บทที่ 438

เมื่อออกจากห้องตำราของเว่ยฉงซีเฉินเจ๋อรุ่ยยังคงคิดถึงเรื่องของซือลั่ว และกล่าวอย่างอดไม่ได้ว่า “เขาจริงจังงั้นหรือ”

เฉินเจ๋อหมิงมองไปลานบ้านแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ"ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้ไม่ต้องอยู่เพียงลำพังไปตลอด”

เฉินเจ๋อรุ่ยไม่เอ่ยสิ่งใด เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าในช่วงตรุษจีนนี้ทุกคนล้วนมารวมตั...