บทที่ 2 ขอโทษคุณ

ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด โรนัลด์ถึงได้ตามเธอมาถึงโรงแรม

เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาด้วยดวงตาที่หรี่ปรือ พลางกลืนน้ำลายอึกใหญ่

โครงหน้าที่คมคาย ดวงตาลุ่มลึก และริมฝีปากที่เม้มแน่นของเขาทำให้อัลเลนกลายเป็นเรื่องของเมื่อวานไปเลย

ก็ไม่ใช่ใบหน้าหล่อๆ ของอัลเลนหรอกหรือที่ดึงดูดสายตาเธอตั้งแต่แรก?

แล้วรักแรกพบกับความหลงใหลในรูปลักษณ์ภายนอกล้วนๆ มันต่างกันตรงไหนกันเล่า?

ห้องก็จ่ายเงินแล้ว ถุงยางก็ซื้อมาแล้ว แถมยังมีบุรุษรูปงามปานนี้มายืนอยู่ตรงหน้า การปล่อยให้ทุกอย่างสูญเปล่าไปคงแทบจะเป็นบาปมหันต์

อเดลีนขยับเข้าไปใกล้ ลมหายใจของเธอถี่กระชั้นขึ้น “อยากนอนกับฉันไหม? แต่พูดให้ชัดเจนก่อนนะ...ฉันจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้นหลังจากนี้”

แววตาของโรนัลด์พลันมืดลงก่อนจะประทับริมฝีปากของตนลงบนเรียวปากของเธอ

กว่าเขาจะถอนริมฝีปากออก อเดลีนก็รู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจจนหน้ามืด

เขาหัวเราะเบาๆ “จูบไม่เป็นหรือไง?”

อเดลีนที่แทบจะเป็นลมเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอลืมหายใจไปสนิท!

เพื่อรักษาสถานะความสัมพันธ์ที่ไม่ล่วงเกินกันไว้ การจับมือและกอดจึงเป็นขีดจำกัดสูงสุดระหว่างเธอกับอัลเลน

สองสามครั้งที่พวกเขาจูบกัน อัลเลนก็แทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ อเดลีนจึงหลีกเลี่ยงการจูบเล่นๆ หลังจากนั้น ไม่ต้องพูดถึงการพัฒนาเทคนิคใดๆ เลย

แม้เธอจะคิดว่าทักษะการจูบของผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้น่าประทับใจอะไรนัก แต่เขาก็เก่งกว่าเธออย่างแน่นอน

“ใครบอกว่าฉันไม่เป็น?”

ความไม่ยอมแพ้ของอเดลีนพลันลุกโชนขึ้นมา เธอคว้าเนกไทของโรนัลด์แล้วผลักเขาล้มลงบนโซฟา

เธอขึ้นไปนั่งคร่อมเขาแล้วจู่โจมริมฝีปากของเขาอย่างท้าทายและร้อนแรง

ขณะที่จูบเขา เธอก็พยายามนึกถึงเคล็ดลับการจูบที่เอลิซ่าเคยบอกไว้

ใช้ลิ้น... อย่าลืมใช้มือลูบไล้... เบียดร่างกายเข้าหาเขา...

ความพยายามแบบมือสมัครเล่นของเธอกลับทำให้โรนัลด์ร้อนรุ่มไปด้วยไฟปรารถนา ส่วนล่างของเขาปวดหนึบจนน่าอึดอัด

ดวงตาของอเดลีนนั้นงดงามอย่างแท้จริง บัดนี้มันฉ่ำเยิ้มไปด้วยม่านหมอกจนยากจะต้านทาน

เธอจูบเขาอย่างดูดดื่มพลางปล้ำปลุกอยู่กับเนกไทของเขา ตามด้วยเสื้อเชิ้ต และสุดท้ายคือเข็มขัด

เมื่อได้เห็นท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขา มือของเธอก็พลันหยุดชะงัก

“เป็นอะไรไป?” โรนัลด์ถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ขณะที่ขยับสะโพกสวนขึ้นเล็กน้อยเพื่อแสดงความร้อนใจ

“ถุงยาง! เราต้องใช้ถุงยาง!” ใบหน้าของอเดลีนแดงก่ำขณะหันไปหาเครื่องป้องกัน

แม้จะมึนเมา แต่สามัญสำนึกในเรื่องนี้ของเธอยังคงอยู่ครบถ้วน

กว่าเธอจะหาถุงยางเจอ โรนัลด์ก็เปลือยกายล่อนจ้อนเสียแล้ว อเดลีนหันกลับมาเผชิญหน้ากับความเป็นชายที่แข็งขืนของเขาเต็มๆ

เธอเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พลันนึกถึงคำพูดของเอลิซ่าขึ้นมา “ไม่ว่าครั้งแรกของเธอจะสุดยอดแค่ไหน เธอก็จะยังเจ็บจนลุกจากเตียงไม่ไหวไปอีกสามวันอยู่ดี”

ขณะที่เธอเผลอใจลอยไปชั่วครู่ โรนัลด์ก็ฉวยถุงยางไปจากมือเธอแล้ว

เขาชำเลืองมองขนาดบนซองก่อนจะโยนมันทิ้งลงถังขยะ “เล็กไป”

“อะไรนะ?”

ก่อนที่อเดลีนจะทันได้ประมวลผล โรนัลด์ก็อุ้มเธอขึ้น มือใหญ่ของเขาลูบไล้ต้นขาและบั้นท้าย ขณะที่ปากก็เข้าครอบครองยอดอกของเธอ

อเดลีนครางออกมา ตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของโรนัลด์ก็ดังอยู่ข้างหู “กลัวแล้วเหรอ?”

“ฉันว่าคุณนั่นแหละที่กลัว!” อเดลีนแค่นเสียง แล้วกลับมาเป็นฝ่ายคุมเกม กดโรนัลด์ให้แนบติดกับโซฟา...

เช้าวันรุ่งขึ้น อเดลีนถูกปลุกให้ตื่นด้วยแสงแดดที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา

เธอจำใบหน้าหล่อเหลาของโรนัลด์ กล้ามท้องที่สมบูรณ์แบบ และการเคลื่อนไหวอย่างไม่หยุดหย่อนของเขาได้อย่างเลือนราง

ความสุขสมอย่างที่ไม่เคยพานพบมาก่อนแล่นพล่านไปทั่วร่าง ผสมปนเปกับความเจ็บปวดที่วาบขึ้นมาเป็นระยะ

อเดลีนถอนหายใจขณะคิดว่าตัวเองอาจจะแค่ฝันลามกไป ก่อนจะลืมตาขึ้น

“คุณ!” เมื่อเห็นโรนัลด์นอนอยู่ข้างกาย เธอก็รีบดึงผ้าห่มมาพันรอบตัว ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านมาจากช่วงล่างทำให้เธอแทบทรุด

“ระวัง!” โรนัลด์เอื้อมมือไปประคอง แต่เธอก็รีบผลักเขาออกไป

แค่ขยับตัวก็ทำให้เธอต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดแล้ว

เมื่อสังเกตเห็นคราบเลือดบนเตียง ริมฝีปากของโรนัลด์ก็เม้มแน่น "นี่เป็นครั้งแรกของคุณหรือเปล่า"

ทั้งที่เธอดูร้อนแรงและกระตือรือร้นขนาดนั้น แต่กลับยังบริสุทธิ์อยู่อย่างนั้นหรือ

โรนัลด์เองก็ไม่ได้มีประสบการณ์ด้านนี้มากนักและพบว่าสถานการณ์นี้ค่อนข้างน่าลำบากใจ

น้ำเสียงของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ซึ่งในหูของแอเดลีนแล้วมันฟังดูใจร้ายเกินไปหน่อย

โรนัลด์คงจะรำคาญที่คู่นอนชั่วคืนของเขาทำตัวติดหนึบ

"ไม่ใช่ค่ะ! สงสัยประจำเดือนฉันจะมาพอดี ขอไปดูก่อนนะคะ"

ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เธอคว้าผ้าปูที่นอนมาพันรอบตัวแล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป

เมื่อนึกถึงความเป็นชายที่เปิดเปลือยของโรนัลด์ หนังศีรษะของแอเดลีนก็ชาวาบ

ขนาดตอนที่ยังไม่แข็งตัวยังใหญ่ขนาดนั้น... ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงเจ็บขนาดนี้!

หลังจากผ่านไปนานราวกับชั่วนิรันดร์ เธอก็ได้ยินเสียงปิดประตู โรนัลด์คงจะไปแล้ว

เธอค่อยๆ ย่องออกจากห้องน้ำ โล่งใจที่พบว่าตัวเองอยู่คนเดียว

เธอโทษตัวเองที่โง่เง่า คิดว่าในเมื่อจ่ายค่าห้องไปแล้ว ก็น่าจะสนุกกับค่ำคืนนี้กับชายแปลกหน้าสุดหล่อสักหน่อย

ตอนนี้เธอเสียใจแล้ว ชายคนนั้นหล่อเหลาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ความเจ็บปวดมันก็แสนสาหัสจริงๆ

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอจึงรีบรับสาย

"สวัสดีครับ นี่คือฝ่ายบุคคลของโอพูเลนท์เทรเชอร์ส คุณแอเดลีน ขอแสดงความยินดีด้วยครับที่คุณผ่านเข้ารอบสัมภาษณ์สุดท้าย กรุณามาที่บริษัทภายในเวลาสิบโมงตรงนะครับ"

"ฉันจะไปให้ตรงเวลาแน่นอนค่ะ!"

แอเดลีนแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

หลังจากสัมภาษณ์งานมาหลายบริษัท ในที่สุดก็มีบริษัทยักษ์ใหญ่สนใจเธอเสียที

เมื่อเห็นว่ามีเวลาไม่ถึงชั่วโมง เธอก็ฝืนทนความเจ็บปวด รีบกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วแวะร้านขายยาระหว่างทางไปที่บริษัท

เมื่อวานเธอหลงใหลในหน้าตาของเขาจนลืมเรื่องการป้องกันไปสนิท ถุงยางอนามัยกล่องแพงนั่นก็ไม่รู้ไปอยู่ไหนแล้ว

เมื่อนึกถึงความแข็งแรงของโรนัลด์ เขาไม่ใช่คนไม่มีประสบการณ์แน่ๆ นั่นหมายความว่าเขาเจนจัดและมีคู่นอนหลายคนใช่ไหม

แอเดลีนยืนรอลิฟต์อยู่ที่ชั้นหนึ่งของอาคารบริษัทด้วยความวิตกกังวลที่เพิ่มมากขึ้น

ถ้าเขามีโรคอะไรบางอย่างล่ะ? เธอควรจะไปโรงพยาบาลเพื่อรับยาต้านไวรัสฉุกเฉินหรือเปล่า? แล้วถ้าเขาติดเชื้อเอชไอวีล่ะ?

ขณะที่ความกังวลเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัว เธอก็รีบหยิบยาคุมฉุกเฉินขึ้นมาใส่ปาก ยาเม็ดใหญ่เกือบจะทำให้เธอสำลัก

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกถึงแรงผลักจากด้านหลัง ราวกับมีคนตบหลังเธอ

แรงนั้นช่วยให้เธอกลืนยาลงไปได้ แอเดลีนหันกลับไปอย่างขอบคุณ "ขอบคุณ..."

เสียงของเธอขาดหายไปในลำคอ ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ผู้ชายที่เธอใช้เวลาด้วยเมื่อคืนกำลังยืนอยู่ข้างหลังเธอ!

โรนัลด์เหลือบมองกล่องยาในมือเธอโดยสัญชาตญาณ "บริษัทนี้ห้ามใช้ยาเสพติด"

แอเดลีนรีบยัดยาคุมฉุกเฉินกลับเข้ากระเป๋า "มันเป็นแค่วิตามินค่ะ!" เธอตอบเสียงแหบพร่า

ทั้งคู่ชะงักเมื่อได้ยินเสียงของเธอ

หลังจากความเร่าร้อนเมื่อคืนก่อนและการใช้เสียงอย่างหนักมาหลายชั่วโมง เสียงของเธอก็แหบแห้งสนิท

สายตาของโรนัลด์เลื่อนลงไปมองรอยจ้ำแดงๆ ที่แทบจะมองไม่เห็นบนคอของเธอ ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงเมื่อภาพความทรงจำเมื่อคืนก่อนย้อนกลับเข้ามาในหัว การได้ร่วมรักกับเธอให้ความรู้สึกดี

ไม่สิ มันให้ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมเหลือเชื่อต่างหาก

ใบหน้าของแอเดลีนแดงก่ำ

โรนัลด์ไม่สนใจเธอและเดินเข้าไปในลิฟต์ เมื่อใกล้ถึงเวลาสัมภาษณ์ แอเดลีนจึงรีบเดินตามเข้าไป

เขายืนอยู่ข้างๆ ขณะที่เธอหดตัวเข้ามุมด้วยความรู้สึกอึดอัด

เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นพนักงานของโอพูเลนท์เทรเชอร์สเหมือนกัน? ถ้าเป็นอย่างนั้น พวกเขาก็ต้องเจอกันเป็นประจำสิ... น่าอายจะตายชัก!

ในขณะเดียวกัน กรุ๊ปแชทของที่ทำงานทั้งหมดในโอพูเลนท์เทรเชอร์สก็กำลังลุกเป็นไฟ

รูปถ่ายของโรนัลด์ที่กำลังจ้องมองแอเดลีนอย่างลึกซึ้งในบาร์เมื่อคืนก่อนกำลังถูกแชร์ต่อกันอย่างบ้าคลั่ง

แม้จะเห็นเพียงด้านหลังศีรษะของเธอ แต่ใบหน้าของโรนัลด์นั้นชัดเจน แววตาที่ดูเหมือนจะเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่นั้นทำให้พนักงานทุกคนตกตะลึง