บทที่ 8 ทดลองงาน 2
ณิชชาหลับตาแน่น มือที่อยู่บนต้นแขนของเขาจิกลงไปจนนิ้วตัวเองเจ็บ แม้แต่จะหายใจให้ถูกจังหวะ หญิงสาวก็รู้สึกว่ามันยากเกินไปแล้ว
ไม่นานสายน้ำมากมายก็พุ่งทะยานเข้าไปในช่องทางดอกไม้จนมันล้นทะลักออกมาเปรอะเปื้อนขาเรียวบาง ชายหนุ่มปลดตัวเองออกจากช่องทางนั้นทันที ก่อนที่ร่างที่รองรับเขาไว้เมื่อครู่จะค่อย ๆ ทรุดตัวลงมาไร้สติอยู่กับพื้นที่หน้าโต๊ะทำงานนั้นเอง
“อื๊ม...” ความเจ็บปวดแล่นเข้ากระทบร่างกายทันทีที่เปลือกตาปิดสนิทค่อย ๆ เปิดขึ้น แขน ขา หลัง หน้าอก และกลางกาย ไม่มีตรงไหนเลยที่ไม่เจ็บปวด มันเจ็บจนขยับไม่ได้ และอ่อนล้าจนไม่เหลือแรง
เพียงแต่...เพดานที่ไม่คุ้นเคยนี้ มันที่ไหนกัน?
“ตื่นแล้วเหรอ”
ณิชชาสะดุ้งจนเจ็บตรงกลางกายมากขึ้นไปอีก แสงสว่างที่ลอดผ่านผ้าม่านสีเทาเข้มขรึมเข้ามา ทำให้หญิงสาวรู้ว่าตอนนี้เธอผ่านข้ามคืนมาแล้ว
“คุณ?”
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ เจ็บมากเลยเหรอ เธอนี่มันไม่ได้เรื่องเลยนะ นิดๆ หน่อยๆ ก็หมดสติ ทีแรกฉันยังนึกว่าแกล้ง ไม่คิดว่าจะอ่อนขนาดนี้”
อ่อน?
ณิชชาอยากร้องไห้ เธอโดนทำรุนแรงจนสลบ แต่คนที่ทำเธอกลับบอกว่า เธอสลบไปเพราะอ่อน?
“ที่นี่ที่ไหน”
“คอนโดฉันเอง” ชลาสินธุ์บอก ก่อนจะยิ้มร้ายเมื่อเห็นว่าคนที่นอนตัวลายเพราะฝีมือเขากำลังมีสายตาระแวดระวังและหวาดกลัว
“ฉัน...ฉันจะกลับบ้าน” หญิงสาวพูด แต่ร่างกายนั้นขยับแทบไม่ได้เลย ตอนนี้ร่างกายก็ดูเหมือนว่าจะมีไข้ด้วย
“ไม่เอาสิ ไหน ๆ ก็มาที่นี่แล้วก็ทำงานซะหน่อย” เขาพูดเสียงเบา ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาหาคนที่นอนอยู่บนเตียง ไม่นาน ร่างนั้นก็คล่อมร่างของเธอเอาไว้
“คุณ เข้าใจหน่อยได้ไหม ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้ ไม่ได้อยากใช้เต้าไต่อะไรทั้งนั้น”
“หึ มาพูดตอนนี้จะได้อะไร ในเมื่อเธอใช้มันแล้ว”
“นั่นคุณบังคับฉันต่างหาก!!!”
“แต่ฉันก็ติดใจเธออยู่นะ คับ แน่น ดูเหมือนจะสดใหม่”
“ไอ้หน้าด้าน พูดจา...อ๊ะ”
ร่างบางถูกกดไหล่ตรึงไว้ที่เดิม ณิชชามองชลาสินธุ์ด้วยสายตาหวาดกลัวและเกลียดชัง
“งั้น...เรามาเริ่มเลยนะ”
“ไม่นะ! ไม่! อย่า อื๊อ...” เสียงน่าสงสารของณิชชาเงียบลงด้วยริมฝีปากของชลาสินธุ์ มือหนาบีบปากบางให้เผยอออกรับลิ้นสากแทรกเข้าไปในโพรงปากหวานทันที เขาไล่ต้อนลิ้นเล็กอย่างสนุก บดขยี้เพื่อควานหาความหวานจากปากอีกคนจนทั่ว
“อื้อออ...แฮก...” ณิชชาควานหาลมหายใจเมื่อเขาเปิดโอกาส แววตาฉ่ำด้วยประกายน้ำตา ยิ่งปลุกเร้าให้ร่างหนาอยากวางอำนาจใส่ร่างบางๆ นี้ให้มายิ่งขึ้น
...สายตาแบบนี้ของเธอ มันกระตุ้นฉันได้จริงๆ นั่นแหละ เก็บไว้เล่นด้วยกันอีกหน่อยก็คงดี...ชลาสินธุ์คิด เขาอยากเล่นกับร่างกายนี้อีก
สักพัก ก่อนจะปล่อยไปเหมือนผู้หญิงง่ายๆ ที่เคยผ่านเข้ามามากมายในชีวิตของเขา
ร่างสูงกดสะโพกเบียดกับสะโพกของอีกคนจนแนบสนิท
หญิงสาวเห็นแววตาที่มองลงมานั้นก็รู้ได้ทันทีว่า เธอหมดหนทางหนีแล้ว
“ฉันไม่ได้อยากเป็น...” เธอพยายามหาคำพูดมาคุยกับเขาเพื่อเอาตัวรอดเป็นครั้งสุดท้าย แต่... “อ๊าย...” ยังพูดไม่ทันจบ ไม่ทันได้แก้ไขความเข้าใจผิดของอีกคนว่า เธอไม่ได้ต้องการจะไต่เต้า ไม่ได้คิดร่ำรวยทางลัด ไม่ได้ต้องการจะใกล้ชิดคนที่กำลังทำร้ายเธอตอนนี้ด้วยเหตุผลอื่นใดทั้งสิ้น เธอแค่อยากมีชีวิตต่อไปให้ดีที่สุดเพื่อพี่อัคของเธอเท่านั้น
นิ้วหนาสอดแทรกเข้าไปในช่องทางดอกไม้ที่ยังบวมช้ำอย่างแรง แล้วจัดการสำรวจภายในช่องทางนั้นอย่างรุนแรง
ร่างเล็กพยายามสายหนีมือร้ายกาจนั้นอย่างยากลำบาก และตอนนี้เขาก็นำพาความเสียวซ่านมาให้เธอแล้ว หญิงสาวบิดร่างไปมาเพื่อให้ความรู้สึกนั้นจางไป มือเล็กจิกลงไปที่ไหล่หนาอย่างแรงเพื่อระบายความเจ็บปวดแต่นั่นยิ่งปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนของอีกคนให้เพิ่มมากขึ้นไปอีก
“อื้อ...คุณสินธุ์ พอ...”
“เรียกทำไม อยากได้อีกแล้วเหรอ” เสียงทุ้มต่ำปนเยาะเย้ยเอ่อยออกมาขณะที่ฟันคมยังคงทั้งกัดและดูดหัวไหล่มนไม่หยุด
“มะ...อ๊ะ...ไม่ใช่แบบนั้น อย่า อ๊า...” เสียงกรีดร้องดังขึ้นทันทีเมื่อชลาสินธุ์ ออกแรงชักนิ้วที่อยู่ในกายของเธออย่างรวดเร็ว
ร่างบางกัดริมฝีปาก แล้วหลับตาแน่น มือเล็กจิกผ้าปูที่นอนจนยับ น้ำตาแห่งความพ่ายแพ้และเจ็บปวดหลั่งใหลออกมาเปียกหมอนจนชุ่ม
แต่นั่นไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายหยุด หรือแม้แต่สงสารสักนิดก็ไม่มี
ชลาสินธุ์ชื่นชอบในรสชาติของเลขาตัวเองที่เพิ่งยัดเยียดตำแหน่งนางบำเรอให้ขึ้นมาจริง ๆ
หึ...เก็บไว้ใช้งานเหมือนคนอื่น ๆ สักเดือนสองเดือนคงจะดี
ณิชชาไม่รู้เลยว่า คนที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่นั้น ไม่ใช่เป็นเพียงคนเลว หรือคนบ้า แต่เขาคือปีศาจขนานแท้
สองขาเรียวถูกแยกออกด้วยมือหนา แล้วเขาก็จัดการเอาส่งตัวตนที่พร้อมพรักตั้งแต่หญิงสาวงัวเงียตื่นนอนเข้าไปในช่องทางดอกไม้สีช้ำทันทีแบบทีเดียวสุดลึกตลอดความยาว
“อ๊า...” หญิงสาวร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเธอขาวซีด เหงื่อเกาะพราวทั่วใบหน้า มือเล็กจิกเล็บลงไปที่ไหล่กว้างอย่างแรงจนอีกคนรู้สึกเจ็บ
...แต่เขาก็ไม่ได้หยุดแค่นั้น..กลับยิ่งแกล้งขยับเข้าออกอย่างแรง...
