บทที่ 9 แก่แดด
ณ.ผับหรูในย่านธุรกิจ ชายหนุ่มนั่งพิงพนักโซฟาอยู่ในห้องวีไอพี มีหญิงสาวคลอเคลียอยู่ข้างกายไม่ห่าง เขาไม่ได้สนใจมากนักว่าคนข้าง ๆ จะทำอะไร วางมือไว้ตรงไหน สิ่งที่สนใจตอนนี้คือภาพที่อยู่ในมือ
“คืนนี้เตรียมรถให้พร้อม” เขาหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่
“ครับนาย”
อยู่ ๆ อเล็กซ์ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจนหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ
“จะไปไหนคะ”
“...” ไม่มีคำตอบใด ๆ แต่เขากลับตวัดสายตามองไปยังหญิงสาวจนเธอต้องรีบก้มหน้าลง
เขาก้าวเท้ายาว ๆ ออกไปจากห้องแล้วเดินขึ้นไปยังชั้นบนสุดของผับ สายตาก็ไม่ได้ละจากภาพที่อยู่ในมือ หลังจากนั่งลงบนโต๊ะมือหนาก็ขย้ำภาพนั้นแล้วทิ้งลงถังขยะทันที
อเล็กซ์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วค่อย ๆ หลับตาลง
‘มินต้องแต่งงานกับคนที่พ่อหาให้’
‘แล้วฉันล่ะ’ อเล็กซ์ขมวดคิ้ว
‘รอมินได้มั้ย’
‘เธอหมายความว่าไง’
‘มินจะรีบหย่าแล้วกลับมาคุณ’
‘ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ’
‘มินจำเป็นต้องทำ’
‘เพื่ออะไร’ ความจำเป็นของเธอคืออะไรกันแน่ เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยเอ่ยปากว่าจะช่วย แต่เธอก็นิ่งเฉย
‘ธุรกิจของพ่อ’
‘มันสำคัญจนยอมเลิกกับฉันอย่างนั้นเหรอ’
‘ถึงมินจะแต่งงานแล้วเราก็คบกันต่อได้ ถ้าคุณไม่ถือ’
‘ทุเรศ’
‘เราแอบคบกันได้นะ’ เธอจับแขนของเขาแล้วมองอย่างมีความหวัง
‘ว่าไงนะ’ เขาบีบคางเธอแน่น ‘จะให้ฉันเป็นชู้กับเธออย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง’
‘ถึงมินจะแต่งกับเขา แต่มินก็ยังรักคุณนะ’
อเล็กซ์ลืมตาขึ้น พลางกำหมัดแน่น ภาพในวันนั้นยังคงชัดเจน เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาคิดจะสร้างครอบครัวด้วย แต่เธอกลับทำให้เขาต้องผิดหวัง แม้ว่าเธอจะบอกกับเขาว่าแต่งเพื่อธุรกิจก็ตาม เขาพร้อมที่จะยื่นมือเข้าไปช่วย แต่เธอกลับปฏิเสธเขา หลังจากวันนั้นเขาก็เดินออกมาจากชีวิตของเธอโดยไม่คิดที่จะหวนกลับไปอีก
‘ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ’
เสียงหญิงสาวคนหนึ่งยังคงดังก้องอยู่ในหู ชายหนุ่มยังจำเสียงนั้นได้ดี
“คิงส์” เขาตะโกนเรียกลูกน้องที่อยู่ด้านนอกเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“ครับนาย”
“พรุ่งนี้นายไปรับนาฬิกาให้ฉันหน่อย” เมื่อหลายเดือนก่อนเขาได้รับการติดต่อกลับมาจากร้านรับจำนำ บอกว่าให้ไปรับนาฬิกา ตอนแรกเขาก็แปลกใจว่านาฬิกาอะไร พอเจ้าหน้าที่บอกลักษณะของนาฬิกาให้ฟังเขาก็นึกออก เลยตอบกลับไปว่าให้เก็บไว้ก่อน สะดวกเมื่อไหร่ค่อยเข้าไปรับ
“ได้ครับนาย”
ทุก ๆ วันหากไม่ติดประชุมหลังเลิกงานใบเฟิร์นก็จะรีบเก็บของเพื่อไปรับลูกชายที่โรงเรียน เธอไม่มีเวลาไปสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน ได้เจอได้คุยกันแค่ตอนทำงานเท่านั้น
บนถนนที่ทอดยาว เนื่องจากเป็นเวลาเลิกงานการจราจรบนท้องถนนจึงหนาแน่นไปด้วยรถและผู้คน บนรถโดยสารก็เช่นกันเพราะมีคนขึ้นเยอะ ตอนนี้เลยไม่มีที่ว่างให้เธอได้นั่ง เธอมองไปรอบ ๆ แม้จะเหนื่อยล้าแต่ก็ยังมีผู้คนมากมายที่มีความรู้สึกไม่ต่างจากเธอ ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องดิ้นรน
“หม่าม๊าฮะ” ทันทีที่เห็นใบเฟิร์นออกัสก็รีบวิ่งไปหา
“สวัสดีครับคุณน้า” อาชิก็วิ่งตามหลังออกัสมาติด ๆ ก่อนจะหยุดตรงหน้าแล้วทักทายใบเฟิร์น
“สวัสดีค่ะน้องอาชิ” เธอเอื้อมมือไปจับแก้มของอาชิเบา ๆ “วันนี้ใครมารับคะ”
“ไม่รู้ครับ คุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่อาจจะเป็นคุณอาครับ” เพราะตอนเช้า พ่อกับแม่บอกเขาไว้ว่าตอนเลิกเรียนไม่ได้มารับ จะให้คนอื่นมารับแทน แต่อาชิก็ไม่รู้ว่าเป็นใครระหว่างอลินกับอเล็กซ์
“ให้น้าอยู่รอเป็นเพื่อนมั้ยจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรครับ คุณอามาพอดีเลย” เพราะอาชิหันไปเห็นรถของอเล็กซ์ที่กำลังมจอกกเทียบฟุตบาทพอดี
“อ๋อ ดีเลย ถ้าอย่างนั้นน้าพาออกัสกลับบ้านก่อนนะ” เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็ไม่ต้องห่วงว่าเด็กน้อยจะต้องยืนรอคนมารับ
“ครับ”
ใบเฟิร์นย่อตัวลงเพื่ออุ้มลูกชายขึ้น โดยเธอไม่ทันได้สังเกตว่ามีผู้ชายร่างสูงกำลังเดินมาทางด้านหลัง เขาเห็นเธอตั้งแต่ยืนคุยกับหลานชายของเขาแล้ว ตั้งใจว่าจะเดินเข้าใกล้ ๆ เพื่อดูหน้าให้ชัด ๆ แต่เขาเดินไปไม่ทันถึง ใบเฟิร์นก็อุ้มลูกชายเดินออกไปอีกทาง
“คุณอา” อาชิที่เห็นว่าอาของเขายืนมองตามสองแม่ลูกไป เขาเลยเดินเข้าไปหาแล้วกระตุกชายเสื้อของอเล็กซ์จนเขาก้มลงมามอง
“คนนั้นแม่ออกัสเหรอ” อเล็กซ์เอ่ยถามออกไปขณะที่สายตายังหันกลับไปมองสองแม่ลูกจากด้านหลัง
“ใช่ครับ คุณแม่ของออกัสสวยมากเลย ผมชอบน้าเฟิร์นมาก”
ต้องใช่ใบเฟิร์นที่เป็นเพื่อนกับน้องสาวของเขาแน่ ๆ เพราะถ้าเขาจำไม่ผิด ตอนไปที่บริษัทอลินบอกกับเขาว่าลูกชายของใบเฟิร์นชื่อ ออกัส
“แก่แดด” อเล็กซ์หันมามองหน้าหลานพลางเอามือขยี้ผมอย่างที่ชอบทำ
“แก่แดดยังไงครับ พ่อบอกชิว่า เกิดเป็นผู้ชายก็ต้องมองผู้หญิงสวย ๆ เป็นอาหารตา”
“หือ” เขาหันไปจ้องหน้าหลานชาย “มองแล้วอิ่มมั้ย”
“ยังไม่ได้กินจะอิ่มได้ยังไงครับ”
อเล็กซ์หันไปมองอีกครั้งพลางยิ้มมุมปาก ถ้านั่นคือหญิงสาวในคืนนั้นเขาเชื่อแล้วว่าโลกนี้กลมจริง ๆ สุดท้ายโลกก็เหวี่ยงเธอกลับเข้ามาอยู่ในวงโคจรของชีวิตเขา
