บทที่ 26 ตอนที่ 26

หล่อนผลักไส แต่เขาขี้โกงหล่อนด้วยการเลื่อนนิ้วลงไปขยี้เม็ดกระสันแรงๆ พร้อมกับขยับท่อนชายไปพร้อมๆ กันด้วย เขาทำให้หล่อนเสียวซ่านแทบขาดใจ

“ต้องการให้ฉันปล่อย...อีกไหมล่ะ” ขณะที่เขาถาม เขาก็ยังคงโยกคลึงร่างของหล่อนอย่างต่อเนื่อง

หล่อนอยากจะปฏิเสธ อยากจะผลักไสผู้ชายใจร้ายปากร้ายคนนี้ออกไปจากตัว แต่...

“ไม่...อย่าหยุด...อา...ได้โปรด...”

เสียงหัวเราะร่วนด้วยความพึงพอใจของโดมินิกดังกระหึ่มขึ้น พร้อมๆ กับเสียงเตียงโยกไหวประท้วง เพราะสองคนบนนั้นกำลังสอดใส่กันอย่างเมามัน

“อา...อา...อา...”

“โอว...รัดแน่นเหลือเกิน...โอว...โอว...”

คนที่เหน็ดเหนื่อยจากกิจกรรมรักมาตลอดทั้งคืนค่อยๆ รู้สึกตัวตื่น ดวงตาคมกริบลืมขึ้น ก่อนจะหลับตาลงและลืมขึ้นใหม่อีกครั้งเมื่อพร้อมจะรับกับแสงตะวันที่สาดส่องผ่านรอยต่อของผ้าม่านเข้ามาภายในห้องนอนได้แล้ว

เขานอนลืมตาจ้องมองเพดานห้อง เหตุการณ์เมื่อคืนไหลย้อนกลับเข้ามาในสมองอย่างบ้าคลั่ง เซ็กซ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้เขาเต็มไปด้วยความสุข ไม่สิ...เขาสำลักออกมาเป็นความสุขเลยด้วยซ้ำ ร่างกายของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความน่าเสน่หา แม้จะสั่งให้ตัวเองเกลียดชังแค่ไหน แต่ร่างกายของเขาก็ยังคงร่ำไห้หาแต่หล่อนราวกับกำลังติดยาเสพติดไม่มีผิด

นวลลออสวยงามไปทั้งตัว หากมองแค่ภายนอกที่ยังสวมเสื้อผ้าอาภรณ์ หล่อนก็เหมือนกับผู้หญิงจืดชืดหน้าไม่เคยแต่งแต้มทั่วๆ ไป เสื้อผ้าที่ใส่ก็ใหญ่กว่าเนื้อตัวหลายเบอร์ เขาไม่เคยมองเห็นความสวยงามของหล่อน จนกระทั่งได้ลิ้มรสหวานจากนวลเนื้อสาว แม้จะไม่ได้เต็มใจให้มันเกิดขึ้น แต่เขาก็ไม่อาจโกหกตัวเองได้ว่าไม่ปรารถนาหล่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

บ้าชิบ!

ชายหนุ่มสบถในลำคออย่างโมโหตัวเอง และก็อดที่จะพาลเดือดดาลผู้หญิงที่ทำให้ตัวเองขาดสติไม่ได้ เขาวาดมือไปข้างตัวเพื่อจะกระชากร่างอวบอัดเต็มมือมาด่าทอให้หายคลั่ง แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าบนที่นอนข้างตัวเท่านั้น เขารีบเอียงหน้าไปมองทันที ก่อนจะรีบผุดลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆ ตัว

“หายหัวไปไหนแต่เช้าเชียว”

เขาพูดอย่างโมโห ก่อนจะชะงัก เมื่อสายตามองไปที่โซฟาริมหน้าต่าง แล้วเห็นร่างอรชรนอนขดอยู่บนนั้นในสภาพคดคู้ ก้อนเนื้อในอกอ่อนแอลงชั่วขณะ สองเท้าก้าวลงจากเตียง มือคว้าเสื้อคลุมมาสวมเอาไว้และผูกเชือกด้านหน้าเอาไว้หลวมๆ เดินตรงเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยังคงหลับใหล

แก้มนวลของนวลลออยามเช้าวันนี้เปล่งปลั่งอมชมพูน่ามอง เขาเลื่อนสายตามองกลีบปากอิ่มที่เขาบดจูบนับครั้งไม่ถ้วนนิ่งนาน มันยังคงบวมช้ำไม่คลาย รอยยิ้มบนใบหน้าเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ เมื่อนึกไปถึงยามที่สาวน้อยคนนี้เสร็จสมอยู่ใต้ร่างของตัวเอง ผิวขาวๆ ของหล่อนแดงปลั่งไปทั้งตัว ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เสียงครางของหล่อนหวานฉ่ำไม่ต่างจากเสียงของระฆังกังวาน

ความอ่อนหวานที่ไม่เคยเกิดขึ้นในหัวใจมาก่อนทำให้เขาย่อตัวลงนั่งกับส้นเท้า และโน้มศีรษะเข้าไปจูบแก้มนวลแผ่วเบาโดยไม่รู้ตัว กำลังจะเลื่อนไปที่กลีบปากอิ่มสวย แต่หญิงสาวลืมตาขึ้นมาเสียก่อน

ดวงตาทั้งสองคู่สบประสานกัน โดมินิกได้สติรีบลุกขึ้นยืน และถอยออกห่างสองก้าว

“เอ่อ...”

“อย่าคิดว่าฉันจะทำเรื่องน่าสะอิดสะเอียนกับเธอนะ เพราะมันไม่ใช่ ฉันก็แค่จะปลุกเธอ”

นวลลออรีบยันกายลุกขึ้นนั่ง ดวงตากลมโตมองเขาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

“นวล...ไม่บังอาจคิดแบบนั้นหรอกค่ะ”

โดมินิกถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พลางยกมือขึ้นกอดหน้าอกของตัวเองเอาไว้

“ก็ดีแล้วที่คิดได้แบบนั้น เพราะเธอจะได้ไม่ต้องฝันลมๆ แล้งๆ ยังไงล่ะ”

น้ำตารื้นสองขอบตา กลีบปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง ก่อนจะกัดฟันตอบออกมา

“นวล...ขอโทษที่ตื่นสายนะคะ นวล...ขอตัวไปอาบน้ำก่อน”

หล่อนผุดลุกขึ้นจากโซฟา แต่เพราะคงลุกเร็วเกินไปทำให้เซจะล้ม     โดมินิกที่ยืนไม่ไกลนักช่วยคว้าเอวคอดเอาไว้ให้ได้ทัน

กระแสความร้อนผ่าวจากฝ่ามือใหญ่ที่แตะต้องอยู่บริเวณเอวคอดทำให้หญิงสาวเบิกตากว้างตกใจ หล่อนรีบกล่าวขอบคุณและพยายามจะขยับออกจากฝ่ามือของเขา แต่เขาไม่ยอมปล่อย

“เอ่อ...ปล่อยนวลค่ะ”

เขาไม่ปล่อย แถมยังกระชากร่างของหล่อนเข้าไปกอดรัดแนบอก หญิงสาวตกใจเบิกตาโต หน้าตาซีดเผือดสลับแดงก่ำ เพราะเหตุการณ์วาบหวามที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันยังชัดเจนในหัวอยู่เลย

“ปละ ปล่อย...เถอะค่ะ”

เขาไม่ปล่อยและไม่พูดอะไรทั้งนั้น นอกจากยกมือข้างที่ว่างอยู่ขึ้นมาสอดใต้กลุ่มเส้นผมของหล่อน ตรึงให้หล่อนแหงนเงยขึ้นรับจุมพิตหิวกระหายอย่างเผด็จการ

“อื้อ...อื้อ...ยะ...”

ปากของหล่อนถูกบดขยี้ เขาทั้งกัดทั้งขบ เลียไล้ไปทั่วทั้งกลีบปากของหล่อน และพยายามที่จะสอดลิ้นเข้าไปภายในอุ้งปากสาว แต่หล่อนกัดฟันเอาไว้แน่น

เขาถอนจูบแต่ยังคงปล่อยให้ริมฝีปากหยักสวยแนบชิดกับกลีบปากของหล่อน

“อ้าปาก...ให้ฉันเข้าไป” เขาสั่งเสียงกระเส่า หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ

“ปล่อย...นวลเถอะค่ะ”

หล่อนมองเห็นรอยยิ้มหื่นกระหายจากมุมปากหยักสวยของเขา ก่อนที่เขาจะใช้เล่ห์กลกับหล่อนด้วย มือใหญ่ละจากเอวคอดสอดเข้าไปใต้เสื้อนอนของหล่อน และกอบกุมเต้าสวยเอาไว้

“อ๊ะ...อื้อ...”