงานหลายแบบ เด็กเสิร์ฟก็เด็กเสิร์ฟเด็กนั่งดริ้งก็แยกออกไป ว่าแต่เปลี่ยนใจเป็นเด็กนั่งดริ้งรึเปล่าล่ะ”
“ไม่ค่ะ พวกเราสนใจแต่เด็กเสิร์ฟและก็ไม่สนใจขายอะไรแบบนั้นด้วยค่ะ”
“ดีแล้ว อย่าทำเลยพี่ไม่ได้สนับสนุนนะแต่บางคนที่ทำก็เพราะไม่มีทางเลือก เงินมันสำคัญหันไปทางไหนก็ต้องใช้แต่เงิน บนโลกใบนี้ถ้ามีคนเถียงพี่ว่าเงินซื้อความสุขไม่ได้พี่เถียงตายเลย”สองสาวยิ้มแห้งออกมาคำพูดนี้มันก็จริงนั่นแหละอะไรก็ต้องใช้เงิน ทุกคนพยายามกระเสือกกระสนหางานทำก็เพื่อเงินทั้งนั้น
“งั้นก็ตามนี้ พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานแล้วกัน เดี๋ยวที่เหลือแตงไทยจัดการให้หน่อยนะพวกชุดพนักงาน”
“ได้ค่ะเจ๊”
“ออกไปเถอะ”แตงไทยพารุ่นน้องทั้งสองเดินออกมาจากห้องทำงานของรุ่นพี่สาว น้ำหวานอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมพี่แนนนี่ถึงได้มาเป็นคนดูแลที่นี่
“พี่แตงไทยคะ ทำไมพี่แนนนี่ถึงได้มาดูแลที่นี่คะ ร้านใหญ่ขนาดนี้คงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”
“เจ๊แกเป็นแฟนคุณคิงนะ คุณคิงคือเจ้าของที่นี่เป็นรุ่นพี่มหาลัยเรานั่นแหละแต่จบไปได้สองสามปีแล้ว”สองสาวพยักหน้ารับรู้เพราะไม่รู้เลยว่าเจ้าของที่นี่เป็นใคร
“วงการนี้มีอะไรอีกเยอะแต่เรารู้แค่นี้ก็พอ ทำงานหน้าที่ของเราพอ อันนี้ชุดพนักงานเด็กเสิร์ฟนะ มีอะไรไม่เข้าใจถามพี่ได้เลย”
“ขอบคุณนะคะ”น้ำหวานกับแก้มใสเอ่ยออกไป มันก็จริงอย่างที่พี่แตงไทยว่าทำหน้าที่ของเราพอบางสิ่งบางอย่างอย่าไปสนใจมันมากเลย
อีกวันผ่านไป
“เราว่าปีสองเราย้ายไปอยู่ข้างนอกกันดีไหม”แก้มใสเอ่ยชวนซึ่งความคิดของเพื่อนก็น่าสนใจพอสมควรเลย เธอเองก็คิดเรื่องนี้อยู่
“ก็ดีนะ เราก็คิดอยากจะไปอยู่หอนอกเหมือนกัน”
“เธอเบื่อไหมถ้าต้องอยู่กับเราอีก”
“ไม่เลย อยู่กับเธอดีจะตายไป ไม่เหงาด้วย”แก้มใสได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มมีความสุขออกมา เธอกังวลกลัวว่าเพื่อนจะเบื่อเธอเหมือนกันพอได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกดีมากๆ
หลังจากที่เลิกเรียนสองสาวก็พากันกลับมาที่ห้องก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานวันแรก น้ำหวานมองดูชุดพนักงานก็รู้สึกสบายใจที่ไม่ได้โป๊อะไรสักนิดเป็นกางเกงขายาวเสื้อเชิ้ตสีขาวดูมิดชิดมากๆ พอแต่งตั้งเสร็จก็พากันมาที่ร้านเหล้าแห่งนี้ น้ำหวานทำงานตามที่พี่แตงไทยบอก เธอกับแก้มใสช่วยเหลือกันพอลูกค้าเริ่มเข้าก็รีบไปรับออเดอร์ ก่อนจะนำเครื่องดื่มมาจัดเสิร์ฟให้กับลูกค้า เธอทั้งสองทำที่โซนธรรมดาขนาดวันธรรมดาลูกค้าก็เยอะพอสมควรเลย เล่นทำเอาเดินขาแทบลากกันเลยทีเดียว
อีกด้านของเตชินท์
ในวันนี้เขาก็มาดื่มกับเพื่อนที่ผับแห่งนี้เหมือนเดิม ส่วนใหญ่พวกเขาจะมาที่นี่เป็นหลักเพราะเป็นร้านของลูกพี่ลูกน้องของสายลม ในระหว่างที่พวกเขาดื่มกันอยู่นั้นสายตาคมเข้มของเตชินท์ที่มองไปรอบๆ ก็เจอกับร่างอันคุ้นเคยกำลังเดินถือถาดเครื่องดื่มอยู่ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่เคยเห็นเธอที่นี่มาก่อน
“ทำไมมาอยู่ที่นี่ว่ะ?”เขาพึมพำออกมา ท่าทีของเตชินท์ทำให้เพื่อนมองอย่างนึกแปลกใจก่อนจะมองตามสายตาของชายหนุ่มทันที
“น้องคนนั้นหนิ มาทำงานที่นี่เหรอ”
“สงสัย กูเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน”
“ว่าแต่ทำไมคนนั้นหน้าตาเหมือนกูเคยเจอที่ไหน”เหมันต์เพ่งมองผู้หญิงอีกคนที่กำลังเสริฟเครื่องดื่มอยู่ ใบหน้าจิ้มลิ้มละม้ายคล้ายกับใครบางคนที่เขาไม่ได้เจอมาหลายปีแล้ว
“ใคร มึงรู้จักเหรอ?”
“หน้าคุ้นๆ”เหมันต์พูดขึ้นแต่อีกใจก็คิดว่าคงไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้นอยู่ต่างประเทศไม่ได้อยู่ที่นี่เสียหน่อย
“เคยนอนกับมึงเหรอถึงคุ้น?”สายลมที่ได้ยินคำพูดเพื่อนก็นึกอยากรู้เหมือนกัน
“ไม่เคยแต่หน้าเหมือนยัยเด็กบ้านั้น”
“เด็กบ้าไหน?”เตชินท์พูดเสริมขึ้นมา
“จะมีใครถ้าไม่ใช่ยัยบ้าแก้มอ้วนนั่น”
“คู่หมั้นมึง ไหนว่าอยู่ต่างประเทศไง”
“กูก็ไม่รู้ ครั้งล่าสุดรู้ว่าไปเรียนต่อต่างประเทศ มึงเห็นกูติดต่อไหมล่ะ กูจะไปรู้ได้ไงว่ายัยนั่นกลับมารึยัง”เหมันต์เริ่มนั่งไม่ติดรู้สึกหวั่นใจไม่น้อยเลยกลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะกลับมาแล้วจริงๆ สีหน้าวิตกกังวลของเหมันต์ทำเอาเพื่อนทั้งสองนึกขำไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะขนาดนี้
“นี่มึงกลัวคู่หมั้นมึงขนาดนี้เลยเหรอวะ?”
“กูไม่ได้กลัว กูแค่ไม่อยากให้กลับมา ห่าเอ๊ยชีวิตแสนสนุกของกูพังแน่ๆ ถ้ายัยนั่นกลับมาจริงๆ”แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ภาพเด็กอ้วนในวัยเด็กผุดขึ้นมาในหัวของเหมันต์ทันที แก้มใสในตอนนั้นเอาแต่วิ่งตามเขาเกาะติดเป็นปลิง ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปเอาแต่ใจสุดๆ จนเขาต้องด่าไปชุดใหญ่พอด่าไปก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งฟ้องพ่อแม่เขาอีก นึกแล้วก็ขนลุกจริงๆ
น้ำหวานทำงานอย่างตั้งใจ เธอยอมรับว่ามันเหนื่อยไม่น้อยเลยแต่ทว่าก็ไม่ถึงกับว่าทนไม่ไหวแต่เพื่อนของเธอนี่สิเริ่มบ่นเสียแล้ว แก้มใสดูเหนื่อยจนแทบไม่ไหวเพราะหญิงสาวไม่เคยทำงานหนักขนาดนี้มาก่อน ยกถานเครื่องดื่มจนเจ็บมือหมดแล้ว น้ำหวานจึงพยายามช่วยเหลือเพื่อน หน้าที่ของแก้มใสเธอก็อาสาทำแทนให้
“ขอบใจนะหวาน”
“ไม่เป็นไร เธอไปนั่งพักก่อนเถอะ เดี๋ยวโต๊ะเธอเราช่วยดูให้”
“ไม่เอาดิ ไม่อยากเอาเปรียบเธอ ช่วยกันนี่แหละจะได้ไม่เหนื่อยมาก”แก้มใสฮึดสู้ขึ้นแต่ทว่าสายตาของเธอก็ต้องเบิกตาด้วยความตกใจเมื่อสบเข้ากับใครอีกคน คนที่เธอไม่คิดด้วยว่าเขาจะอยู่ที่นี่ในตอนนี้
