บทที่ 24 ตอนที่ 24
นวลลออก้าวลงจากรถของโรมิโอที่มีน้ำใจแวะมาส่งถึงคฤหาสน์ของตระกูลใหญ่อย่างมาเลซาสโซ หล่อนพบกับเขาโดยบังเอิญที่ร้านค้า และก็เลยออกไปนั่งดื่มกาแฟด้วยกันจนมืดค่ำ
“ขอบคุณพี่โรมมากนะคะที่อุตส่าห์สละเวลามาส่งนวล”
โรมิโอระบายยิ้มอ่อนหวาน ก้าวมาหยุดตรงหน้าหญิงสาว และคว้ามือเล็กไปกุมเอาไว้ “พี่เสียใจที่ช้าไปทุกอย่าง”
“พี่โรม...พูดอะไรเหรอคะ”
หล่อนแปลกใจกับคำพูดของโรมิโอ ทำให้ลืมที่จะดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม
โรมิโอมองหญิงสาวอย่างมีความหมาย ก่อนจะตัดสินใจพูดความในใจออกมา
“ตอนแรกพี่ตั้งใจจะบอกกับนวลหลังจากจบงานแต่งงานของทิพย์ แต่พี่ก็ช้าเกินไป นวลกลายไปเป็นสมบัติของผู้ชายคนอื่นแล้ว”
“พี่โรม...กำลังหมายถึง...”
“พี่รักนวลนะครับ...และพี่ก็จะรอจนกว่านวลจะเป็นอิสระจากผู้ชายคนนั้น”
นวลลออตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน หล่อนไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าโรมิโอคิดอะไรกับตัวเองมากกว่าคำว่าน้องสาวของอดีตคนรัก
“พี่โรม...กำลังล้อนวลเล่นใช่ไหมคะ”
หล่อนพยายามหัวเราะเพราะจะทำให้สถานการณ์ที่สับสนผ่อนคลายลง แต่โรมิโอก็ยิ่งทำให้มันตึงเครียดมากยิ่งขึ้น ด้วยการโน้มตัวลงมาขโมยจูบแก้มนวลของหล่อนเร็วๆ
“พี่โรม...”
หล่อนตกใจ รีบชักมือออก และยกมือขึ้นกุมแก้มนวลที่ถูกจูบเอาไว้ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
“พี่รักนวล...รักมาตั้งนานแล้ว”
“พี่โรมคะ คือว่า...”
“พี่จะรอ...จะรอจนกว่านวลจะเป็นอิสระ...”
โรมิโอยังพูดไม่ทันจบ ผู้ชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน พร้อมกับตวัดมือรวบเอวคอดของนวลลออเอาไว้ และกระชากเข้าไปกอดรัดแนบอก
“งั้นก็รอคิวสักหน่อยนะ รับรองว่าไม่เกินเดือน ผมคืนอิสรภาพให้กับนวลลออแน่”
“อุ๊ย...ปล่อยค่ะคุณมิก”
โรมิโอจ้องหน้าโดมินิกด้วยสายตาไม่พอใจ “คุณควรจะให้เกียรตินวลด้วย เธอเป็นน้องภรรยาของคุณ”
โดมินิกหัวเราะร่วนเสียงดังลั่น ก่อนจะเอียงหน้ากระซิบถามนวลลออข้างๆ ใบหูเล็ก
“นี่เธอยังไม่ได้เล่าฉากรักตอนที่เราซั่มกันให้ไอ้หน้าโง่นี่ฟังอีกหรือ นวลลออ”
“คุณมิก...” นวลลออหน้าชาดิก ศักดิ์ศรีทั้งหมดถูกเขาเหยียบขยี้จนแหลกเหลวคาฝ่าเท้า
“โอเค ถ้าเธอไม่กล้าบอก ฉันจะเป็นคนบอกให้เอง...” เขาหัวเราะร่วนอย่างสะใจ “เราสองคนน่ะนอนด้วยกันเมื่อคืน สนุกด้วยนะจะบอกให้ แต่ยังไงซะคุณก็ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ของจืดชืดพรรค์นี้ ผมไม่ใช้บริการบ่อยหรอก อีกประเดี๋ยวพอรู้ว่าไม่ได้เกิดพลาดตั้งท้องลูกของผมขึ้นมา ผมก็จะรีบจับใส่ตะกร้าล้างน้ำ แล้วใส่พานคืนให้คุณทันที”
นวลลออรู้สึกไม่ต่างจากถูกโดมินิกถีบจนหงายหลังตกลงไปในหุบเหวลึก หล่อนน้ำตาไหล ปวดร้าว และเต็มไปด้วยความอับอาย หล่อนพยายามดิ้นรนให้เขาปล่อย แต่เขาไม่ยอมปล่อย
“ว่าไงล่ะ รอได้ใช่ไหมครับ”
โรมิโอยอมรับว่าตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน แต่เขากลับไม่ได้รังเกียจอะไรนวลลออเลย ตรงกันข้ามกลับยิ่งสงสารหญิงสาวจับใจ เขากำหมัดแน่น เดินเข้าไปหาโดมินิก
“คุณมันสารเลว...!”
กำปั้นหนาหนักของโรมิโอซัดเข้าใส่โดมินิก แต่ชายหนุ่มเอียงหน้าหลบได้ทัน และจากนั้นสงครามระหว่างผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาสองคนก็ปะทุขึ้น โดยมีหล่อนร้องไห้พยายามห้ามปราม
“พอ...พอเถอะค่ะ อย่าทะเลาะกันเลย...”
หล่อนพยายามดึงแขนของโดมินิกเอาไว้ แต่เขาสะบัดแรงๆ จนหล่อนกระเด็นลงไปกองกับพื้น โรมิโอเห็นก็ชะงักด้วยความเป็นห่วง และนั่นก็ทำให้เขาพลาดท่าถูกคู่ต่อสู้ต่อยเข้าเต็มปลายคาง
นวลลออร้องไห้ด้วยความเสียใจ หล่อนรีบถลาเข้าไปกอดร่างของ โรมิโอเอาไว้ก่อนที่หมัดที่สองที่สามจะตามติดลงไป
“นวลขอร้อง...อย่าทำพี่โรมเลยค่ะ...”
กำปั้นของโดมินิกยกค้างอยู่กลางอากาศ เขาลุกขึ้นและถอยออกห่าง แต่กระนั้นก็ไม่ลืมที่จะกระชากร่างเล็กติดมือไปด้วย
“จำเอาไว้ อย่ามาทำเก่งในบ้านของฉัน”
โรมิโอลุกขึ้นยืน ยกหลังมือขึ้นเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก ดวงตามอง โดมินิกเขม็ง
“ถ้าคุณทำอะไรนวล...ผมจะฆ่าคุณ”
โดมินิกหัวเราะร่วน มองหน้าโรมิโอ ก่อนจะหรี่ตามองผู้หญิงที่กำลังร้องไห้เพราะเป็นห่วงชู้รักอยู่ด้วยความชิงชัง
“ผมไม่ใช่ผู้ชายชอบใช้กำลัง ดังนั้นผมคงไม่ตบไม่ตีคนรักของคุณหรอกครับ นอกเสียจาก...” ผู้ชายจอมร้ายกาจหยุดพูดเล็กน้อย พร้อมกับกลั้วหัวเราะ “เข้าบ้านได้แล้ว ฉันกำลังมีอารมณ์อยากกระแทกเธอ”
“คน...ใจร้าย...”
นวลลออถูกลากหายเข้าไปในตัวตึกใหญ่แล้ว แต่โรมิโอยังไม่อาจจะจากไปไหนได้ เขากำมือแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ยิ่งเห็นผู้หญิงที่รักทรมานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทรมานมากกว่าเป็นร้อยเท่า
“ทำไมมันต้องเกิดเรื่องบ้าแบบนี้ด้วยวะ โธ่เว้ย!”
โรมิโอกระแทกกำปั้นเข้าใส่รถคันงามของตัวเองหลายครั้งจนรถกรีดเสียงร้องประท้วง เขายืนสงบสติอารมณ์อยู่นานหลายนาที กว่าจะสามารถบังคับตัวเองให้ขับรถออกไปได้
“โอ๊ย...นวลเจ็บนะคะ”
ร่างของนวลลออถูกเหวี่ยงแรงๆ ขึ้นไปบนเตียง และเขาก็ก้าวมาหยุดที่ขอบเตียงด้วยท่าทางคุกคาม
นวลลออลนลานจะคลานหนีลงจากเตียง แต่ไม่ทัน เพราะข้อเท้าถูกชายหนุ่มคว้าหมับเอาไว้ พร้อมกับกระชากให้กลับมาที่เดิมอย่างเผด็จการ
“ปล่อยนวลนะ”
“จะไปไหน...ฉันบอกว่ากำลังมีอารมณ์ จำไม่ได้หรือไง”
หล่อนมองคนที่หยาบคายทั้งคำพูดและการกระทำทั้งน้ำตา พลางยกมือขึ้นไหว้วิงวอนเขา
“เกลียดนวล...ก็อย่าทำแบบนี้กับนวลเลยค่ะ...นวลสัญญาว่าจะอยู่ให้ห่างจากคุณมิกให้มากที่สุด ว้ายยยย...!”
