บทที่ 59 บทที่ 57

บทที่ 57

ร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ลืมตาโพลงสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ! ดวงตากระปุกจ้องมองเพดานขาว ก่อนจะหันไปเจอเขาที่นอนซบอยู่ข้าง ๆ เตียง

“พี่สิงห์...” เหมราชสะดุ้ง ก่อนจะกำที่มือเรียวไว้แน่น เขายิ้มออกมาอย่างดีใจที่เธอฟื้นสักที

“คนดี...”

“พี่สิงห์ ฮึกกก พี่สิงห์ ฮือออ”

“อย่าร้องไห้นะคะ...มันไม่มีอะไรแล้ว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ