บทที่ 6 6

“ชาคริยา...เธอมันโสเภณีชัดๆ!”

เสียงบานประตูที่ถูกผลักเข้ามาทำให้นาธาเนียลซึ่งอยู่ในชุดนอนสวมทับด้วยเสื้อคลุมผ้าไหมและกำลังนั่งจิบไวน์อยู่บนเตียงกว้างในห้องนอนโอ่โถงหันไปมอง รอยยิ้มจางระบายบนใบหน้าคมคร้ามที่มีริ้วรอยเมื่อเห็นว่าใครก้าวเข้ามา

“จีน...มานี่สิ”

มหาเศรษฐีสูงวัยกวักมือเรียกหญิงสาวซึ่งยังอยู่ในชุดที่เธอสวมใส่มาวันนี้ ชาคริยามองไปรอบ ๆ ห้องนอนขนาดใหญ่ที่ได้รับการตกแต่งอย่างโอ่อ่าและก้าวเข้าไปหานาธาเนียลอย่างประหม่า

“นั่งสิ”

เขาผายมือข้างหนึ่งไปที่เก้าอี้บุผ้าไหมปักลายสีทองอร่ามข้างตียงขณะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอีกเล็กน้อยและมองหญิงสาวชาวไทยร่างเล็กด้วยแววตาบอกความเอ็นดู ชาคริยาหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้แต่สายตาของเธอยังกวาดไปทั่วห้องที่ใหญ่กว่าห้องเช่าราคาถูกของเธอหลายเท่าตัวทั้งการตกแต่งก็เต็มไปด้วยรายละเอียดอันหรูหรางดงาม

“จีน...ขอบใจนะที่เธอมาตรงเวลา” นาธาเนียลเหลือบมองนาฬิกาผนังบอกเวลาที่เขาให้หญิงสาวมาที่นี่สองทุ่มพอดิบพอดี แต่แล้วเขาก็ไม่วายต้องย่นคิ้วด้วยความประหลาดใจ

“จีน ตั้งแต่มาถึงที่นี่เธอยังไม่อาบน้ำอีกเหรอนี่?”

“เอ้อ...ค่ะ...คือฉันคิดว่าจะทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จเสียก่อนน่ะค่ะ”

“แหม...นี่คงเป็นอารมณ์ขันของสาวบรู๊คลินล่ะสินะ ไม่รีบร้อนที่จะอาบน้ำหลังจากเดินทางไกล แต่ก็โอเคนะ ฉันไม่ซีเรียสกับเรื่องนี้หรอก”

ชาคริยายิ้มก่อนกล่าว “ไหนว่าคุณจะให้ฉันอ่านหนังสือให้ฟังยังไงล่ะคะ”

“หนังสืออยู่บนโต๊ะ...เล่มนั้น”

เขาบอกขณะเอนหลังพิงกับหมอนที่หัวเตียงและปล่อยตัวตามสบายขณะหญิงสาวเอื้อมหยิบหนังสือเล่มหนึ่งบนโต๊ะตัวเล็กและพลิกมันไปมาเหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่าง

“มันไม่ใช่หนังสือนวนิยายหรอกจีน” เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เอ้อ...ค่ะ...”

“Metaphysics of Richard Taylor...อภิปรัชญาของริชาร์ด เทย์เลอร์”

“ฉันไม่รู้จักเขาเลยค่ะ”

“เขาไม่ใช่นักเขียน แต่เป็นนักปรัชญาร่วมสมัยที่ฉันชื่นชอบผลงานของเขามาก”

“และฉันก็ไม่รู้จักอภิปรัชญาด้วยค่ะ”

“ฉันแค่อยากให้เธออ่านมันให้ฉันฟังก่อนอนเท่านั้น เพราะจริง ๆ แล้วมันไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะให้ความสนใจมากนัก เพราะขนาดวิลเลียม เจมส์ ก็ยังกล่าวไว้เลยว่า อภิปรัชญาไม่ใช่อะไร แต่เป็นเพียงความพยายามอันยุ่งยากส่วนบุคคลในการที่จะคิดให้กระจ่างเท่านั้นเอง...มันไม่ใช่เรื่องบันเทิงเริงใจอะไรหรอกจีน แต่เป็นศาสตร์สำหรับการเรียนรู้เฉพาะทาง...โอ...อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ”

นาธาเนียลขยับนั่งหลังตรงเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวที่สะท้อนอะไรบางอย่างออกมา ชาคริยาเม้มปากเข้าหากันขณะหรุบตาลงต่ำที่หนังสือในมือ เธอรู้สึกอับอายเขายิ่งนัก นี่เป็นหนังสือที่ในความรู้สึกของเธอแล้วมันช่างสูงส่งสมกับที่นักธุรกิจใหญ่อย่างเขาจะเสพมันเพื่อความรื่นรมย์ หากสำหรับตัวเธอแล้วมันเหมือนคัมภีร์อะไรสักอย่างที่เธอไม่มีวันเข้าใจด้วยการศึกษาน้อยบวกกับที่เธอแทบไม่รู้จักเรื่องเหล่านี้ก็ยิ่งทำให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกต่ำต้อย

“นาธาเนียล...ฉันกลัวว่าถ้าฉันอ่านแล้วเกิดคุณหลับ”

“โอ...สาวน้อยของฉัน มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนมีอายุต้องพักผ่อนอยู่แล้ว”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ แต่ฉันหมายถึงถ้าฉันอ่านแล้วมันทำให้คุณง่วง เพราะจริง ๆ แล้วคุณต้องการให้ฉันอ่านหนังสือให้ฟัง”

“ฉันแค่อยากฟังเท่านั้น...บอกแล้วยังไงว่าเธอมีหน้าที่อ่านหนังสือให้ฉันฟังก่อนนอน และบางครั้งถ้าฉันจะหลับตั้งแต่เธอยังไม่เริ่มอ่านหน้าที่สองมันก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่าง”

“โอเคค่ะ...ถ้าอย่างนั้นฉันจะเริ่มอ่านให้คุณฟังเลยนะคะ”

“พลิกไปที่...เอ้อ...เรื่องการมีอยู่ที่ไร้จุดเริ่มต้น...อา...ใช่แล้วสาวน้อย และเธอก็เริ่มอ่านให้ฉันฟังได้”

นาธาเนียลเอนหลังพิงหมอนอีกครั้งและฟังหญิงสาวอ่านหนังสือเล่มนั้นด้วยท่าทีสบาย ๆ ก่อนที่เวลาจะผ่านไปยังไม่ทันถึงชั่วโมงชาคริยาก็เห็นว่าเขาวางแก้วไวน์และหลับตาลงเหมือนเด็กที่หลับหลังจากได้ฟังนิทานก่อนนอน เธออ่านเบาลงในช่วงหลังและจ้องมองดูชายสูงวัยที่หลับตาและเงียบไป ไม่มีรอยยิ้มพึงพอใจแต่เธอได้ยินเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอ

“นาธาเนียล...นาธาเนียลคะ”

ชาคริยาลองเรียกเขาหลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมานั่นเองที่ทำให้เธอแน่ใจว่าเขาคงหลับไปแล้ว หญิงสาวปิดหนังสือและวางมันกลับที่เดิมอย่างเบามือพลางหันมองนาฬิกาผนังบอกเวลาเลยสามทุ่มไปเล็กน้อย ร่างเล็ก ๆ ค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นหากเขาก็ยังไม่รู้สึกตัวและมันทำให้เธอตัดสินออกจากห้องนั้นและปิดประตูบานใหญ่ลงอย่างเบามือที่สุด

ร่างแน่งน้อยยืนอยู่ที่หน้าประตูชั่วครู่กับความคิดที่ว่านี่เป็นงานที่ไม่ได้ยากลำบากอะไรสำหรับเธอเลย แค่การมาดูแลชายวัยหกสิบกว่าและเขาก็ไม่แสดงทีท่าว่าจะทำอะไรเกินเลยกับเธอแม้แต่น้อย นาธาเนียลออกจะเป็นสุภาพบุรุษแม้วัยจะล่วงเลยมาป่านนี้ ชาคริยายิ้มกับตัวเองก่อนหันหลังกลับไปที่ห้องของเธอซึ่งอยู่อีกด้านของคฤหาสน์ แต่เมื่อเดินไปไม่ทันถึงสิบก้าวหญิงสาวก็ต้องตระหนกเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกมือหนาหนักของใครคนหนึ่งกระชากจนเซเข้าไปชนกับอกกว้าง เธอเงยหน้าขึ้นมองและถึงกับเบิกตาด้วยความตกใจ

“อีธาน!”