บทที่ 31 ความรู้สึกที่แท้จริง

อ้อมกอดที่รัดรึงร่างบางอย่างหวงหามาตลอดคืนคลายลงเมื่อแสงแรกของวันใหม่มาถึง แต่ริมฝีปากมูมมามยังคงจูบซ้ำ ๆ อยู่บนหน้าผากมนไม่ห่าง ใบหน้าหวานไม่ห่าง

“ฉันเหนื่อยแล้ว” ณิชชาพึมพำคล้ายละเมอ

“เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอก เธอก็นอนพักผ่อนซะ แล้วเย็นนี้ก็เตรียมตัวกลับบ้าน”

“จะออกไปหาคุณกานต์เหรอคะ” ณิชชาถามพร้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ