บทที่ 3 คุกเข่า ทำความสะอาด

ยามเช้าตรู่ ในขณะที่เจนจิรากำลังนอนหลับสบาย เสียงโทรศัพท์มือถือกลับดังขึ้นปลุกเธอจากห้วงนิทรา

"ใครคะ?" เธอรับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย โดยไม่ได้ดูเลยว่าใครเป็นคนโทรมา

"ไม่ต้องนอนแล้ว ลุกขึ้นมาต้มโจ๊กแล้วเอามาส่งที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ เอาแบบที่เธอเคยต้มให้ฉันกินนะ ต้องเร็วนะ เมื่อคืนสาริณีอาการกำเริบทั้งคืน ตอนนี้กินอะไรไม่ลงเลย"

น้ำเสียงอันเย็นชาของชัยวัฒน์ ทำให้เจนจิราตาสว่างขึ้นมาทันที

ความง่วงหายเป็นปลิดทิ้ง เธอลุกขึ้นนั่งตัวตรง คิ้วขมวดเข้าหากัน อยากจะหัวเราะออกมาด้วยความเอือมระอา "คุณเห็นฉันเป็นคนรับใช้เหรอคะ? ถึงต้องให้ฉันต้มโจ๊กไปส่งด้วยตัวเอง?"

เสียงของชัยวัฒน์เย็นเยียบขึ้นเล็กน้อย "นี่เป็นสิ่งที่คุณติดค้างสาริณี ถ้าไม่ใช่เพราะคุณจงใจยั่วยุเธอ สาริณีคงไม่เป็นหนักขนาดนี้"

"เธอจะเป็นอะไรก็ไม่เกี่ยวกับฉัน" ท่าทีของเจนจิราก็เย็นชาลงเช่นกัน

"เจนจิรา แค่ต้มโจ๊กหม้อเดียว คุณจำเป็นต้องขัดใจผมขนาดนี้เลยเหรอ?" ชัยวัฒน์เริ่มอารมณ์เสีย

สาริณีอาละวาดมาตลอดทั้งคืน ตอนนี้เขาทั้งเหนื่อยกายและเหนื่อยใจ สิ่งเดียวที่ต้องการในตอนนี้คือได้กินโจ๊กฝีมือเจนจิราสักคำ

เมื่อก่อนทุกครั้งที่เขาไปสังสรรค์จนเมาค้าง พอตื่นมาเช้าวันรุ่งขึ้นก็จะได้กินโจ๊กของเธอเสมอ จนมันกลายเป็นความเคยชินของเขาไปแล้ว

"แค่ต้มโจ๊กหม้อเดียว? คุณพูดง่ายดีนี่ ฉันมีสิทธิ์อะไรต้องไปทำให้เขา?"

เจนจิราหัวเราะเยาะ

โจ๊กที่เธอต้มให้เขาทุกครั้งล้วนเป็นโจ๊กเพื่อสุขภาพ อย่าว่าแต่ต้องใช้วัตถุดิบราคาแพงเลย แค่การเคี่ยวโจ๊กหม้อหนึ่งต้องใช้เวลาถึง 5 ชั่วโมง แถมยังต้องคอยเฝ้าดูตลอดเวลา ไม่อย่างนั้นก้นหม้อจะไหม้

ชัยวัฒน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ยอมเผยความในใจออกมาอย่างยากเย็น "ผมเองก็อยากกินโจ๊กฝีมือคุณเหมือนกัน"

ลมหายใจของเจนจิราสะดุดไปชั่วขณะ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หากเธอได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอคงยอมสละเวลาพักผ่อนเพื่อต้มโจ๊กให้เขาด้วยความเต็มใจ

แต่ตอนนี้ เธอไม่มีวันจะสงสารเขาอีกแล้ว

"อยากกินเหรอ? เอาเงินมาซื้อสิ หม้อละสิบล้าน"

ชัยวัฒน์เริ่มหมดความอดทน เขาเตือนเสียงต่ำ "เรายังไม่ได้หย่ากันจริงๆ ทางที่ดีคุณอย่าบีบให้ผมต้องทำอะไร"

"บีบแล้วจะทำไม?" เจนจิราตอบอย่างไม่ยี่หระ

"คุณรีบต้มโจ๊กแล้วเอามาส่งที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นนอกจากผมจะยกเลิกเรื่องหย่าแล้ว ผมจะเจอคุณหนึ่งครั้ง 'เอา' คุณหนึ่งครั้ง แบบไม่เลือกสถานที่ด้วย"

ชัยวัฒน์พูดจบก็วางสายทันที ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้โต้ตอบ

เจนจิราฟังเสียงสัญญาณตัดสาย แล้วทุบเตียงด้วยความโมโห

"ชัยวัฒน์ ไอ้คนสารเลว! คุณมันหน้าไม่อาย!"

คนที่อยากหย่าก็คือเขา ตอนนี้คนที่เอาเรื่องยกเลิกการหย่ามาขู่ก็คือเขา ตกลงเขาจะเอายังไงกันแน่?

หน้าอกของเจนจิราปวดหนึบ ทุกครั้งที่ต้องพัวพันกับผู้ชายคนนี้ ความเจ็บปวดในใจก็ยิ่งลึกและหนักหน่วงขึ้น ดังนั้นตอนนี้เธอหวังเพียงแค่จะหลุดพ้นจากเขาให้เร็วที่สุด

ก่อนหน้านี้ตอนที่สาริณีถูกเขาส่งไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ เธอยังพอหลอกตัวเองให้อยู่กับเขาได้

แต่ตอนนี้ ถ้ายังพัวพันกันไม่จบไม่สิ้น ต่อไปคงมีแต่เรื่องยุ่งยากกว่าเดิม

ก็แค่ต้มโจ๊กไม่ใช่เหรอ?

เธอมีกะจิตกะใจต้มให้อยู่แล้ว แต่กลัวว่าบางคนจะไม่กล้ากินน่ะสิ!

เมื่อเจนจิราหิ้วหม้อโจ๊กที่เธอจงใจ 'เติมเครื่องปรุงพิเศษ' ลงไป มาถึงหน้าห้องผู้ป่วย เธอก็ได้ยินเสียงหวานหยดดังลอดออกมาจากข้างใน "ชัยวัฒน์คะ ทำไมคุณต้องให้เขามาด้วย? ฉันไม่อยากเจอเขา..."

"ผมแค่ให้เขาเอาโจ๊กมาส่ง ส่งเสร็จก็ให้เขากลับไป"

ชัยวัฒน์ปลอบเธอเสียงเบา น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"แต่ตอนนี้ฉันโทรมมาก หน้าก็สด แต่เขาต้องแต่งตัวสวยเช้งมาเจอคุณแน่ๆ แบบนี้ฉันก็โดนเขาเปรียบเทียบแย่สิคะ คุณจะรังเกียจฉันไหม?"

ใบหน้าที่ซีดเซียวอยู่แล้วของสาริณี ยิ่งดูซีดเผือดลงไปอีกด้วยความกังวล

ชัยวัฒน์รีบแสดงจุดยืนทันที "ผมไม่มีวันรังเกียจคุณ ไม่ว่าเขาจะแต่งตัวยังไง ในใจผมสาริณีสวยที่สุดเสมอ"

"จริงเหรอคะ? คุณสาบานนะ?" สาริณีกระตุกแขนเสื้อเขา

"อืม ผมสาบาน"

"ฮิฮิ ชัยวัฒน์ดีที่สุดเลย~" สาริณียิ้มออกทั้งน้ำตา

เจนจิราที่ยืนอยู่หน้าประตูฟังบทสนทนาอันหวานเลี่ยนของทั้งคู่ ในใจเกิดระลอกคลื่นแห่งความรู้สึก

ชัยวัฒน์ไม่เคยปลอบโยนเธอด้วยความอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน แม้แต่เรื่องบนเตียง เขาก็ไม่เคยอ่อนโยน ทุกครั้งล้วนรุนแรงและดุดัน ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเธอเลย

เธอเคยคิดว่าเขาเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจ แต่ตอนนี้กลับเห็นเขามีความอดทนที่จะปลอบผู้หญิงอื่นขนาดนี้

เจนจิรารู้สึกจุกที่ลำคอ ถ้าจะบอกว่าเธอไม่เสียใจเลย ก็คงเป็นการโกหก

เธอไม่อยากฟังต่อ จึงเตรียมจะวางปิ่นโตลง แต่เสียงกุกกักกลับทำให้คนในห้องรู้ตัว

ชัยวัฒน์รีบเปิดประตูออกมา พอเห็นว่าเป็นเธอจริงๆ มุมปากก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยโดยแทบไม่สังเกตเห็น

เจนจิรายื่นปิ่นโตให้ แล้วหันหลังจะเดินหนี แต่ท่อนแขนกลับถูกคว้าไว้อย่างแน่นหนา

"ปล่อยนะ คุณจะทำอะไร?"

เจนจิราหันกลับมาด้วยความโกรธ จ้องมองผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนี้

จังหวะที่เธอหันมา เส้นผมสลวยปัดผ่านใบหน้าของชัยวัฒน์ กลิ่นหอมที่คุ้นเคยช่วยเยียวยาความเหนื่อยล้าของเขาได้ในทันที

เขาก้มลงกระซิบที่ข้างหูเธอ ด้วยน้ำเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคนว่า:

"ฉันอยาก... เอาเธอ"

"คุณ!"

ใบหูของเจนจิราแดงก่ำทันที เธออับอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี แต่ก็ด่าไม่ออก

เธอไม่ได้หน้าด้านเหมือนชัยวัฒน์นี่!

ชัยวัฒน์มองใบหน้าสวยหวานที่ขึ้นสีระเรื่อของเธอ กระแสความร้อนสายหนึ่งก็พุ่งตรงไปยังท้องน้อย สัตว์ร้ายที่หลับใหลมานานค่อยๆ ผงาดขึ้นเงียบๆ

จริงๆ แล้วเมื่อกี้เขาโกหกสาริณี เพราะผู้หญิงอย่างเจนจิราไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่าง ล้วนตรงสเปกเขาทุกอย่าง ทุกสิ่งที่เป็นเธอสามารถปลุกเร้าความต้องการของเขาได้เสมอ

"ชัยวัฒน์คะ คุยอะไรกันอยู่เหรอ?"

เสียงของสาริณีดังขึ้นแผ่วเบา เจือความรู้สึกแตกสลายที่ใครได้ยินก็ต้องอดสงสารไม่ได้

"ไม่ได้คุยอะไรหรอก"

ชัยวัฒน์ตอบกลับไป แต่สายตาอันร้อนแรงยังคงจับจ้องอยู่ที่เจนจิรา

เจนจิราฟังออกถึงน้ำเสียงที่แหบพร่ายามเขามีอารมณ์ พอเงยหน้าสบตาเขา ก็รู้ทันทีว่าเขาคิดเรื่องลามกอีกแล้ว

ด้วยความโมโห เธอจึงยกเท้าขึ้นเตะผ่าหมากชัยวัฒน์อย่างแรง

"ทำอะไร? กะจะฆ่าผัวตัวเองรึไง?"

ชัยวัฒน์รับการโจมตีของเธอได้อย่างสบายๆ แถมมือหนายังคว้าหมับเข้าที่เรียวขาของเธอ แล้วลูบไล้ไปมาไม่หยุด

ท่าทางของทั้งสองคนในตอนนี้ดูคลุมเครือและล่อแหลมมาก ภาพนี้บาดตาบาดใจสาริณีเหลือเกิน

แถมคาดไม่ถึงว่าเจนจิราเองก็หน้าสดมาเหมือนกัน แต่กลับยังดูสวยขนาดนั้น...

ดวงตาของสาริณีคลอไปด้วยน้ำตา เธอเอ่ยขึ้นอย่างน่าสงสาร:

"คุณเจนคะ คุณไม่อยากเจอหน้าฉันใช่ไหม? ถ้าคุณโกรธ คุณมาลงที่ฉันก็ได้ แต่อย่าทำร้ายชัยวัฒน์เลยนะคะ เขาแค่สงสารฉัน ก็เลยอยากช่วยฉันเท่านั้นเอง คุณอย่าใช้กำลังกับเขาเลย..."

พอชัยวัฒน์ได้ยินดังนั้น ก็รีบปล่อยมือจากขาเรียวของเจนจิราทันที

เขาเดินไปข้างเตียงสาริณีแล้วปลอบเสียงเบา "คุณอย่าเพิ่งตื่นเต้นไป เธอทำร้ายผมไม่ได้หรอก"

เจนจิรารู้สึกว่าเรื่องนี้มันช่างไร้สาระสิ้นดี

ต้นขาด้านในของเธอถูกผู้ชายคนนี้บีบจนแดงไปหมดแล้ว ตกลงใครกันแน่ที่ใช้กำลัง?

"ในเมื่อเป็นอย่างนั้น คุณก็ช่วยคุมเขาให้ดีๆ อย่าให้เขามาตามตอแยฉันอีก และอย่าเข้ามารบกวนชีวิตฉัน ส่วนเรื่องความรักของพวกคุณ ฉันไม่มีอารมณ์จะไปยุ่งเกี่ยวด้วย ฉันไม่ได้หน้าตัวเมียขนาดนั้น"

เจนจิราพูดใส่สาริณี แต่สายตากลับเชือดเฉือนไปทางชัยวัฒน์ราวกับมีดโกน

ชัยวัฒน์ได้ยินดังนั้น แววตาก็เข้มขึ้น

แค่ได้ยินผู้หญิงคนนี้บอกว่าจะไปจากเขา ไฟโทสะในใจเขาก็ลุกโชน

เขาต้องการหย่าจริง เพื่อให้สถานะกับสาริณี แต่เขาก็ให้โอกาสเจนจิราได้อยู่ข้างกายเขาต่อ ขอแค่เธอยอมเป็นเมียเก็บของเขา เขาก็ยังจะเลี้ยงดูเธอให้สุขสบายที่สุด

แล้วทำไมเธอถึงไม่ยอม?

สาริณีทนไม่ได้ที่เห็นในแววตาของชัยวัฒน์มีแต่ผู้หญิงคนนั้น

เธอกลอกตาไปมา แล้วพลิกตัวลงจากเตียงทันที แต่ขากลับอ่อนแรงจนทรุดฮวบลงไปคุกเข่ากับพื้น

ปากก็พร่ำเพ้อว่า: "คุณเจนคะ ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรมีชีวิตอยู่ เพื่อไม่ให้พวกคุณต้องลำบากใจ ฉันจะไปตายเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปตาย..."

สาริณีพูดพลางคลานไปทางหน้าต่าง ราวกับจะไปกระโดดตึก

ชัยวัฒน์ใจหายวาบ รีบพุ่งเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมา

เขามองดูข้อเท้าที่บวมแดงและมือเท้าที่เปรอะเปื้อนฝุ่นของสาริณี ในใจก็เกิดเพลิงโทสะที่ไร้ที่มา

แววตาของชัยวัฒน์เต็มไปด้วยความเย็นชา "เจนจิรา เธอไสหัวมาคุกเข่าต่อหน้าสาริณี แล้วเช็ดเท้าให้สาริณีเดี๋ยวนี้!"

เจนจิรามือเท้าเย็นเฉียบ ขอบตาแดงก่ำด้วยความโกรธ ไม่อยากเชื่อหูตัวเองในสิ่งที่ได้ยิน

ชัยวัฒน์...

สั่งให้เธอคุกเข่าให้สาริณี