บทที่ 3 อดีตของณิช
AA: [ชลาจิรากำลังรับสมัครผู้ช่วยเลขาประธานบริษัทอยู่ ลองไปดูไหม]
[คุณเป็นใครคะ] ณิชชาพิมพ์ถาม เมื่อเห็นข้อความจากบุคคลปริศนาเด้งเข้ามาในแอปพลิเคชันแชตชื่อดังในโทรศัพท์
[พี่เป็นห่วง ณิชเป็นคนเก่ง น่าจะได้ทำงานที่ที่ดีกว่านั้น จะได้มั่นคงกว่านี้]
“พี่อัค?”
ณิชชาน้ำตาไหลพราก จะมีใครในโลกนี้เป็นห่วงเธอนอกจากเขา หัวใจของหญิงสาวเต้นถี่รัว
...คิดถึง...
ปีกว่าแล้วที่เธอไม่ได้รับการติดต่อจากอัครชัยเลย ปีกว่าแล้วที่เธอยังคงรอเขา มั่นใจว่าเขาต้องกลับมา
AA: [ร้องไห้อยู่รึเปล่า อย่าร้องไห้นะคนดี]
น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วก็ยิ่งไหลออกมาราวกับเขื่อนพัง ไม่มีใครรู้จักเธอดีเท่าเขาแล้ว ไม่มีเลย
NiTCHA: [คิดถึงพี่อัคจังเลยค่ะ]
AA: [พี่ก็คิดถึง]
NiTCHA: [วิดีโอคอลล์ได้ไหมคะ อยากเห็นหน้าพี่อัค]
AA: [อย่าเลยนะ คุยกันแบบนี้ดีกว่า]
NiTCHA: [พี่อัค...]
หญิงสาวไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจเลยสักนิด เธอคิดถึงเขาจะตายอยู่แล้ว
AA: [เพื่อความปลอดภัยของเราเอง]
NiTCHA: [ค่ะ พี่อัคสบายดีไหมคะ]
แต่เข้าใจก็ได้ อย่างน้อยในหนึ่งปีนี้ได้คุยกับเขาบ้างก็ยังดี ถือว่าการรอคอยเป็นปีนั้นคุ้มค่า
AA: [อย่าลืมเรื่องที่พี่บอกนะ อายุยังน้อย ทำงานนอกจากเก็บประสบการณ์แล้วยังต้องหาความก้าวหน้าด้วย]
NiTCHA: [ได้ค่ะ เดี๋ยวณิชจะลองกรอกใบสมัครนะคะ]
AA: [ไปสมัครด้วยตัวเองนะ อย่าสมัครออนไลน์ ไปพบเลขาท่านประธานเลย วันนี้เลยนะ]
NiTCHA: [ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วยล่ะคะ]
AA: [ทำตามที่พี่บอกก็แล้วกัน พี่เป็นห่วงนะ]
NiTCHA: [ค่ะ ณิชคิดถึงพี่อัคนะคะ รักมาก ๆ ด้วย]
AA: [พี่ก็รักณิช เป็นห่วงณิชเสมอนะ]
NiTCHA: [ถ้าสมัครเสร็จแล้ว ณิชไลน์หานะคะ]
AA: [ไม่ต้อง ไลน์นี้เดี๋ยวพี่ก็ทิ้งแล้ว อย่าไลน์หาพี่ อย่าติดต่อพี่]
???
อัครชัยทำอย่างที่เขาบอก เพราะหลังจากนั้นไม่ว่าณิชชาจะส่งข้อความไปเท่าไร เขาก็ไม่เปิดอ่านข้อความเหล่านั้นเลย และไม่ติดต่อกลับมาอีกเลยจนกระทั่งวันนี้
สิ่งที่ทำให้ณิชชาคลายคิดถึงคนรักลงได้บ้างก็คงจะเป็นแค่การอ่านข้อความในแอปพลิเคชันซ้ำไปซ้ำมา
ดวงตาสีนิลในชุดสูทสีกรมท่าพอดีตัวเผยให้เห็นไหล่กว้าง หลังตรง และช่วงหน้าอกที่มีกล้ามโผล่มาให้เห็น มองหน้าพนักงานของตนที่หน้าห้องของเขาอย่างพินิจพิจารณา
ณิชชาเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ในมือแล้วก็ยิ้มจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง จนกระทั่งได้ยินเสียงกระแอมคุ้นหูดังขึ้นเบา ๆ ร่างบางที่เงยหน้าขึ้นมาดูก็ถึงกับสะดุ้งเพราะแววตาที่เขามองมานั้นมันแปลกจนรู้สึกว่า
น่ากลัวเกินไป หญิงสาวรีบยืนขึ้นแล้วเอ่ยทักทาย ก่อนจะก้มหน้างุดรอฟังคำสั่ง
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกที เจ้าของดวงตาคมกร้าวนั้น ก็หายไปแล้ว
การทำงานในวันนี้วุ่นวายมาก แม้จะ ‘เอาอยู่’ แต่ก็เป็นการเอาอยู่แบบ ‘เจียนตาย’ วันนี้เจ้านายของเลขาทั้งสองคนมีประชุมสองครั้ง ลูกค้าสาม และงานเอกสารอีกหลายตั้ง ‘ขาขวิด’ ยังแทบจะบรรยายลักษณะการทำงานของสองหญิงเก่งแห่งชั้นบนสุดในตึกนี้ไม่ได้
เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง ร่างบางก็จัดการเคลียร์โต๊ะทำงาน หวังจะรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด เพราะนี่ก็ดึกมากแล้วรถเมล์รอบสุดท้ายน่าจะหมดแล้ว รถไฟฟ้าก็ด้วย คงเหลือแต่แท็กซี่ที่มักจะเรียกค่าโดยสารโหด ๆ โดยไม่เปิดมิเตอร์ในช่วงเวลาแบบนี้
หญิงสาวมองนาฬิกาข้อมือเรือนหมื่นที่ใส่ติดข้อมือมาหลายปีแล้ว มันเป็นหนึ่งในของขวัญที่อัครชัยซื้อให้ ณิชชาใส่มันติดตัวตลอด อันที่จริง เธอก็ใส่ของขวัญที่คนรักให้ตลอด ตอนนี้สร้อยทองพร้อมจี้ที่อยู่ที่คอของเธอก็เป็นเขาที่ซื้อให้ แหวนที่ตอนนี้เธอใส่ไว้ที่นิ้วก้อยข้างซ้ายก็เป็นเขา น้ำหอมขวดนี้ก็เช่นเดียวกัน เขาชอบกลิ่นนี้ ชอบให้เธอมีกลิ่นนี้ติดตัว เธอรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้มองพวกมัน ราวกับอัครชัยไม่ได้จากไปไหน
ณิชชาจัดการส่งอีเมล์สรุปงานต่าง ๆ ในวันนี้ให้เจ้านาย และ
ทุกคนที่เกี่ยวข้อง จากนั้นก็เตรียมวิ่งทันที
“เฮ้ย!!!”
หญิงสาวลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้นหลังจากที่ชนกำแพงที่ทั้งหนาทั้งใหญ่และเป็นกำแพงที่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงและไม่คิดจะหลบด้วย
“โอ๊ยยย...” ณิชชาร้องคราง เจ็บตรงสะโพกที่กระแทกกับพื้นและข้อเท้าข้างหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ย่ำแย่อย่างที่คิด เพราะชลาสินธุ์รั้งแขนของเธอเอาไว้ ก่อนจะค่อย ๆ ดึงร่างของหญิงสาวเพิ่มขึ้น
“เอ่อ...ขอบคุณมากนะคะคุณสินธุ์” ณิชชาลุกขึ้นมาปัดแข้งปัดขา สำรวจความเรียบร้อยของข้อเท้า ขาและสะโพกของตัวเอง ปรากฏว่ามันยังใช้การได้ปกติ เพียงแต่ยังเจ็บ ๆ อยู่บ้างเท่านั้น
“ดึกแล้ว กลับบ้านไปได้แล้วไป” เขาเอ่ยเสียงดุจนณิชชาต้องก้มหน้าอีกครั้ง หลายอึดใจทีเดียวกว่าที่หญิงสาวจะรู้ตัวได้ว่า ถูกไล่ให้กลับบ้านแล้ว
“เอ่อ...งั้น ดิฉันขอตัวกลับบ้านเลยนะคะ” เธอไหว้ย่อเร็ว ๆ ทีหนึ่งก่อนจะรีบเดินออกไป
ชลาสินธุ์มองคนที่กำลังเดินห่างออกไปด้วยแววตาครุ่นคิด
นอกจากลักษณะท่าทาง รูปลักษณ์ภายนอกแล้ว ธารากานต์กับณิชชา ยังใช้น้ำหอมกลิ่นเดียวกันด้วย
“บ้าเอ๊ย!”
