บทที่ 14 อารามหย่งหลิน

เว่ยเฟิงหรงสั่งให้รถม้าวิ่งออกมาจากที่นั่นในทันที ไป๋ซูเม่ยลอบมองคนที่เดินลงจากรถม้าและกำลังเดินไปที่บ่อน ใบหน้าคมคายซ่อนด้วยเล่ห์กลและอารมณ์ฉุนเฉียวจนคิ้วทั้งสองชนกันนั้นยังคงคุ้นตานางจนเจ็บไปถึงขั้วหัวใจเมื่อได้พบเขาอีกครั้ง

“เฮือก…แฮ่ก แฮ่ก”

“ซูเม่ย!! เจ้าเป็นอะไรหรือไม่”

“ไม่เจ้าค่ะ…ข้า…...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ