บทเจ็ดสิบหนึ่ง

มุมมองของอเล็กซานเดอร์

เสียงนั้นดังแทรกขึ้นมาคมกริบราวกับใบมีด

แบรนดอนไม่ยอมปล่อยผม ลมหายใจของเขามีแต่จะหนักหน่วงและหอบกระเส่ายิ่งขึ้น เขาค่อยๆ หันหน้าไปหาผู้บุกรุก ร่างกายยังคงกักขังผมไว้กับโต๊ะทำงาน ประกายความเดือดดาลวาบผ่านใบหน้าของเขา คมกริบและอันตราย แค่ได้เห็นภาพนั้นก็ทำเอาผมขนลุกซู่ไปทั...