บทที่ 2 ผิดคน
ร่างบางออกจากห้องน้ำมายืนเฉยอยู่หน้ากระจก ในสภาพเสื้อคลุมตัวใหญ่ตัวเดียวสีขาว ความเสียใจทำให้เธอนิ่ง ใบหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกใด เว้นแต่ความรู้สึกที่อยู่ภายในจิตใจเท่านั้น ไม่นานอาการเหม่อลอยถูกขัดจังหวะชั่วคราวด้วยเสียงโทรศัพท์ ชงโคละสายตาจากการมองหน้าตัวเองในกระจกมายังวัตถุที่เคลื่อนตัวอยู่บนโต๊ะ ก่อนกดรับโดยไม่ต้องคิดนาน
“ว่าไง..”
(ชงแกอยู่ไหนน่ะ)
“ห้อง”
(เมื่อคืนแกกลับยังไง ฉันเห็นรถแกจอดอยู่ที่เดิม)
ซึ่งนั่นทำให้เธอถอนหายเฮือกใหญ่ เม้มริมฝีปากประหนึ่งครุ่นคิดอึดใจ กว่าจะพูดออกมาใช้เวลานานหลายวินาที ทว่าไม่ได้ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะใช้ประโยคคำขอแทน
“จิน ฉันมีเรื่องให้จะรบกวนแกหน่อย”
(อะไรเหรอ)
แต่เมื่อปลายสายใช้น้ำเสียงใคร่รู้มากขึ้น คนเอ่ยคิดช่างใจจะเปลี่ยนแปลงก็คงยากที่จะลังเล ชงโคตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมด เพื่อขอให้หล่อนรื้อกล้องวงจรปิด เนื่องจากมีแค่หล่อนที่มีสิทธิ์ แน่นอนกว่าจะตอบรับคำยินยอมจินนี่แทบช็อคคาสาย
(บ้าจริง)
“คำนี้ฉันพูดทุกสามนาที”
(ง่า ชงโค แล้วยังไงต่อเนี่ย หมอนั่นเป็นใครแกรู้ไหม)
“ไม่..”
(ฉันงงนะ คือแกไม่รู้ตัวเลยเหรอ)
“รู้ตัว? รู้ตัวก็คงไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นปะ แกถามแบบนี้ฉันหงุดหงิดเอานะโว้ย!”
(โอ้ย ขอโทษๆ ฉันแค่ตกใจจนเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก)
“คนที่ตกใจมันควรจะเป็นฉันไหม ที่จำอะไรไม่ได้เลย หมอนั่นในตอนนั้นดูยังไงก็ไม่ใช่คนธรรมดาเลยสักนิด เป็นพวกโจร พวกทำเรื่องผิดกฎหมายหรือเปล่าก็ไม่รู้ ขนาดเห็นแค่เงายังน่ากลัว ยอมรับว่าตอนนั้นโคตรโกรธ แต่โวยวายไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร เกิดไปทำมันโกรธ ฉันอาจจะไม่มีโอกาสได้ออกมาเลยก็ได้ ใครจะโง่ทำแบบนั้น เอาชีวิตให้รอดแล้วออกมาตั้งหลักก่อนสิ”
(เฮ้อ~ ชงเอ้ย!)
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลย เรื่องที่ฉันขอน่ะ ช่วยจัดการให้หน่อยได้ไหม ก็แค่อยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
(ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องนั้นฉันช่วยแกอยู่แล้วแหละ ว่าแต่แกหายาคุมมากินรึยัง)
ชงโคที่กำลังหงุดหงิด แต่พยายามสยบอารมณ์นั้นด้วยการกัดฟัน แทบจะนับหนึ่งถึงในใจ และข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด เนื่องจากรู้ดี เพื่อนของเธอมีสิ่งนี้ในนิสัยอยู่แล้ว หากมีพร้อมกันสองคนจะกลายเป็นเรื่องที่ถูกตัดสินด้วยความขาดสติ ทว่ากลับต้องมากระวนกระวายใจเสียเองด้วยประโยคคำถามของอีกฝ่ายแทน เมื่อฉุกคิดขึ้นมาได้ ทั้งที่ก่อนหน้าไม่มีอยู่ในหัวสมอง
“ใช่ ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย”
(ยัยบ้า..)
ชงโคหน้าชาเป็นแถบ เพิ่งจะเห็นท่าทางเหวอของตัวเองชัดเจนก็วันนี้
(เขาได้ป้องกันรึเปล่า)
“ฉะ..ฉันไม่รู้หรอก”
แต่ที่รู้สึกในตอนนั้น คือความฉ่ำแฉะตรงกึ่งกลาง เธอพอจะเดามันออก เพียงแต่กระดากอายเกินกว่าที่จะกล้าพูดกับเพื่อน
(ถ้าอย่างนั้น แกไปหายาคุมฉุกเฉินมากินก่อนนะ ระหว่างนี้ฉันจะไปจัดการเรื่องที่แกขอ)
“อืม”
(ไว้เจอกันนะชง.. อย่าเครียดมากจนเกินไปล่ะ)
ความเจ็บใจทำให้มือบางข้างซ้ายเผลอบีบเข้าหากันแน่น ไม่ยอมลดลงมาจากกกหู แม้ปลายสายนั้นจะกดวางไปแล้ว เธอขบกรามกรอดตวัดสายตาไปยังกระจก ก็ตอนเผลอหลุดความสมเพชใส่ตัวเอง
ใช่ เรื่องทั้งหมดเกิดจากความประมาทซะจนพลาด..
พลาดอย่างมหันต์.. . .
คอนโดหรู
อีกฟากหนึ่งของเมือง ร่างสูงซึ่งยืนตระหง่านอยู่กลางห้องนานหลายนาที เขาอยู่ในท่ากอดอกหันหน้าให้กับกระจกบานใหญ่ ที่ใช้แทนฝาผนัง จงใจติดฟิล์มให้หนาทึบ เห็นวิวทิวทัศน์เพียงด้านเดียว ข้างนอกไม่สามารถมองทะลุเข้ามาด้านในได้ ทว่าดูเหมือนทิวทัศน์ของเมืองในวันนี้ไม่ได้ทำให้เขาตื่นตาตื่นใจขึ้นมาเท่าไหร่เลย เพราะใจของเขาลอยไปถึงไหนต่อไหน เกี่ยวกับเรื่องราวกำลังฉายวกไปวนมาซ้ำๆ อยู่หลายรอบในตอนนี้
ภาพเจ้าของร่างบางคนหนึ่ง ซึ่งทำให้จดจำจนถึงขนาดไม่สามารถสลัดทิ้งไปได้ นั่นเป็นอุปสรรคจะต้องยอมรับ เพียงแค่ภาพธรรมดาบนเตียง เคยเกิดขึ้นแล้วกับผู้หญิงมากมายไม่ซ้ำหน้า ไม่คิดว่าจะทำงานของเขาสะดุดกึกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธอเร่าร้อน เผ็ดเด็ดประหนึ่งเชื้อเปลวไฟชั้นดี ที่ปลุกความเป็นชายให้ตื่นขึ้นมาได้ตลอดเวลาเพียงนึกถึง เขาแสะยิ้มก็ตอนความคิดเผลอไผลไปคิดถึงเต้าหยุ่น ขนาดใหญ่เกินตัว กลมกลึงขาวผ่องจนน่าสัมผัส ทั้งที่เธอนอนเฉยๆ ไร้ซึ่งสติ ภาพนั้นช่างเป็นภาพที่ชั่วยวนปั่นป่วนสมองเขาเหลือเกิน
“เธอมัน..นังตัวแสบ”
เขาแค่นหัวเราะ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงตัวเองเพื่อติดต่อใครสักคน ไม่นานปลายสายก็รับ
(ครับนาย)
“ผู้หญิงที่คุณส่งมาให้ผมเมื่อคืนชื่ออะไร”
(เอ่อ.. เจซีครับ)
“เจซี.. อืม”
(มีอะไรรึเปล่าครับนาย เธอทำให้นายไม่พอใจงั้นหรือ)
“เปล่า ช่วยสืบประวัติและที่อยู่ของเธอให้ผมหน่อย เอาแบบชัดเจน ผมอยากรู้จักเธอมากกว่านี้”
(ครับ? อ่า..ได้ครับ ผมจะจัดการหามาให้ อย่างเร็วที่สุด)
“ขอบใจ”
พลางตัดสายเมื่อพูดจบ หันมองภาพเบื้องหน้าต่อ ทำราวกับวิวทิวทัศน์นั้นสวยหนักหนา ทั้งที่ความจริงแล้ว เรื่องของคู่นอนคนล่าสุดไม่ได้จางหายไปจากสมองของเขา มิหนำซ้ำยังหาวิธีสลัดมันไม่ได้ด้วย
//เดี๋ยวนะเลียม.. มันใช่เหรอ?? คนนั้นน่ะ
