บทที่ 20 ลูกไก่ในกำมือ

หล่อนไม่จำเป็นต้องขออนุญาตเขา ไม่ใช่ผู้ปกครองสักหน่อย ร่างบางเร่งฝีเท้าออกจากงาน หล่อนไม่อยากอยู่ให้รัฐมนตรีเฒ่าแสนทุเรศใส่ ธานต์เมธาชะงักชักสีหน้าแล้วก้าวตามด้วยความหงุดหงิด

“ศศิรญา!”เขาเรียกแล้วเร่งฝีเท้าตาม

ร่างบางยังคงเดินต่อไม่หยุด แม้ได้ยินเสียงเขาก็ตาม หล่อนไม่อยากให้ใครไปส่งทั้งนั้น ไม่ว่า...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ