บทที่ 74 ดอกไม้ปริศนา 2

“เธอลับช้า” เสียงบ่นไม่เบานักดังขึ้นทันทีที่ณิชชาเดินเข้ามาให้ห้องนอน

“คุณทานอะไรหรือยัง” ณิชชาไม่ตอบ พยายามยกริมฝีปากให้ดูเหมือนตัวเองกำลังยิ้มอย่างร่าเริงแจ่มใส

“ยัง รอเมีย”

“คุณก็น่าจะทานก่อนเลย ฉันก็มัวแต่รถติดอยู่ข้างนอก” ณิชชาตอบเสียงแผ่วหลบสายตา

“ก็บอกแล้วว่าจะไปรับ ไปล้างหน้าล้างตาซะไป แ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ