บทที่ 10 บทที่3.การเผชิญหน้าครั้งแรกกับผู้ชายใจโหด 3
เขาตะโกนด่าตามหลัง เมื่อใบบัวกระเสือกกระสนดิ้นหนีไปจนได้ เธอวิ่งตุปัดตุเป๋ เปิดประตูห้องพักตัวเองและรีบลงกลอนมือไม้สั่น รูดตัวลงไปนั่งที่พื้น ยกสองมือขึ้นกอดตัวเองแน่นๆ ฟันในปากกระทบกันดังกึกๆ เพราะหวาดกลัวสุดขีด น้ำตาร้อนๆ ไหลรินอาบหน้า ไม่คิดว่าคนที่เคยเห็นหน้าค่าตาทุกวันจะปองร้ายเธอขนาดนี้
ปังๆ “บัว อีบัวเปิดประตูนะโว้ย ไม่อย่างนั้นกูจะพังเข้าไป” เป็นเพราะโกรธจนหน้ามืด พัฒนะจึงพยายามโขยกเขยกมาจนถึงประตูห้องพักของใบบัว เขาแนบหน้ากับบานประตูไม้อัด ส่งเสียงคำราม ข่มขู่ให้คนด้านในรู้
“คุณพัฒกลับไปเถอะค่ะ บัวกลัว” เธอตอบเสียงสั่น ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น
“มึงจะกลัวอะไรว่ะ แปบเดียวเดี๋ยวก็สนุกสุดๆ” ผู้ชายที่เคยเป็นสุภาพบุรุษในสายตาเธอปลิวหายไปจากสายตาหมดสิ้น เวลานี้พัฒนะกลายเป็นผู้ชายกักขฬะอีกคนที่เธอไม่รู้จัก...และไม่คิดว่าเขาจะเป็นได้เท่านี้
“กลับไปเถอะค่ะ หรือคุณอยากให้คุณลุงรู้ ท่านอยู่บ้านนะคะวันนี้และอาจจะบังเอิญได้ยินเสียงของคุณ” หญิงสาวตอบกลับเสียงสั่น เธอหวังว่าสิ่งที่พูดไปจะใกล้เคียงความจริง จริงอยู่ว่าวันนี้ลุงประพจน์กลับมานอนที่บ้านแต่ท่านอาจจะหลับลึกจนไม่ได้ยินอะไรเลยก็ได้ เธอแค่ขู่ชายหนุ่มให้เขารู้สึกหวาดกลัว
พัฒนะแหงนมองบนตัวตึก ไฟในห้องนอนของบิดายังเปิดอยู่ ท่านอาจจะนอนไม่หลับ และหากท่านรู้เข้า เขาไม่แคล้วถูกลงโทษ เมื่อสิ่งที่เขาทำอยู่นั้นเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ชายหนุ่มเม้มปากแน่น...เขาถอยหลังกลับ แล้วรีบหลบหายไปในเงามืด วันหน้ายังมีโอกาส อีบัวมันไม่มีทางไป สักวันหนึ่งเขาจะมอบความเป็นผัวให้มันเอง ตอบแทนที่มันถีบน้องชายเขาจนเจ็บแทบกระอัก!!
แจ่มจันทร์ขมวดคิ้ว นางเห็นทุกอย่างแจ่มชัด หวุดหวิดได้ใบบัวเป็นลูกสะใภ้เสียแล้วสิ...ดีนะที่เด็กนั่นหนีรอดไปได้... นางถอนลมหายใจด้วยความโล่งอก ไม่นึกเสียใจสักนิดที่จะเขี่ยใบบัวออกไปจากบ้าน ไม่ต้องคอยระแวงว่าบุตรชายจะย่องลงไปหามันอีก เพราะหลังจากมันสังเวยความสาวให้ฟาบริซ มันคงไม่ย้อนกลับมาที่บ้านนี้หรอก คงสำเริงสำราญใช้เงินที่ไอ้หนุ่มนั่นมอบให้ และบุตรชายของนางก็จะได้รอดพ้นจากมัน... นางรูดผ้าม่านปิด เดินไปทิ้งตัวนอนด้านข้างสามี ที่หลับลึกเสียจนไม่รู้เรื่องรู้ราว...
เช้าวันใหม่...
คุณประพจน์กางหนังสือพิมพ์เปิดอ่านข่าวคราวทั่วๆ ไป ท่านแต่งตัวเตรียมพร้อมที่จะออกไปทำงาน มีแจ่มจันทร์คอยบริการใกล้ๆ
“ยัยผิงกับตาพัฒยังไม่ตื่นอีกหรือคุณ” เสียงสามีถามเบาๆ
“ยังหรอกค่ะ ยัยผิงอ่านหนังสือจนดึก กว่าจะตื่นก็ใกล้ๆ เวลาไปมหาวิทยาลัย ส่วนตาพัฒนานๆ กลับมาที ปล่อยให้นอนไปก่อนเถอะค่ะ” นางพุดเหมือนกับว่าบุตร ธิดานั้นอยู่ในกรอบ เป็นเด็กดีน่ารักน่าเอ็นดู...ในความเป็นจริงพิศตราพึ่งจะกลับมาก่อนรุ่งสาง เธอออกไปท่องราตรีกับเพื่อนๆ ส่วนพัฒนะนอนระบมอยู่ในห้องเพราะฤทธิ์เดชของใบบัว
“บัวๆ มาหาลุงหน่อยสิ...” คุณประพจน์เปิดประเป๋าใส่สตางค์เขาหยิบธนบัตรสีแดงๆ ออกมายื่นให้หญิงสาว
เธอประนมมือขึ้นไหว้ พร้อมกับรับธนบัตรนั่นมายัดเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงผ้ายืด เธอผ่อนลมหายใจเมื่อมองไม่เห็นพัฒนะ ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะวางหน้าอย่างไร? หากเจอะเจอชายหนุ่มผู้นั้นจังๆ เข้าตอนนี้
“เป็นไงบ้าง...ได้ข่าวเรียนจบม.ปลายแล้วนี่ ใช่ไหมล่ะ?” ท่านถามพร้อมกับยิ้มให้
“ค่ะ”
“แล้วอยากเรียนต่อไหมล่ะ ถ้าไม่มากนักลุงจะช่วยค่าใช้จ่ายเอง” ท่านไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำ เพียงแต่ไม่ค่อยมีเวลา เนื่องจากต้องประจำอยู่ในกรมบวกกับรู้สึกผิดกับใบบัว จึงออกตัวแทนให้ เมื่อตัวเองนานๆ จะได้กลับมานอนที่บ้าน
แจ่มจันทร์แอบเบ้ปาก ไม่รู้เห็นดีเห็นงามอะไรกันนัก...มีแต่คนช่วยสนับสนุนใบบัวหลายคน แม้แต่ว่าที่ลูกเขยที่นางชื่นชอบ กัน ชยังกูร!
“เอ่อ...” ใบบัวยังไม่ทันได้ตอบ แจ่มจันทร์ก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“คุณพี่คะ น้องขอยัยบัวไปช่วยงานบ้านเพื่อน สักอาทิตย์สองอาทิตย์นะคะ!”
“บ้านใคร? แล้วทำไมต้องให้ยัยบัวไป! ยัยบัวไม่ใช่คนใช้นะแจ่ม อย่าลืมสิว่าบัวน่ะหลานพี่” ท่านพูดเสียงเข้ม พับหนังสือพิมพ์วางลงตรงหน้า พร้อมกับมองแจ่มจันทร์ รอให้นางอธิบายให้ท่านรับรู้
“โธ่! แค่ไปช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ น่ะค่ะ คนเขาขาดบ้านคุณหญิงส่งศรี” แจ่มจันทร์รีบแก้ตัวเสียงรนๆ พร้อมกับแอบส่งสายตาให้ใบบัว
“บัวทำได้ค่ะคุณลุง ช่วงนี้บัวว่าง” เธอรีบช่วย ไม่อยากให้ท่านซักแจ่มจันทร์
“ตามใจ...เรานะทำงานเกินตัวแล้ว คุณก็เหมือนกันนะแจ่ม ยัยผิง ตาพัฒน่ะว่างอยู่ เอาไปใช้งานบ้าง เดี๋ยวจะเคยตัว...” ท่านตัดบท เมื่อใบบัวออกปากว่าทำได้ ท่านก็ไม่อยากว่ากล่าวภรรยา...
แจ่มจันทร์ผ่อนลมหายใจ นางรินกาแฟใส่แก้วให้สามี พร้อมกับนึกในใจ...รู้สึกว่าช่วงนี้ใครๆ พากันใส่ใจใบบัวกันออกหน้าออกตา
“พี่ไปล่ะ อีก3 วันนั่นแหละกว่าจะได้กลับ ขาดบัวไปคน แจ่มคงยุ่งน่าดู บัวน่ะกำลังสำคัญเชียว”
แม้ไม่ได้อยู่ที่บ้านทุกวัน แต่ท่านก็รู้ความเคลื่อนไหวของทุกคน แจ่มจันทร์แอบเบ้ปาก ใช่สิ... หากขาดใบบัวไปสักคน นางคงวุ่น เมื่อที่ร้านเหลือลูกจ้างแค่คนเดียว แต่ช่างเถอะ...ไว้ค่อยคิด...
หลังสามีออกไปทำงาน แจ่มจันทร์หันไปร้องสั่งใบบัว
“ไปอาบน้ำอาบท่า หาชุดที่ดีที่สุดใส่สะ เดี๋ยวป้าจะพาไปส่ง”
“ค่ะ” ใบบัวรับคำ เธอเดินหายกลับเข้าไปหลังบ้าน ใบหน้าหวานสลดลง เมื่อต้องห่างที่พำนัก แต่ก็คงปลอดภัยสำหรับเธอในช่วงนี้ เมื่อพึ่งเกิดเหตุร้ายแรงขึ้นหมาดๆ
“บัว จะไปไหนล่ะ” อุ่นร้องถามเมื่อหญิงสาวเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเก่าๆ
“คุณป้าให้บัวไปช่วยงานบ้านเพื่อนน่ะค่ะ” เธอจำเป็นต้องพูดปด เมื่อไม่อยากให้เรื่องนี้เข้าหูของลุงประพจน์
“บ้านใคร? แปลกนะ” อุ่นคิดตาม ทำไมต้องเป็นใบบัว
“ไม่รู้สิคะ บัวแค่ทำตาม...” เธอตอบเสียงอ่อนรู้สึกอุ่นซ่านเมื่อมีแต่คนคอยห่วงใย
“ไปดีแล้วกัน ถ้ามีเรื่องอะไรบ้านพี่อยู่หลังตลาด แม้จะช่วยบัวไม่ได้เรื่องเงิน แต่ก็ช่วยคิดได้นะ” อุ่นพูดย้ำ เธอรู้สึกไม่ชอบมาพากล
“ค่ะ” ใบบัวยิ้มรับ เธอวางกระเป๋าไว้ซอกมุมห้อง แล้วจึงเดินออกไปเพื่อจะเก็บโต๊ะอาหารเช้าเพราะป่านนี้แจ่มจันทร์น่าจะรับประทานเสร็จ
หญิงสาวเกือบถอยหลัง...เมื่อเดินเข้ามาแล้วเห็นพัฒนะนั่งหน้าตูมอยู่ด้วย
