บทที่ 8 เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย (50%)

“แล้วคุณจะให้ฉันชดใช้ยังไง” เมื่อเห็นว่าคงไม่มีทางที่เขาจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดแน่ โรฮันนาจึงยอมจำนนในโชคชะตาที่มันโหดร้ายอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของตน

รอคำตอบพร้อมมองเขาอย่างหวาดหวั่น ยกมือขึ้นกอดตัวเองโดยอัตโนมัติ จนชายหนุ่มเข้าใจในความหมายทันที เบอนันเดสเหยียดยิ้มที่มุมปาก แล้วมองปราดตั้งแต่หัวจรดเท้าของเชลยสาวตรงหน้าด้วยสาตาดูแคลน

“หึ…ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเอาเธอมาทำเมียหรอก แค่เห็นหน้าเธอฉันก็เอาไม่ลงแล้ว สะอิดสะเอียน แต่ฉันจะเอาเธอมาเป็นทาสรับใช้รองมือรองตีนฉัน จนกว่าฉันจะพอใจต่างหากล่ะ” เขาช่างโหดร้ายยิ่งนัก จับเธอมาทารุณยังไม่พอ ยังคิดจะทำร้ายจิตใจเธออย่างเลือดเย็นอีก

“คุณมันคนไม่มีเหตุผล ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ทำ ได้โปรดส่งฉันกลับบ้านเถอะนะฉันขอร้อง” หญิงสาวพร่ำเอ่ยอ้อนวอนเจ้าของใบหน้าดุดัน ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่ามาถึงขั้นนี้แล้วเขาคงไม่ปรานี

“หยุดพล่ามได้แล้วยัยหน้าจืด เธอจะต้องอยู่ชดใช้ความเลวระยำที่นี่จนกว่าฉันจะพอใจ” เบอนันเดสสั่งเสียงกร้าวแล้วเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจนดังกรอด ยิ่งแค้นใจเมื่อเห็นคนที่ทำให้น้องชายตายยังคงทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวและไม่ยอมรับในการกระทำเลวๆ ของตน

“คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมากักขังหน่วงเหนี่ยวฉัน” ทั้งที่กลัวเขาจนหัวหด แต่โรฮันนาก็พยายามทำใจแข็งเถียงด้วยเสียงตะกุกตะกัก ดวงหน้าหวานซีดเผือด

“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ล่ะลัยลา ในเมื่อเธอทำให้น้องชายฉันตาย และต่อไปนี้ฉันคือเจ้าชีวิตเธอ จำใส่สมองเน่าๆ ของเธอเอาไว้” เขาเอานิ้วชี้จิ้มลงบนหัวเธอยิกๆ ย้ำคำพูด

ที่สุดอีกฝ่ายก็เฉลยข้อข้องใจให้กระจ่างซักที ว่าเขาจับเธอมาไว้ที่นี่ด้วยเรื่องใด งั้นเธอก็คงจะต้องตกเป็นแพะรับบาปแทนพี่สาวสินะ ไม่มีทาง! เธอจะไม่ยอมชดใช้ในสิ่งที่ตนไม่ได้กระทำอย่างเด็ดขาด โรฮันนาตะโกนบอกตัวเองในใจอย่างแน่วแน่

“ฉันไม่เคยทำให้ใครตาย แล้วฉันก็ไม่ใช่พี่ลัยลาด้วย ฉันชื่อโรฮันนา! โรฮันนาคุณได้ยินไหม!” หญิงสาวตะโกนใส่หน้าเขายืนยันในตัวตนของเธอเสียงดังฟังชัด

“ปากแข็งนักนะยัยหน้าจืด” พ่อตัวโตก้มลงมาบีบกรามน้อยจนแทบแหลกละเอียดคาอุ้งมือใหญ่ เบอนันเดสโมโหจนหน้าดำหน้าแดงที่หญิงสาวยังยืนกระต่ายขาเดียวอยู่

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่ใช่พี่ลัยลาจริงๆ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้” โรฮันนาอ้อนวอนเขาอีกครั้ง และยังคงยืนยันว่าตนไม่ใช่คนที่เขาต้องการตัว

“หุบปาก!” ชายหนุ่มตวาดลั่นจนร่างบางสะดุ้งสุดตัว หุบปากฉับทันที ขนาดลูกน้องของเขายังพากันขนหัวลุกกับอารมณ์เดือดของเจ้านาย แล้วนับประสาอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ

“ไม่! ฉันจะพูด! ไอ้ฝรั่งบ้า! ไอ้คนโง่! คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้” ครั้นตั้งสติได้โรฮันนาก็ตะโกนปาวๆ ด่าทอเขาด้วยความลืมตัว โมโหมากที่เขาไม่รู้จักฟังอะไรบ้างเลย มาถึงก็เอาแต่ขู่กรรโชกเธออย่างกับคนคลั่ง

“จำใส่กะโหลกไว้นะลัยลา ต่อไปนี้ฉันเป็นเจ้าของเธอ ไม่ว่าจะเป็นชีวิต จิตวิญญาณ หรือแม้แต่ลมหายใจไร้ค่าอันน่าสะอิดสะเอียนของเธอ” มือหยาบบีบแก้มนวลรุนแรงจนโรฮันนาต้องหยีหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันบอกหญิงสาวด้วยดวงตาวาวโรจน์ ถึงกรรมสิทธิ์ในตัวเธอที่เขาจะเป็นผู้ถือครองมันนับแต่นี้เป็นต้นไป

“แล้วเมื่อไหร่คุณถึงจะปล่อยฉันไปจากขุมนรกนี่สักที” เมื่อหมดสิ้นหนทางสู้แน่แล้ว สิ่งเดียวที่เธอจะทำได้คือการยอมรับบัญชาอันเหี้ยมโหดที่เขายัดเยียดให้ ถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ตามแต่

“เมื่อฉันแก้แค้นเธอจนหนำใจ ซึ่งมันก็อาจจะเป็นปี สองปี หรือไม่ก็ตลอดชีวิตเลยก็ได้” เจ้าชีวิตคนใหม่ของเธอประกาศกร้าวอย่างเลือดเย็น

“หากวันหนึ่งคุณรู้ว่าฉันไม่ใช่พี่ลัยลา คุณก็คงจะปล่อยฉันไปใช่ไหม” หญิงสาวถามเสียงสั่นพร่า บัดนี้ชะตาชีวิตของเธอคงต้องตกอยู่ในกำมือของอสูรอย่างไม่มีทางเลี่ยงแน่แล้ว

“ฮะๆๆ อย่ามาตอแหลหน่อยเลย หากมันเป็นอย่างนั้นจริง ฉันจะรีบถีบหัวเธอส่งทันที ไม่เก็บไว้ให้เป็นเสนียดจัญไรฟาร์มของฉันหรอก” เบอนันเดสหัวเราะเยาะความหน้าด้านหน้าทนของเธอด้วยความสะใจปนสมเพชเสียงดังลั่น

“ฉันหวังว่าคุณจะรักษาสัญญา จำคำพูดของคุณไว้ให้ดี”

เสียงหวานติดจะสั่นย้ำให้เขาจำคำพูดของเขาให้ขึ้นใจ เมื่อถึงเวลานั้นเธอจะได้ทวงถามขออิสรภาพของตัวเองอย่างแน่นอน โรฮันนาได้แต่แอบหวังในใจลึกๆ ว่าวันนั้นมันคงจะมาถึงในไม่ช้า

“ฉันรักษาคำพูดของตัวเองเสมอ แต่มันคงไม่มีวันนั้นหรอก รอให้น้ำท่วมหลังเป็ดก่อนดีกว่าไหม ลัยลา บวรเกียรติกัมปนาท” ชายหนุ่มย้ำชัดว่าเขาไม่มีวันเชื่อว่าเธอใม่ใช่ลัยลา

“ในเมื่อคุณอยากให้ฉันอยู่ชดใช้ในสิ่งที่ฉันไม่ได้ก่อ ฉันก็จะอยู่ ฉันจะถือซะว่ามันเป็นเวรเป็นกรรม” โรฮันนาสุดแสนจะสิ้นหวังในชีวิต เธอเอ่ยทั้งน้ำตาเอ่อล้นออกมาคลอดวงตากลมโต

“เฮอะ…พูดมาได้ไม่อายปาก ดูจากสารรูปแล้วไม่น่าจะอ่อยผู้ชายไปทำเลวระยำเลย” เขาทำเสียงขึ้นจมูกเย้ยหยันและแดกดัน สายตาคมปลาบจ้องร่างแน่งน้อยอย่างเหยียดๆ

“เฮอะ…คุณมันหน้าตาดีนักนี่” เธอทำเสียงเยาะสวนกลับอย่างฉุนๆ ไม่แพ้กัน เขามันก็ดีแต่กระแทกแดกดันคนอื่น ดูสารรูปตัวเองซะก่อนเถอะ ไม่ต่างอะไรจากมหาโจร

“อย่าบังอาจมายอกย้อนฉันถ้าไม่อยากเจ็บตัว ต่อไปนี้เธอมีหน้าที่ให้อาหารสัตว์ทุกชนิดที่อยู่ในกรง ล้างคอกม้า เก็บขี้วัว ทำงานในฟาร์ม ทำความสะอาดบ้าน และทำกับข้าวเวลาที่ฉันมาค้างที่นี่” เบอนันเดสออกคำสั่งเสียงลอดไรฟัน เขาจงใจสั่งให้เธอทำงานทุกอย่างในฟาร์ม ไม่ต่างอะไรจากคนงานชายคนหนึ่ง ทำเอาลูกน้องถึงกับลอบกลืนน้ำลาย เพราะนึกสยองกับความโหดของเจ้านาย

“ค่ะ แล้วคุณจะให้ฉันพักที่ไหน” เธอพยักหน้ารับโดยไม่คัดค้านหรือต่อปากต่อคำกับเขาอีกต่อไป โรฮันนารู้สึกเหนื่อยกายและใจเหลือเกิน เหนื่อยจนเธอไม่อยากจะคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว

“ห้องคนใช้ใกล้ๆ ห้องครัว แต่เธอต้องทำความสะอาดเองนะ เพราะห้องนั้นถูกปิดตายมานานแล้ว ห้องโกโรโกโสแบบนั้นมันก็เหมาะกับเธอดี”

“ถูกปิดตาย” หญิงสาวพึมพำทวนคำพูดของอีกฝ่ายราวกับคนละเมอ โรฮันนากลัวความมืดมาตั้งแต่เด็ก จึงเริ่มที่จะเกิดความหวาดหวั่นขึ้นมาครามครัน เหตุที่เธอกลัวความมืดเพราะเคยโดนพี่สาวจับขังไว้ในห้องเก็บของข้ามวันข้ามคืน

“มานี่” ขาดคำชายหนุ่มก็กระชากแขนเรียวเล็กให้เดินตามเข้าไปในบ้านทันที

ปัง!!!

ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ห้องเก่าเหม็นอับไม่พอ ประตูที่เขาเปิดเข้าไปด้วยแรงอารมณ์เมื่อกี้นี้มันยังทำท่าจะพังครืนลงมา