บทที่ 62 น้ำตาแห่งวันที่สดใส

ธานต์เมธารีบรั้งร่างบางมากอดไว้ลูบศีรษะแผ่วเบา เป็นการปลอบโยน เขาไม่รู้เลยจริงๆ ว่าหล่อนไปทำอะไรมา แต่คงต้องมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นแน่นอน

“ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมไม่อยากเห็นคุณร้องไห้เลยพิมพ์ มีปัญหาอะไรบอกผมได้ไหมเราจะได้ช่วยกันแก้ไข...”ชายหนุ่มพยายามปลอบ

“อาชาไชย! ฮือๆๆๆ อาชาไชย!”บอกได้แค่...