บทที่ 4
"หุบปาก!"
เมื่อสองปีที่แล้ว ชีวนัยได้เห็นชีวนน สันติ พ่อของเขาตกลงจากระเบียง น่าเสียดายที่เหตุการณ์นี้ทำให้เขาอยู่ในสภาพนอนแน่นิ่ง เมื่อกล่าวถึงเหตุการณ์ที่น่าเศร้าในอดีต ความโกรธก็ปะทุขึ้นภายในชีวนัย
ใบหน้าของเขามืดลง ทันใดนั้น เขาจับคางของดลธีและคำรามใส่เธอ "ถ้าคุณไม่ประจบสอพลอพ่อของผมในตอนนั้น โรสลีจะเป็นคนที่แต่งงานกับผม! ไม่ใช่คุณ!"
จากนั้น รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ ชีวนัย รอยยิ้มของเขาดูน่าขนลุกขณะพูดว่า “คืนนั้น คุณแกล้งทำเป็นโรสลี แล้วคุณยังเกลี้ยกล่อมพ่อให้วางยาผมด้วย ไม่งั้นผมจะนอนบนเตียงเดียวกันกับคุณได้ยังไง และทำไมเขาบังเอิญมาขวางทางเรา ประตู ถ้าไม่ใช่เพราะเขาข่มขู่ผมด้วยชีวิตคุณคิดว่าผมจะแต่งงานกับคุณหรือไม่?
ดลธีรักชีวนัยมาสิบปี ขณะที่เขาเกลียดเธอมาสิบปีแล้ว นอกจากนี้ ความเกลียดชังที่เขามีต่อเธอเพิ่มขึ้นทุกวันที่ผ่านไป
เขาไม่เคยเชื่อว่าดลธีไม่เคยใช้อุบายบางอย่างเพื่อแต่งงานกับเขาในตอนนั้น
ดลธีไม่ได้คาดคิดว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงขี้โกงคนหนึ่งสำหรับชีวนัยแม้ว่าหัวใจของเธอจะเต็มไปด้วยความขมขื่น แต่เธอก็ตอบตรง เธอยิ้มอย่างท้าทาย “ได้ พูดอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ! แต่ฉันจะไม่หย่ากับคุณ! ตราบใดที่ฉันยังคงเป็นคุณนายสันติ น้องสาวสุดที่รักของฉันจะถูกมองว่าเป็นเมียน้อยที่น่ารังเกียจเท่านั้น!”
“ชีวนัย ฉันจะไม่ยอมให้คุณแต่งงานกับเธอ เว้นแต่ฉันจะตาย!”
“พี่สาว ชีวนัยไม่ได้รักคุณเลย ทำไมคุณดื้อจัง” โรสลีกัดริมฝีปากและตะโกนราวกับว่าเธอทำผิด ใบหน้าของเธอซีดเผือด ราวกับว่าเธอเป็นคนถูกจับคาง
เธอมองดูดลธีด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอุบัติเหตุของพ่อของชีวนัยเลย ตอนนั้นฉันไม่ได้อยู่ที่เกิดเหตุด้วยซ้ำ ทำไมเธอถึงใส่ร้ายฉันแบบนั้นล่ะ เธอก็รู้ว่าชีวนัยกับฉันรักกันแต่เธอกลับคิดต่อต้าน จะพาเขาไปจากฉัน... เมื่อชีวนนพบว่าคุณใช้เขาและต้องการบอกความจริงกับ ชีวนัย เธอผลักเขาออกจากระเบียงอย่างไร้ความปราณี ครั้งนี้ เธอยังมีลูกของชายอีกคนหนึ่งด้วยซ้ำ... เธฮทำกับชีวนัยแบบนี้ได้ยังไง”
โรสลีหยุด หน้าของเธอเปียกไปด้วยน้ำตา “พี่สาว ฉันรักชีวนัย และเขาก็รักฉันด้วย ครั้งนี้ฉันจะไม่มอบเขาให้เธออีก”
“หุบปาก! ฉันไม่ได้เล่นอุบายและไม่ได้ผลักพ่อลงที่ระเบียง และฉันรับรองได้เลยว่าเด็กนั้นเป็นของเขาอย่างแน่นอน! ชีวนัย โปรดอย่าฟังเรื่องไร้สาระของเธอ”
ดลธีพยายามหลุดพ้นจากเงื้อมมือของชีวนัย คางของเธอช้ำแล้ว ระงับความเจ็บปวด เธอเงยหน้าขึ้นและสบสายตาเย็นชาของเขา เธอสัมผัสได้ว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอลดลงทันที
ทำไม?
ทำไม ชีวนัย ถึงเชื่อในคำพูดของ โรสลี เท่านั้น?
ทำไมเขาถึงไม่เคยเชื่อใจเธอเลย?
“ฉันไม่ได้ทำ! ชีวนัย เชื่อฉัน... ได้โปรด...”
ดลธีเอื้อมมือไปจับแขนของชีวนัย อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะสัมผัสเขาได้ ข้อมือของเธอก็ถูกตบอย่างแรง
เมื่อเห็นว่าดลธียังคงปกป้องตัวเอง ชีวนัยก็เยาะเย้ย เขาเดินเข้ามาและมองเธออย่างประชดประชัน “คุณมีความกล้าที่จะทำอย่างนั้น แต่ไม่กล้ายอมรับเหรอ? ดลธี เราแต่งงานกันสี่ปีแล้ว ผมสามารถนับนิ้วมือข้างเดียวได้กี่ครั้งที่ผมสัมผัสคุณ นอกจากนี้ ผมเคยใช้ยาคุมกำเนิดมาตลอด บอกผมที จู่ๆ คุณก็ท้องได้อย่างไร”
ดลธีไม่อยากเชื่อเลยว่าเนื่องจากรายงานการทดสอบความเป็นพ่อที่ไร้สาระนั้น เขาปฏิเสธที่จะยอมรับว่าเด็กคนนั้นเป็นของเขาจริงๆ เมื่อมองดูใบหน้าที่เย็นชาของเขา คลื่นแห่งความสิ้นหวังก็พัดผ่านเธอไป
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้หักล้างข้อกล่าวหาของเขา เธอหลับตาลงครู่หนึ่ง รอยยิ้มซีดเผือกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอพูดว่า “ฉันไม่เคยรู้เลยว่าคุณเคยมองว่าฉันเป็นคนไร้หัวใจ ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ฉันบอกคุณว่าฉันไม่เคยทำอะไรให้เสียหายกับคุณหรือคนอื่นๆ”
ความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้นในใจของ ชีวนัย แต่เขาเพิกเฉย “ผมจะเชื่อคุณถ้าคุณกำจัดเด็กคนนั้น และให้ผมหย่ากับคุณ”
เสียงของเขาที่ก้องอยู่ในหัวของดลธีนั้นลึกและไร้ความรู้สึก
หย่า?
ดูเหมือนว่าเขาจะต้องการหย่ากับเธอมาตลอดสี่ปีที่ผ่านมา
ดลธีรู้สึกหดหู่ใจจนน้ำตาไหลในดวงตาของเธอ แต่เธอกระพริบตาอย่างหนักเพื่อฝืนยิ้ม
เธอรักชีวนัยมากจนยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา
อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยยอมให้ศักดิ์ศรีของเธอถูกเหยียบย่ำต่อหน้าโรสลี
ดลธีเงยหน้าขึ้นและจ้องตรงเข้าไปในดวงตาของชีวนัย การจ้องมองอันไกลโพ้นของเขาแทงทะลุผ่านหัวใจของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างเจ็บปวด
เธอบ่นซ้ำๆ ว่า "ฉันจะไม่หย่า และฉันจะไม่มีวันทิ้งลูก เว้นแต่... ฉันตาย!"
ดลธีสวยมาก ดวงตาของเธอเป็นประกายและวาววับเมื่อความชื้นในตัวพวกเขาเริ่มที่จะดีขึ้น มันเพิ่มเสน่ห์อันละเอียดอ่อนให้กับเธอ ความน่าดึงดูดใจของเธอจับ ชีวนัย ไม่ทันตั้งตัว
ลูกแอปเปิลของอดัมสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อเขานึกถึงร่างที่สมบูรณ์แบบของดลธี ดวงตาของเขาก็มืดลงเช่นกัน
