บทที่ 3 มีบางสิ่งที่น่าตกใจ
[คุณวิลเลียมส์ต้องมีซัมติงกับผู้หญิงคนนี้แน่ๆ!]
[คุณวิลเลียมส์เคยจ้องใครแบบนั้นที่ไหนกัน ไม่เคยเลย!]
[มีข่าวอะไรจากคุณวิลสันบ้างไหม อยากเห็นหน้าคนสวยคนนี้จะแย่แล้ว!]
ในขณะเดียวกัน เอเลนกำลังพลิกดูเรซูเม่สมัครงานอย่างหงุดหงิด และดวงตาของเธอก็พลันเป็นประกายเมื่อเห็นเรซูเม่ของแอเดลีน
โทรศัพท์ในห้องทำงานของเธอดังขึ้น ผู้ช่วยโทรมาแจ้งว่าโรนัลด์ยังไม่เข้าบริษัท
เอเลนเดาะลิ้นอย่างขัดใจ “พวกเธอประชุมกันไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันไปตามเขาเอง”
เมื่อมาถึงห้องทำงานของโรนัลด์ เธอผลักประตูเข้าไปโดยไม่เคาะ “เมื่อคืนแกหายหัวไปไหนมา”
ในฐานะลูกพี่ลูกน้องและเพื่อนร่วมงาน แถมเอเลนยังอาวุโสกว่า เธอจึงไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองอะไรเมื่ออยู่กันตามลำพัง
โรนัลด์ตอบกลับอย่างเย็นชา “มีธุระอะไรรึเปล่า”
“ประชุมไง!” เอเลนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันมองเขา “ไม่มีเลขาก็จริง แต่อย่างน้อยก็น่าจะดูเวลาเองบ้างสิ แล้วโทรศัพท์ก็ปิดเครื่องอีกเหรอ”
โรนัลด์ลดสายตาลงต่ำ น้ำเสียงราบเรียบ “ขอโทษ แบตหมด”
เลขาฯ คนก่อนของเขาทำงานให้เขามาสามปีก่อนจะเริ่มหลงละเมอเพ้อพกว่าตัวเองจะได้เป็นคุณนายวิลเลียมส์ เมื่อเขาไล่เธอออก เรื่องราวก็บานปลายจนน่าเกลียด
ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ปฏิเสธที่จะจ้างเลขาฯ ผู้หญิงอีก
เมื่อนึกถึงเรซูเม่ในมือ เอเลนก็กระแอม “คุณวิลเลียมส์คะ บางทีคุณน่าจะพิจารณาเลือกเลขาฯ สักคนนะคะ ผู้สมัครหน้าใหม่ๆ บางคนดูมีแววทีเดียว”
โรนัลด์เหลือบมองเรซูเม่ในมือเธอ ใบแรกสุดคือของแอเดลีน
ในรูปถ่าย เธอสวมชุดทำงาน ดวงตาของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์
ผู้สมัครหน้าใหม่?
เมื่อเห็นว่าเขาดูสนใจ เอเลนก็รีบยื่นเรซูเม่ให้ โดยจงใจใช้นิ้วเคาะที่รูปของแอเดลีน “ทุกคนโปรไฟล์ดีเยี่ยมเลยนะคะ ถึงจะไม่มีใครสมัครตำแหน่งเลขาฯ ก็เถอะ”
เธอสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างระหว่างพวกเขาสองคนตั้งแต่เมื่อวานแล้ว การที่โรนัลด์ไม่ได้ปฏิเสธเรื่องเลขาฯ ทันที ยิ่งตอกย้ำความสงสัยของเธอ
โรนัลด์ไล่สายตาอ่านเรซูเม่ นิ้วของเขาเคาะเบาๆ ที่ชื่อของแอเดลีน “ไม่สนใจ”
เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องทำงานไป
เอเลนแสยะยิ้ม สายตาที่เขามองแอเดลีนเมื่อวานมันไม่ปกติเลยสักนิด ถ้าไม่สนใจแล้วจะมาแตะชื่อเธอทำไม
ปกติเขาต้องปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยไปแล้ว มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ!
เมื่อแอเดลีนถูกพาตัวไปยังชั้นบนสุด เธอก็รู้สึกประหม่า พนักงานฝ่ายบุคคลพาเธอมาส่งที่หน้าประตูแล้วก็รีบเผ่นหนีไป
ชั้นบนสุดของโอพูเลนต์เทรเชอร์สคืออาณาเขตของเจ้านายใหญ่สองคนของบริษัท นั่นคือโรนัลด์และเอเลน
นอกจากคนสนิทที่ไว้ใจแล้ว ไม่มีใครกล้าขึ้นมาที่นี่
แอเดลีนกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่นอย่างกังวล เตรียมพร้อมจะโทรแจ้งตำรวจหากมีอะไรไม่ชอบมาพากล
“แอเดลีน เข้ามาสิ” เสียงสดใสของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
แอเดลีนเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเป็นเอเลนก็สะดุ้งด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะรู้สึกกระอักกระอ่วน “เป็นคุณเหรอคะ”
“โลกกลมจังเลยนะคะ เข้ามาสิ” เอเลนยิ้มอย่างอบอุ่น ซึ่งช่วยให้แอเดลีนผ่อนคลายลงเล็กน้อย
เรื่องเมื่อคืนมันก็แค่คืนเดียวจบ โรนัลด์คงไม่เอาไปเล่าให้ใครฟังหรอก
แอเดลีนไม่แน่ใจว่าเอเลนมีความสัมพันธ์อะไรกับโรนัลด์ แต่เมื่อสังเกตเห็นเค้าหน้าที่คล้ายคลึงกัน เธอก็เดาว่าน่าจะเป็นญาติกัน
แต่สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงคือเอเลนยื่นข้อเสนอตำแหน่งเลขานุการผู้บริหารให้เธอ
“ขอโทษนะคะ แต่ฉันสมัครตำแหน่งนักออกแบบมาค่ะ” แอเดลีนปฏิเสธอย่างหนักแน่น “อีกอย่าง ฉันไม่เคยเป็นเลขาฯ มาก่อน ไม่คิดว่าจะทำงานนี้ได้หรอกค่ะ”
“ฉันดูเรซูเม่ของคุณแล้วนะ มันน่าประทับใจมาก คุณมีคุณสมบัติเกินพอสำหรับตำแหน่งเลขาฯ ด้วยซ้ำ” เอเลนยังคงรอยยิ้มไว้ “อีกอย่าง ท่านซีอีโอก็ค่อนข้างพอใจในตัวคุณมาก”
ในความคิดของเอเลน การที่โรนัลด์ไม่คัดค้านก็หมายความว่าเขาอนุมัติแล้ว
“ท่านซีอีโอเหรอคะ” แอเดลีนมองเอเลนอย่างสับสน เธอไม่รู้จักซีอีโอคนไหนเลย
เอเลนยักไหล่ “น่าเสียดายที่มันเป็นคำสั่งของท่านซีอีโอน่ะสิ แต่ไม่ต้องห่วงนะ เงินเดือนเริ่มต้นของคุณจะคำนวณในอัตราของเลขานุการอาวุโส ซึ่งเป็นสี่เท่าของเงินเดือนนักออกแบบรุ่นเยาว์เลยนะ”
“อะไรนะคะ” แอเดลีนเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
สี่เท่าเหรอ? ด้วยอัตรานี้ เธอสามารถสร้างอิสรภาพทางการเงินได้ในเวลาเพียงไม่กี่ปีเลยนะ
แล้วคุณยังสามารถเข้าร่วมโปรเจกต์ของแผนกดีไซน์โดยได้รับค่าคอมมิชชันเพิ่มเติมได้ด้วย ว่ายังไงคะ
ข้อเสนอของเอเลนนั้นดีเกินคาด แต่อะเดลีนยังคงเก็บอาการไว้ "ฉันขอโทษค่ะ คือฉัน—"
"ทำไมไม่ลองไปพบซีอีโอก่อนแล้วค่อยตัดสินใจล่ะ" เอเลนไม่เปิดโอกาสให้เธอปฏิเสธ พลางดึงแขนเธอไปยังห้องทำงานของซีอีโอ
พอไปถึงหน้าประตู ทั้งสองก็ได้ยินเสียงแก้วแตก
หัวใจของอะเดลีนหล่นวูบ มิน่าล่ะเงินเดือนถึงได้สูงขนาดนี้ หรือว่าประธานบริษัทจะเป็นพวกโรคจิต
ขณะที่เธอกำลังลังเลว่าจะวิ่งหนีหรือจะจัดการเอเลนให้สลบไปก่อนดี ประตูห้องทำงานก็เปิดผางออก พร้อมกับเสียงทุ้มเย็นของโรนัลด์ที่ดังแทรกขึ้นมา "เอเลน ไปวาลอร์อ็อกชันส์กับผม"
"ฉันมีประชุมสามนัดนะ คุณคิดว่าฉันแยกร่างได้หรือไง" เอเลนกลอกตา ก่อนจะผลักอะเดลีนไปข้างหน้า "นี่คือเลขาที่ฉันเลือกให้คุณ อะเดลีน ไปเตรียมรถ เธอต้องไปกับคุณวิลเลียมส์"
"ฉันเหรอคะ ไปเหรอคะ" อะเดลีนจ้องมองเขาอย่างตกตะลึง เสียงสั่นเครือ
โรนัลด์คือซีอีโอของโอพูเลนต์เทรเชอร์สเนี่ยนะ
คู่เดตคืนเดียวของเธอกำลังจะกลายเป็นเจ้านายสายตรงของเธออย่างนั้นเหรอ
โรนัลด์เหลือบมองลงไปเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของอะเดลีนและรอยแดงจางๆ ที่ลำคอของเธอ ก็ถึงกับชะงักไปชั่วครู่
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบ เอเลนจึงรีบพูดเสริม "การประมูลวันนี้มีสร้อยคอไพลินของราชินีแห่งวาโลเรียนองค์ที่ 12 เป็นชิ้นไฮไลต์นะคะ เป็นเป้าหมายที่บริษัทต้องการครอบครอง"
"หัวใจแห่งเนบิวลาเหรอคะ" ดวงตาของอะเดลีนเป็นประกายขึ้นมาทันที
การประมูลเครื่องประดับครั้งนี้มีการประชาสัมพันธ์มานานหลายเดือนแล้ว และการออกแบบเครื่องประดับของราชวงศ์ก็เป็นหัวข้อวิทยานิพนธ์ของเธอพอดี
โอกาสที่จะได้เห็นผลงานระดับตำนานใกล้ๆ ขนาดนี้ทำให้เธอลืมเรื่องอันตรายหรือความยุ่งยากที่อาจเกิดขึ้นไปเสียสนิท
"ค่ะ คุณวิลสัน ดิฉันจะไปเตรียมรถเดี๋ยวนี้เลยค่ะ" เธอวิ่งอย่างเก้ๆ กังๆ ไปทางลิฟต์ก่อนจะหันกลับมาด้วยท่าทีอับอาย "ท่านซีอีโอคะ คือ...ดิฉันขับรถไม่เป็นค่ะ"
"ตามผมมา" โรนัลด์ก้าวฉับๆ ไปหาเธอ
เอเลนเม้มปากกลั้นหัวเราะ โรนัลด์ไม่ปฏิเสธซึ่งหมายความว่าเขายอมรับอะเดลีนเป็นเลขาของเขาแล้ว ในที่สุดเธอก็สลัดตัวปวดหัวก้อนใหญ่นี้ทิ้งไปได้เสียที
หลังจากที่ทั้งสองคนจากไป เอเลนก็ระเบิดหัวเราะออกมา เคด เทอร์เนอร์ ผู้ช่วยของเธอ เดินเข้ามาแล้วกระซิบถาม "คุณวิลสัน มีเรื่องอะไรน่าขำเหรอครับ"
"ไปหาข้อมูลของอะเดลีนคนนี้มาให้ฉัน ทั้งหมดเลยนะ ย้ำว่าทั้งหมด"
ในขณะเดียวกัน อะเดลีนก็นั่งตัวเกร็งอยู่บนเบาะข้างคนขับในรถของซีอีโอ
ทำงานวันแรกก็มีเจ้านายเป็นคนขับรถให้ ใครจะไปเชื่อล่ะ
ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือเจ้านายของเธอเป็นคู่เดตคืนเดียวของเธอ
ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านมาจากช่วงล่างคอยย้ำเตือนเธอถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
อะเดลีนนวดขมับที่ปวดตุบๆ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังบ้าไปแล้ว
ก่อนหน้านี้ ตอนที่เธอได้ยินเรื่องสร้อยคอหัวใจแห่งเนบิวลา เธอก็ลืมปฏิเสธตำแหน่งเลขาฯ ไปเสียสนิท
พอตั้งสติได้ เธอก็รู้สึกว่าต้องพูดให้เข้าใจ "ท่านคะ เรื่องเมื่อวาน...มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมดค่ะ"
"ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าคุณยังไม่เคย" โรนัลด์ตอบโดยไม่ละสายตาจากถนน น้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก
ระหว่างทางมาที่ทำงาน เขาได้ทบทวนเรื่องเมื่อคืน อะเดลีนนั้นเร่าร้อนแต่ไร้ประสบการณ์ แม้แต่จูบยังทำไม่ค่อยจะเป็น เมื่อนึกถึงรอยเลือดบนผ้าปูที่นอน ทุกอย่างก็กระจ่างสำหรับเขาทันที
อะเดลีนกำลังจะอธิบายว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ แต่โรนัลด์กลับหักเลี้ยวอย่างกะทันหัน
"ท่านคะ ตรงนี้เราต้องตรงไปนะคะ" อะเดลีนเตือนเขาเบาๆ ขณะเช็กระบบนำทาง
"เราจะแวะโรงพยาบาลก่อน"
คำพูดเรียบๆ ของโรนัลด์ทำเอาความคิดของอะเดลีนเตลิดไปไกล เขาจะพาเธอไปตรวจร่างกายเหรอ หรือตรวจว่าเธอมีโรคอะไรหรือเปล่า หรือที่แย่กว่านั้น...เขาคิดจะบังคับให้เธอกินยาคุมฉุกเฉินเพราะกลัวว่าเธอจะพยายามจับเขางั้นเหรอ
อะเดลีนร้อนรนรีบอธิบาย "ท่านคะ เมื่อวานฉันบอกท่านแล้วว่า—"
"ว่าคุณจะไม่เอาเรื่องผม" โรนัลด์จอดรถเทียบข้างทาง ใบหน้าของเขาอยู่ในเงาของกิ่งไม้ ทำให้มองไม่เห็นสีหน้า
"คุณคิดว่าผมความจำไม่ดีหรือไง"
