บทที่ 7 Chapter 7

“หอมมันเถอะทราย ไม่หอมเดี๋ยวมันงอนไม่พาไปเที่ยวห้าง พี่จะหลับตาก็แล้วกัน  ทรายจะได้ไม่เขิน” ยุรนันท์เห็นท่าทางเขินอายแล้วรีบพูด

“ถ้าไม่มีมึงนั่งหัวโด่เป็นก้างขวางคอ ทรายคงหอมกูแล้ว ไม่ต้องรอให้มึงหลับตา” ปรินทร์ว่าเพื่อนกลายๆ

“ตอนแรกว่าจะกลับเลย ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว อยู่เป็นก้างขวางคอมึงต่อดีกว่า สนุกดี” ยุรนันท์ยวนกลับ

“มึงนี่วอนโดนตีน” ปรินทร์ขู่ เขาไม่อยากแค่ขู่ อยากทำจริง

“กลัวตายล่ะ”

“อย่าเถียงกันเป็นเด็กๆ เลยนะคะ เดี๋ยวทรายหอมพี่โดม พี่โดมจะได้เลิกงอนทราย” พูดจบก็หอมแก้มสามี ซึ่งเธอก็ถูกหอมแก้มกลับหลายฟอด

“ชื่นใจจังเมียพี่” ยุรนันท์ไม่เคยเห็นภาพหวานระหว่างปรินทร์กับพราวฟ้า เขาคิดว่าหากเห็นคงเฉยๆ หรือไม่ก็ยิ้มตาม ความรู้สึกตอนนี้ของยุรนันท์ตรงกันข้ามกับความคิด ยุรนันท์เหมือนมีหนามตำใจ เจ็บแปลบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จนต้องเบือนหน้าหนี “พี่ขอเคลียร์งานสิบนาทีนะ แล้วเราค่อยไปห้างกัน”

“ค่ะพี่โดม”

ก่อนปรินทร์ลุกขึ้นไปทำงาน เขาหอมแก้มพราวฟ้าเป็นการส่งท้าย

“พี่กลับก่อนนะทราย” ยุรนันท์ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ นอกจากรู้สึกเป็นส่วนเกิน หัวใจยังเจ็บอีกด้วย “โดม กูกลับก่อนนะ”

คนเจ้าห้องพยักหน้ารับรู้ ส่วนพราวฟ้ายกมือไหว้แล้วยิ้มให้ยุรนันท์ที่ยิ้มตอบกลับ ก่อนเดินออกจากห้องทำงานของเพื่อนทันที ราวกับว่ากำลังหนีความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นในหัวใจ

18.30 น. ณ ห้างสรรพสินค้า

หนึ่งชั่วโมงกว่าที่อยู่ในห้าง เป็นช่วงเวลาที่พราวฟ้ามีความสุขมาก นานหลายเดือนแล้วที่ไม่ได้ออกไปไหนมาไหนกับปรินทร์ ครั้งที่ดูเหมือนเขาจะชดเชยวันเวลาให้ เลือกซื้อเสื้อผ้า รองเท้าและกระเป๋า ทุกอย่างล้วนแล้วแต่แบรนด์หรู ควักเงินจ่ายไปราวห้าแสนบาท ซึ่งน้อยนิดมากหากเทียบกับเงินที่ปรินทร์มี และแลกกับรอยยิ้มแห่งความสุขของเธอ เขาคิดว่าคุ้มแสนคุ้ม

ไม่เพียงแค่บนดวงหน้าพราวฟ้าเกิดรอยยิ้ม ใบหน้าปรินทร์ก็เช่นกัน เขามีความสุขที่เลือกซื้อเสื้อผ้าให้ภรรยา นั่งคอยเธอหน้าห้องลองชุด เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกมาหมุนตัวให้ปรินทร์ดู ซึ่งทุกชุดที่เขาเลือกเหมาะสมกับเธอทั้งสิ้น ปรินทร์เลยซื้อให้ทั้งหมดที่ลองเจ็ดชุด

หลังจากซื้อของเสร็จ ปรินทร์นำของไปเก็บที่รถเพื่อไปสะดวกต่อการกินอาหารและดูหนัง จากนั้นทั้งคู่ได้เดินจูงมือกันไปร้านสุกี้ชื่อดัง ตามที่พราวฟ้าอยากกิน

ความสุขของพราวฟ้าชะงักกึก เมื่อเสียงเรียกเข้ามือถือปรินทร์ดังขึ้น เจ้าของเครื่องหยิบมือถือขึ้นมาดูชื่อคนที่โทรเข้ามา เขายิ้มก่อนกดรับสาย

“ว่าไงครับเปิ้ล”

พราวฟ้ามองหน้าสามี เธอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเขา ยิ้มดีใจที่บุคคลนี้โทรมาหา นิกเนมที่ได้ยิน พราวฟ้าไม่คิดเป็นคนอื่นนอกจากอดีตคนรักปรินทร์...ทิวาทิพย์

ปรินทร์ไม่ได้พูดคุยกับทิวาทิพย์ที่โต๊ะ เขาลุกเดินออกไปคุยนอกร้านราวกับว่าไม่อยากให้พราวฟ้าได้ยินการสนทนา หรือต้องการความเป็นส่วนตัว พราวฟ้าหน้าเศร้าลงทันใด มองตามร่างสามีที่เดินไปนั่งคุยตรงเก้าอี้ที่ทางห้างมีไว้บริการให้ลูกค้านั่ง

ตลอดระยะเวลาไม่กี่นาทีที่ปรินทร์นั่งคุยโทรศัพท์ หัวใจพราวฟ้าเจ็บปวด เวลานี้เขาควรอยู่คุย อยู่กินอาหารกับเธอมากกว่า ปรินทร์ควรตัดสายสนทนาบอกต้นทางว่ากำลังกินข้าว เขาไม่ควรสนใจหญิงสาวคนใดนอกจากพราวฟ้า

แต่ไม่ใช่...ปรินทร์ไม่ได้สนใจเธอเลย เขาสนทนากับทิวาทิพย์อย่างออกรส ความรู้สึกของเธอเวลานี้เหมือนครั้งที่ไปงานเลี้ยงวันเกิดยุรนันท์ไม่มีผิด ความรู้สึกเธอเวลาที่ไม่ต่างอะไรกับการถูกทิ้งกลางทาง

“พี่จะบอกทรายว่า พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเปิ้ลมากไปกว่าเพื่อน ตอนนี้พี่มีทรายเป็นเมีย พี่รักเมียพี่ และจะมีทรายคนเดียวไปตลอดทั้งชีวิต ทรายต้องเชื่อพี่นะ อย่าเชื่อใคร และอย่าเชื่อในภาพที่เห็น”

พราวฟ้านึกถึงคำพูดปรินทร์เมื่อคืนนี้ เขาพูดเต็มปากเต็มคำว่า ไม่ได้คิดอะไรกับทิวาทิพย์เกินเพื่อน และมีเธอเป็นภรรยาเพียงคนเดียว

“เธอต้องเชื่อคำพูดพี่โดมนะทราย อย่าคิดมาก อย่าเชื่อตามภาพที่เห็น”

พราวฟ้าพูดกับตัวเอง เธอเชื่อคำพูดเขา พราวฟ้าจึงปัดความรู้สึกเศร้าทิ้งไป ย้ำในใจว่า ไม่มีอะไร ทั้งสองเป็นเพียงเพื่อนที่ดีต่อกัน คิดในทางที่ดี ใจก็ชื้นขึ้น ตักกุ้ง ปลาหมึก และตับสดใส่ชามให้เขา ตามด้วยผัก ปรินทร์กลับมาที่โต๊ะจะได้กินได้เลย

พราวฟ้าเชื่อใจปรินทร์ และเป็นคนดีเกินไป

“ทรายตักของที่พี่โดมชอบไว้ให้แล้วนะคะ” พราวฟ้าบอกสามีเมื่อเดินกลับมานั่ง

“ขอบใจมากจ้ะคนสวย เดี๋ยวเรากินสุกี้เสร็จ ไปกินไอติมกันต่อนะ หนังเข้าสองทุ่มครึ่ง ยังมีเวลา” พราวฟ้ายิ้ม ลืมเรื่องเมื่อครู่ไปเสียสนิท “พี่ลวกตับให้นะ ทรายชอบตับพอสุก ไม่ลวกนานเพราะมันจะแข็งใช่ไหมล่ะ”

ปรินทร์เอาใจพราวฟ้าเต็มที่ ใช้ตะเกียบคีบตับสดมาใส่ที่ลวก ก่อนลวกในแบบที่ภรรยาต้องการ ได้ที่แล้วจึงนำไปเทใส่ถ้วยพราวฟ้า

“ขอบคุณค่ะพี่โดม” เธอกล่าวขอบคุณ เจริญอาหารขึ้นมาทันใด เมื่อสามีเอาใจ ปรินทร์ยังคงเอาใจภรรยาต่อ ลวกวุ้นเส้น สั่งอาหารที่พราวฟ้าชอบมาอีกสองสามอย่าง ไม่เพียงแค่นั้นยังป้อนอาหารให้พราวฟ้าอีกสามสี่ครั้ง ซึ่งเธอก็ผลัดป้อนเขา พราวฟ้ากินอย่างเอร็ดอร่อยและมีความสุข กินไปยิ้มไปตลอดเวลา