บทที่ 25 Chapter 24 ความอ้างว้าง

มาเรียมได้เดินออกมาหลังร้านก่อนจะนั่งลงที่เดิม ซึ่งเป็นที่ประจำที่เคยมานั่งในเวลาที่สิ้นหวังท้อแท้หมดกำลังใจ มาเรียมนั่งชันเข่าขึ้นก่อนจะซบหน้าลงแล้วหลับตาลงช้าๆ ด้วยความอ่อนล้าและอ่อนแรง เธอไม่กล้าถามแม่ลัลนา เพราะถ้าถามออกไปคำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิม

ซึ่งเธอไม่ใช่คนเซ้าซี้จึงได้แต่เก็บเอามาคิดคนเดีย...