บทที่ 7
ครู่เดียวก็มาถึงร้านเล็กๆ ที่ป้าไช่พูดถึง เมื่อซือลั่วเข้าไปในร้าน ดวงตาก็เป็นประกาย ในร้านไม่ได้มีเพียงแค่ถ้วยไม้ไผ่เท่านั้น แต่ยังมีตะกร้าไม้ไผ่สาน แม้กระทั่งเก้าอี้ไม้ไผ่ก็ยังมี ฝีมือประณีตมาก อีกทั้งทั้งหมดยังทำมาด้วยฝีมือคนล้วนๆ ในยุคหลังจะต้องมีราคาสูงอย่างแน่นอน
เถ้าแก่เป็นบุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่ง เพียงแค่มองดูก็รู้ว่าเป็นคนฉลาดมาก เมื่อเห็นว่าซือลั่วสนใจจะซื้อ เขาก็บอกราคา
“เก้าอี้ไม้ไผ่สี่สิบเหวิน ตะกร้าสานไม้ไผ่หนึ่งใบกับตะกร้าสองใบแปดเหวิน รวมกับถ้วยชาสองใบ ทั้งหมดห้าสิบเหวิน"
ป้าไช่ดึงตัวซือลั่วไว้ นางคาดไม่ถึงว่าของเหล่านี้จะแพงขนาดนี้ แพงกว่าไก่สองตัวของนางอีก
ซือลั่วก็รู้สึกว่ามันแพงเช่นเดียวกัน แม้ว่าของเหล่าจะไม่แพงในยุคหลัง แต่ในขณะนี้นับว่าแพงเกินไปหน่อยอย่างแท้จริง
เถ้าแก่ดูออกว่านางลังเลจึงกล่าวว่า "แม่นาง เก้าอี้ตัวนี้นำเข้ามาจากที่อื่นเชียวนะ เจ้าดูฝีมือสิ..."
หลังจากพูดจบเขาก็กล่าวเสริมว่า "หากเจ้าต้องการจะซื้อจริงๆ ข้าจะแถมถ้วยอีกสองใบให้ท่าน"
ซือลั่วลังเลครู่หนึ่งก็ตัดสินใจซื้อแล้ว นางนึกถึงเว่ยฉงซี ม้านั่งหักๆ ตัวนั้นที่บ้านดูนั่งไม่สบายจริงๆ เว่ยฉงซีทั้งปีทำได้เพียงแค่นั่ง ต้องไม่สบายตัวอย่างมากแน่นอน โครงของเก้าอี้ไม้ไผ่ตัวนี้เป็นไผ่แข็ง ตรงกลางกลับเป็นหวายนุ่มๆ นั่งลงไปแล้วสบายอย่างมาก...
เมื่อคิดถึงเว่ยฉงซี ซือลั่วจึงตัดสินใจ "ซื้อเลย"
"ได้เลย" เถ้าแก่มีความสุขและกล่าวว่าสามารถส่งบ่าวรับใช้ไปส่งของให้ได้
ซือลั่วบอกที่อยู่แก่เถ้าแก่แล้วจึงออกจากร้านไป
วันนี้นางก็ซื้อของมาไม่น้อย อีกทั้งยังเหนื่อยมาก จึงตัดสินใจกลับบ้านก่อน แล้วค่อยออกมาใหม่วันหลัง
ป้าไช่ยังคงรู้สึกปวดใจกับเงินค่าเก้าอี้ตัวนั้น พึมพำว่า "การทำเก้าอี้ไม้ด้วยตนเองใช้เงินแค่ไม่เท่าไหร่ แต่เก้าอี้ไม้ไผ่ตัวนี้กลับขายตั้งสี่สิบเหวิน!"
ซือลั่วฟังนางพูดพึมพำแล้วก็คิดถึงแม่ ตอนที่แม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าซือลั่วจะซื้ออะไรให้เธอ เธอจะรู้สึกว่ามันแพงไปหมด จะต้องบ่นตลอดเวลาไปช่วงหนึ่ง ตอนนั้นซือลั่วรู้สึกรำคาญ แต่ว่าต่อมาเมื่อแม่ไม่อยู่แล้ว เธอถึงจะมาเสียใจทีหลังที่แต่ก่อนไม่ได้ดูแลแม่ให้ดีกว่านี้
ซือลั่วถอนหายใจ รวบรวมความคิดกลับมา
“ท่านป้า ท่านรู้จักคนที่ทำเก้าอี้ได้บ้างหรือไม่”
ป้าไช่พยักหน้า "ช่างไม้หลี่ในหมู่บ้านของข้าฝีมือดีมาก แม่นางหลายคนที่แต่งงานออกไปล้วนเป็นเขาที่ทำเครื่องเรือนให้"
ซือลั่วต้องการทำรถเข็นคันใหม่ให้เว่ยฉงซี
"เช่นนั้นสามารถสามารถสั่งทำได้ไหม"
"ได้" ป้าไช่ชำเลืองมองซือลั่ว "ซือลั่ว ไม่ใช่ว่าป้าจะต่อว่าเจ้านะ แต่การจะใช้ชีวิตจะต้องรู้จักประหยัดอดออม เจ้าเป็นเช่นนี้ช่างฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว"
ซือลั่วรู้ว่านิสัยเก่าของนางกำเริบแล้ว จึงเพียงแค่ยิ้มและกล่าวว่า "ที่ท่านป้าพูดก็ถูก แต่เนื่องจากสามีของข้าป่วย ข้าจึงอยากให้เขากินดีอยู่ดีสักหน่อย"
เมื่อป้าไช่ได้ยินเช่นนี้ นางก็รู้ว่าคนเขาคงมีความยากลำบาก ดังนั้นจึงไม่พูดมากอีก
"ใช่แล้วท่านป้า ท่านจะมาอีกเมื่อไหร่ บ้านของท่านยังมีสิ่งของอื่นๆ ที่จะขายไหม นอกจากนี้ข้ายังอยากสั่งทำเก้าอี้ตัวหนึ่ง ข้ากลับไปวาดภาพแบบร่างแล้วอยากขอให้ท่านมอบมันให้กับช่างไม้หลี่"
ป้าไช่ได้ฟังก็เข้าใจความหมายของซือลั่ว นางยิ้มทันทีและกล่าวว่า "หมู่บ้านของพวกเราไม่มีสิ่งอื่น แต่ไข่ไก่ พืชผักกลับมีไม่น้อย ยังมีไก่กับเป็ดที่เลี้ยงเองที่บ้านและอื่นๆ ใช่แล้ว เจ้าจะเอาไข่ไก่ไหม"
ซือลั่วพยักหน้า "เอา"
ไข่ไก่มาจากครอบครัวชาวนาไม่เหมือนกับไก่ในฟาร์มของยุคหลังิมันมีรสชาติอร่อยและมีคุณค่าทางโภชนาการที่สูงกว่า
ป้าไช่มีความสุขมากจนหุบยิ้มไม่ได้ ดังนั้นจึงนัดแนะกับซือลั่วว่าให้พบกันที่เดิมที่ตลาดในอีกสามวันให้หลัง
พวกเขาทั้งสามกลับถึงบ้าน เมื่อซือลั่วผลักประตูก็เห็นเว่ยฉงซีนั่งอยู่บนขั้นบันไดนอกห้อง น่าจะคลานออกมา บนร่างกายเต็มไปด้วยดิน มือที่ได้รับบาดเจ็บในตอนเช้ามีเลือดไหลซึมออกมาอีกแล้ว ใบหน้าซีดเซียวของเขามองไปที่ประตู เมื่อเห็นซือลั่ว แม้ว่าสีหน้าจะยังคงเย็นชาอยู่ แต่ว่าซือลั่วคล้ายว่าจะเห็นเขาลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เขากลัวว่านางออกไปแล้วจะไม่กลับมาอีกงั้นหรือ
ป้าไช่สังเกตจากสีหน้าท่าทางก็ดูออกว่าซือลั่วกับสามีดูไม่มีความสุข ดังนั้นนางกับหลิวต้าจู้จึงวางของและไม่ได้พูดอะไรมาก
ซือลั่วจ่ายให้พวกเขาเพิ่มอีกสามเหวิน ป้าไช่เอาแต่พูดว่าไม่ต้อง แต่ซือลั่วยืนกรานที่จะให้ ป้าไช่จึงยอมรับไป
