บทที่ 153

หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงได้เหมือนกับเด็กเล็ก ก็แค่กระเป๋าห่วยๆ ใบหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่ว่าขาจะซื้อไม่ได้เสียหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ไม่ได้สนใจหรอก

ในยามที่เขากำลังคิดเช่นนี้ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ท่านอ๋องน้อย ข้าเข้าไปนะ” เสียงของซือลั่วดังขึ้น

เว่ยฉงซีไม่ได้พูดอะไร เขารู้ว...