บทที่ 4 ไม่ต้องตามหาแล้วนะ
ทำไมใบเฟิร์นจะไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทคนนี้ของเธอเป็นยังไง ตอนที่เรียนด้วยกันอลินใส่ใจเธอเสมอ พยายามยื่นมือมาช่วยทุกครั้ง แม้เธอจะปฎิเสธก็ไม่ยอม ครั้งนี้ก็เช่นกัน ใบเฟิร์นรู้ดีว่าอลินกับลังสนับสนุนเธอ แต่แบบนี้มันไม่ถูกต้องเธอเลยไม่เห็นด้วย
“ลินรู้ว่าเฟิร์นเก่ง เรียนรู้งานไว” เธอมั่นใจในตัวเพื่อนคนนี้เสมอ เพราะตอนที่เรียนด้วยกันใบเฟิร์นเป็นคนที่เรียนเก่งมาก เธอยังแอบเสียดายที่อยู่ ๆ ใบเฟิร์นก็หายไป
“ขอบคุณนะ” ใบเฟิร์นของคุณจากใจ “แต่เรื่องนี้เราว่ามัน...”
“ไม่มีแต่” ไม่ทันที่ใบเฟิร์จะได้พูดจบ อลินก็พูดแทรกขึ้น “เฟิร์นไปรอลินที่ห้องทำงานของลินก่อนนะ สัมภาษณ์เสร็จลินจะไปหา”
“จะดีเหรอ”
“ไม่มีอะไรไม่ดีเลย เพื่อนของลินมาที่หนึ่งเสมอ”
นี่คือนิสัยของอลิน เมื่อเธอให้ใจใครไปแล้วเธอจะเต็มที่กับคน ๆ นั้นเสมอ ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว เพื่อน หรือแฟน
ใบเฟิร์นเองก็ไม่รู้จะอ้างเหตุผลอะไรอีก เธอจึงต้องยอมทำตามคำขอของอลิน หลังออกจากห้องเลขาส่วนตัวของอลินก็พาใบเฟิร์นไปยังห้องทำงานของอลินทันที
หลังเสร็จภารกิจสัมภาษณ์งาน อลินก็รีบกลับห้องไปหาใบเฟิร์น เธอพาใบเฟิร์นออกไปนั่งร้านเบเกอร์รี่ที่พวกเธอชอบไปนั่งตอนที่ยังเรียนด้วยกัน
“ดีใจมากเลยนะที่ได้เจอกันอีก” ตั้งแต่เจอกับใบเฟิร์นอลินพูดประโยคนี้จนนับครั้งไม่ถ้วน
“เราก็ดีใจ”
“หายไปไหนมา เล่าให้ฟังได้มั้ย”
“พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ เลยตัดสินใจลาออกแล้วกลับต่างจังหวัด” เธอเลือกที่จะไม่เล่ารายละเอียดทั้งหมดของเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น เพราะไม่อยากรื้อฟื้น
“รู้ตัวมั้ยว่าสวยขึ้นมากเลยนะ” เธอจะเอ่ยชมตั้งนานแล้วแต่ก็ยังหาโอกาสไม่ได้
“ลินก็เหมือนกัน เราเกือบจำไม่ได้แน่ะ”
“สวยแบบนี้มีแฟนยังเนี่ย” อลินเอ่ยแซว
“เรามีลูกแล้ว” ใบเฟิร์นเลือกที่จะพูดความจริงออกไป เพราะไม่มีเหตุผลที่เธอจะปิดบังอลิน เธอยังต้องทำงานกับอลินอีกนาน ถึงเธอไม่บอกสักวันอลินก็คงต้องรู้ บอกตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่า
“เฮ้ย!! จริงดิ” อารมณ์ของอลินในตอนนี้ทั้งดีใจตกใจและตื่นเต้นปนกันไปหมด
“อือ”
“แล้วตอนนี้อยู่กับใคร อยู่กับพ่อเขาเหรอ”
“ไปโรงเรียนน่ะ” ใบเฟิร์นหลีกเลี่ยงการพูดถึงพ่อของออกัส
“เฮ้ย!! โตขนาดเข้าโรงเรียนแล้วเหรอ”
“อือ”
“อยากเจอหลาน” อลินดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ “ผู้หญิงผู้ชายอ่ะ”
“ผู้ชาย”
“หล่อมั้ย”
ใบเฟิร์นยิ้มอ่อน ๆ พลางพยักหน้า นั่นยิ่งทำให้ความตื่นเต้นของอลินเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ยังไงเธอก็ต้องไปเจอเด็กน้อยให้ได้
ทั้งคู่นั่งคุยกันเรื่องทั่วไป ถึงจะเคยสนิทกันแต่อลินก็ไม่ได้ถามเรื่องส่วนตัวมากจนเกินไป เธอยังคงให้เกียรติใบเฟิร์นจะรอให้ใบเฟิร์นเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาเอง ไม่ใช่การตอบคำถามของเธอ
อาทิตย์ต่อมาเนื่องจากโรงเรียนปิด ใบเฟิร์นเลยมีความจำเป็นที่จะต้องพาลูกชายติดสอยห้อยท้ายไปที่ทำงานด้วย ด้วยความเกรงใจเธอจึงโทรไปเอ่ยปากขอกับอลิน ซึ่งเธอก็อนุญาตโดยไมลังเล ดีซะอีกเธอจะได้เจอหลานสักที เพราะวันก่อนที่ตั้งใจจะไปหาก็โดนที่บ้านโทรเรียกให้กลับบ้านด่วน
“สวัดดีคุณน้าแล้วยัง” ใบเฟิร์นหันไปบอกลูกชาย
“สวัสดีฮะ”
“ว้าว” อลินวิ่งไปหาแล้วอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาทันที “หล่อจริง ๆ ด้วย”
“...” ออกัสได้แต่มองหน้าของอลินด้วยความแปลกใจ
“ชื่ออะไรจ๊ะ” เธอเริ่มชวนคุย
“ออกัสฮะ”
“ชื่อก็เพราะ คนก็หล่อ” เหมือนอลินจะเริ่มถูกอกถูกใจเด็กน้อยเข้าแล้ว
“วางได้แล้วเดี๋ยวเสื้อเธอก็ยับหมดหรอก” ใบเฟิร์นเอ่ยห้ามเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทเอาแต่อุ้มลูกชายของเธอไม่ยอมวาง
“ช่างสิ วันนี้ไม่ได้ออกไปไหน”
สรุปทั้งวันอลินก็อาสาเป็นพี่เลี้ยงให้ออกัส ทั้งคู่สนิทกันไวพอสมควร ระหว่างที่ใบเฟิร์นนั่งทำงาน อลินก็ขนมมาให้ออกัสทานเล่น
ตอนค่ำของวันเดียวกันหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ อลินก็เดินตามพี่ชายออกไปด้านนอกเพื่อบอกอะไรบางอย่าง
“พี่อเล็กซ์” เธอเรียกเขาจากด้านหลัง
“หือ” เขาหยุดแล้วหันมามองน้องสาว
“เรื่องที่ลินขอให้พี่ช่วยเมื่อหกปีก่อน”
“...” อเล็กซ์ยังไม่เข้าใจว่าน้องสาวพูดถึงเรื่องอะไร
“ไม่ต้องตามหาแล้วนะ เพื่อนที่ลินให้พี่หาน่ะ ตอนนี้ลินเจอเธอแล้ว”
“เจอที่ไหน” เขารีบถามออกไปทันที เพราะมั่นใจว่าคนที่น้องสาวพูดถึงคือคน ๆ เดียวกันกับหญิงสาวในคืนนั้น
“ที่บริษัทค่ะ” พูดแค่นั้นอลินก็วิ่งกลับเข้าบ้านไปอย่างคนอารมณ์ดี
อเล็กซ์มองตามหลังน้องสาวไปจนสุดสายตา ผู้หญิงในคืนนั้นกลับมาแล้วอย่างนั้นเหรอ เพียงแค่ได้ยินทำไมหัวใจของเขาถึงได้กระตุก เพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อเธออย่างนั้นเหรอ
‘ไม่!! ฉันไม่ได้เอาเธอฟรี ๆ ฉันเสียเงินไปตั้งเท่าไหร่เพื่อที่จะได้นอนกับเธอ แค่นั้นก็ยังไม่คุ้มค่ากับเงินที่เสียไปเลย’
