บทที่ 21 ทัณฑ์เถื่อนอสูร (50%)

“นมจ๋า ช่วยหยีด้วย หยีเหนื่อยเหลือเกิน” ริมฝีปากแห้งผากเพราะขาดน้ำ นั่งลงหายใจรวยรินพิงโคนต้นไม้ใหญ่ ร้องไห้กระซิกด้วยความท้อใจและเหนื่อยอ่อน

“นี่ฉันหลงป่าจริงๆ หรือนี่” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่วด้วยความสิ้นหวัง มองไปทางไหนก็ดูมืดมนไปหมด หากไม่มีใครตามมาไม่แคล้วเธอคงต้องนอนตายในป่าเป็นแน่

โรฮันนา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ