บทที่ 67 ขัดใจ

เสียงนาฬิกาปลุกแผดร้องในตอนเจ็ดโมงเช้า ณิชชาตื่นขึ้นมาเอื้อมมือปิดมันเหมือนทุกวัน หญิงสาวยังนอนอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของชลาสินธุ์ ร่างบางยิ้มแม้ร่างกายจะอ่อนเพลีย แต่ก็เป็นความเพลียที่เกิดขึ้นจากความสุข และเกือบจะเคลิ้มหลับไปอีกครั้งหากไม่มีรอยจูบปริศนามาประทับอยู่ที่มุมปาก มันเป็นรอยจูบที่สนิทเสน่ห...