บทที่ 27 วันอันแสนมืดมน

ศศิรญาวิ่งเข้าไปกอบสร้อยคอของยายไว้ในมือ มือบางสั่นเทาสร้อยที่ยายให้ไว้ขาดแล้ว หล่อนสะอื้นออกมาไม่หยุด ทำไมชายคนนี้ถึงได้ใจคอร้ายกาจนัก ดวงตาเรียวสวยช้อนมองทั้งน้ำตา

“ฉันไปทำอะไรให้คุณนักหนา คุณถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ดีแต่รังแกผู้หญิง คุณคงไม่เคยเห็นความสำคัญของใคร คิดแต่อยากทำล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ