บทที่ 7 เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย (25%)

ฟาร์มมิโลสลาฟ แอฟริกาทางตอนใต้

“แม่นั่นอยู่ไหน?”

ทันทีที่เจ้าของร่างสูงใหญ่ ผมยาวรุงรัง ใบหน้ารกครึ้มไปด้วยหนวดเครา มาถึงก็ถามหาตัวเชลยสาวทันที เขาจงใจทำตัวให้น่าสะพรึงกลัว เพื่อเอามาขู่ให้นังเชลยสยองโดยเฉพาะ บรรดาลูกน้องก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมนายของตนต้องลงทุนไว้หนวดไว้เคราให้เหมือนมหาโจรก่อนที่จะจับตัวหญิงสาวมา

“ในนี้ครับนาย” ลูกน้องพานายมาดูหน้าเชลยสาวที่ถูกขังไว้ในห้องเก็บของทันที ร่างบางนอนสลบอยู่กับพื้น ฝุ่นจับตามเนื้อตัวเต็มไปหมด

“ทำไมยังไม่ฟื้น?” เบอนันเดสถามไปอย่างนั้นทั้งที่แสนจะพอใจกับสภาพของเธอที่เขาได้เห็น

“ขอโทษครับนาย เธอขัดขืนเราก็เลยต้องวางยาสลบเธอ” หนึ่งในบอดี้การ์ดรายงานเจ้านายเสียงสั่นอย่างกลัวจะถูกลงโทษ

“อืม…ดีมาก” ชายหนุ่มพยักหน้ารับเนิบนิ่งด้วยความถูกใจ หาได้โกรธที่ลูกน้องทำแบบนั้นกับหญิงสาวไม่ ร่างผึ่งผายยกมือขึ้นลูบคางราวกับใช้ความคิด หลังจากนั้นดวงตาคมก็สว่างวาบขึ้นในบัดดล

“ไปเอาน้ำมาถังหนึ่ง” เขาออกคำสั่งทันทีเมื่อสมองอันชาญฉลาดคิดอะไรบางอย่างได้ ในเมื่อไม่อยากตื่นดีนักเขาก็กระชากเธอขึ้นมาจากภวังค์ด้วยวิธีต้อนรับนังปีศาจอย่างถึงใจ เบอนันเดสแสยะยิ้มอย่างนึกสนุก

“น้ำ…” ลูกน้องทวนคำอย่างงงๆ

“เออ…บอกให้ไปเอามาก็ไปเอามาสิโว้ย พวกมึงจะสงสัยอะไรนักหนาวะ” เห็นลูกน้องยังทำโอ้เอ้ไม่ทันใจ คนอารมณ์ร้อนก็โวยลั่น จนพวกเขาต้องลนลานไปทำตามบัญชา

จากนั้นเบอนันเดสก็ตั้งใจสาดน้ำในถังซัดใส่ร่างที่นอนหมดสติไปเต็มๆ โดยไม่คิดจะยั้งมือหรือเมตตาคนที่กำลังทำท่าหลับไม่รู้เรื่องเลยสักนิด

ซ่า!!!

“อื้อ…” คนที่โดนฤทธิ์ยาสลบขนานหนักเพียงแค่ขยับตัวนิดหน่อย ปรือเปลือกตาเล็กน้อย แล้วพลิกตัวไปอีกทางเพื่อที่จะหลับต่อด้วยความเพลีย

“ไม่ตื่นใช่ไหม ได้…ไปเอาน้ำใส่น้ำแข็งมา เอาแบบเย็นเจี๊ยบเลยนะ” คำสั่งของผู้เป็นนายทำให้ลูกน้องถึงกับลอบกลืนน้ำลายคนละเอื้อกสองเอื้อก

ไม่นานน้ำใส่น้ำแข็งแบบเย็นจับขั้วหัวใจตามคำบัญชาก็มาอยู่ในมือของอสูรร้าย เขาไม่รอช้าสาดน้ำเข้าปะทะใบหน้าของคนที่กำลังนอนคู้กายอยู่บนพื้นด้วยความแรงโดยไม่ปรานี

ซ่า!!!

“ตื่น! ตื่นเดี๋ยวนี้แม่ตัวดี!”

ร่างบางกระตุกน้อยๆ แต่ก็ยังไม่ได้สติ เขาจึงตะโกนเรียกด้วยเสียงดังจนแทบป่าแตก แล้วสาดน้ำที่ยังเหลืออยู่ก้นถังซัดเข้าหน้าเธออีกรอบ

“แค่ก! แค่ก! แค่ก!” ความเย็นเฉียบทำให้เจ้าของร่างอรชรรู้สึกตัวงัวเงียลุกขึ้น ไอค่อกแคกเมื่อน้ำเข้าปาก แล้วปาดหยาดน้ำที่รินไหลออกไปให้พ้นจากใบหน้า ก้มลงมองเนื้อตัวของตัวเองแล้วก็ต้องตกใจสุดขีด

โรฮันนาทำหน้ามึนงงเป็นไก่ตาแตก นึกว่าฝันไปจึงหลับตาลงแล้วลืมขึ้นมาใหม่ แต่ทุกอย่างก็ยังชัดเจน ตาหวานไล่กวาดมองเหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหลายที่ยืนรายล้อมหน้าสลอนทีละคน แล้วมาหยุดลงที่ผู้ชายคนหนึ่งตรงหน้า สิ่งที่เห็นทำให้โรฮันนาแทบสิ้นสติ ตกใจจนขากรรไกรค้างเติ่งกลางอากาศ กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

ร่างสูงใหญ่องอาจดุจดั่งยักษ์ปักหลั่น นัยน์ตามืดดำน่าประหวั่นพรั่นพรึง หนวดเครายาวเฟิ้ม ยมยาวรุงรังไม่ต่างอะไรจากมหาโจร ยืนค้ำหัวจ้องหน้าเธอเขม็ง ช่างน่าสะพรึงกลัวนัก แม่สาวผู้อาภัพได้แต่สงสัยว่าคนพวกนี้เป็นใครกัน แล้วตัวเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เธอจำได้ว่าโดนชายแปลกหน้าเอาปืนจี้ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาโผล่ที่นี่เสียแล้ว

ตั้งสติได้โรฮันนาก็รีบลนลานพยุงตัวลุกขึ้นด้วยท่าทางกะปลกกะเปลี้ย ตั้งท่าจะวิ่งหนีเอาชีวิตรอด แต่คนร่างยักษ์ก็ผลักเธอเสียหลักล้มหัวคะมำลงไปนั่งจุมปุกกับพื้นดังเดิม

“จะไปไหนห๊ะ! คิดเหรอว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ” เบอนันเดสกอดอกมองร่างมอมแมม แล้วเลิกคิ้วถามเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน

“คะ…คุณเป็นใคร แล้วฉันอยู่ที่ไหน” เธอถามเสียงสั่นๆ ตื่นกลัวกับสถานการณ์อันน่าสะพรึงกลัว แล้วก้มหน้างุด ไม่กล้าที่จะมองหน้าชายผู้น่ากลัวอีกต่อไป

“ในขุมนรกไงล่ะนังปีศาจ” เสียงที่ตอบกลับมาดุกร้าว จนคนฟังหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ กายบางสั่นสะท้านราวกับยืนอยู่บนยอดผาสูงชัน ทันใดนั้นมือหนาก็กระชากหน้าของเธอขึ้นมามองให้เต็มตาด้วยความชิงชังรังเกียจ

“กรี๊ด! คุณจะทำอะไรฉัน! ปล่อยฉันนะ!” หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจกลัวสุดขีด เมื่อเห็นหน้าไอ้โจรที่มันจับตัวเธอมาในระยะประชิด หนวดเคราเฟิ้ม แค่เหลือบไปเห็นหน้าเขาเธอก็แทบช็อก และไหนจะยังนัยน์ตาแข็งกร้าว ที่มองมาที่เธอด้วยความโหดเหี้ยมนั้นอีก

“ฮึ…ยัยหน้าจืด หน้าตาไม่สวยไม่พอ จิตใจยังเลวทรามต่ำช้าได้อีก ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก” ชายหนุ่มเหยียดหยามและมองเธออย่างเย้ยหยันปนสมเพช

“ไหนมาดูชัดๆ หน่อยซิว่าหน้าผู้หญิงแพศยาสารเลวมันเป็นยังไง” เขากระชากปลายคางมนขึ้นมามองชัดๆ แล้วใช้ฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้ใบหน้าซีดเผือดของเธออย่างจาบจ้วง

“โอ๊ย! ปล่อยนะ ฉันเจ็บ” โรฮันนาทำหน้าเบ้ด้วยความแสบที่ผิว สะบัดหน้าหนีจากการคุกคามของไอ้มหาโจร รู้สึกทั้งหวาดกลัวและขยะแขยงสัมผัสของเขาในคราเดียวกัน

“เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไปกับความเลวระยำที่เธอได้ทำไว้” ยิ่งเธอเบี่ยงหน้าหนีเขายิ่งเพิ่มแรงเน้นหนักลงไปบนแก้มนุ่ม จนมันเห่อขึ้นมาเป็นรอยมือ

“คุณพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ แล้วจับตัวฉันมาทำไม ฉันไปทำอะไรให้คุณไม่ทราบ” หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้า น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว

“ฉันก็จะเอาตัวเธอมาชดใช้ความเลวที่เธอได้ก่อไว้ไงล่ะ” เสียงเหี้ยมจงใจกระซิบข้างใบหู จนเธอขนลุกเกรียวเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นลมหายใจที่เหมือนกระหายเลือดของอสูรร้าย

“ความเลวอะไร ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่รู้เรื่อง คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ นะ…ได้โปรด แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องคุณ” ทั้งที่หวาดกลัวจนแทบช็อก ทว่าเธอก็ยังพยายามที่จะเอ่ยปฏิเสธข้อกล่าวหาและต่อรอง ริมฝีปากสั่นระริกพร่ำขอร้องอ้อนวอนให้เขาปล่อยตัวเธอไป

“เฮอะ…อย่ามาตอแหล ปฏิเสธอย่างหน้าด้านๆ คิดเหรอว่าฉันไม่รู้ว่าเธอทำความเลวอะไรไว้บ้าง” มือใหญ่บีบที่กระพุ้งแก้มบอบบางทั้งสองข้างอย่างรุนแรง จนเธอทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ ก่อนจะตะคอกใส่หน้าอย่างโกรธจัดที่หญิงสาวยังกล้าแก้ตัวน้ำขุ่นๆ