บทที่ 9 แม่ทัพย่องเข้าห้องเมีย

นางยังจำความรู้สึกริษยาและน้อยใจที่เห็นพี่สาวน้องสาวต่างมารดาได้แต่กายงดงาม  ได้ออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้าน แต่นางกลับได้ใช้ชีวิตไม่ต่างจากสาวใช้   มีเรื่องดีก็เพียงแค่ได้ฝีกเรียนเขียนอ่านกับอาจารย์ที่ฮูหยินใหญ่เชิญมาสอนคุณหนูใหญ่

หญิงสาวสะบัดหน้าไปมา เหตุใดช่วงนี้นางรู้สึกอ่อนไหวง่ายเหลือเกิน แต่ก่อนก็ไม่เคยร้องไห้ง่ายนัก เหตุใดยามนี้มีเรื่องกระทบจิตใจเล็กๆน้อยๆ น้ำตาก็พร้อมจะหลั่งริน  นางไม่เข้าใจนัก ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าอย่าคิดมาก จดหมายจากเมืองหลวงต้องใช้เวลา บางทีน้องๆ อาจส่งมาแล้วแต่ยังมาไม่ถึงมือ   คิดได้ดั่งนี้ก็ใจชื้นขึ้นมา

ร่างผอมบางดุจกิ่งหลิวเดินมาที่หน้าต่าง แหงนหน้ามองพระจันทร์กลมโต หากคืนใดน้องเล็กไม่ได้ฟังนางเล่านิทานก็จะนอนไม่หลับ นางจะขยับมือเป็นหุ่นเงารูปสัตว์ต่างๆ หลอกล่อให้น้องเล็กหลับใหล   จ้าวจื่อรั่วยกมือเรียวของตนขึ้นทั้งสองมือ กางมือออกโดยให้นิ้วโป้งทั้งสองมือชิดกัน แล้วค่อยๆ ขยับปลายนิ้วที่เหลือ นางมองเงาที่ทอดยาวไปที่ผนังเกิดเป็นรูปร่างผีเสื้อพลางขยับนิ้ว เงาผีเสื้อก็ขยับปีกราวกับมีชีวิตโบกบินใต้แสงจันทร์  นางขยับตัวหมุนไปมาพร้อมขยับมือเป็นผีเสื้อโบยบิน ดูราวกับกำลังร่ายรำ เสียงหวานหัวเราะเบาๆ  นางนึกขำที่ตนเองทำราวกับเป็นเด็กน้อย โชคดีที่อยู่เพียงลำพัง ไม่เช่นนั้น คงได้ถูกเอาไปนินทาว่า ฮูหยินแม่ทัพใหญ่เสียสติไปแล้ว

ความหมองเศร้าบรรเทาเบาบางลง นางรู้สึกสบายใจและอยากนอนหลับพักผ่อนแล้ว นางมองตะกร้าที่ใส่ผ้ารอเย็บปักแล้วส่งยิ้มให้ของเหล่านั้น

“วันนี้ข้าขอเกเรหนึ่งคืนนะ”

นางพูดแล้วดับเทียนในห้อง ปีนขึ้นเตียงแล้วปลดม่านมุ้งลง เหนื่อยล้ามาทั้งวัน เพียงหัวถึงหมอน นางก็หลับลงอย่างง่ายดาย.

ภาพที่เห็นเบื้องหน้ายังตราตรึงเขาอยู่ แม้ว่าในห้องจะดับเทียนจนมืดมิดไปหมดแล้วก็ตาม

กู้ตงหยางเพียงแค่อยากมาดูว่าภรรยาของตนเป็นอย่างไร หลังจาก ‘คืนนั้น’  เขาก็ยังไม่ได้เข้าใกล้นางอีก เพราะกลัวตัวเองจะไม่อาจยับยั้งใจไว้ได้ คืนนั้นเขาทำนางบอบช้ำไม่น้อย  ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ เมื่อถึงหน้าประตูเรือน เขายกมือขึ้นส่งสัญญา เพียงครู่เดียว ราวกับสายลมพัดผ่าน กู้ตงหยางก็รับรู้ได้ว่าเหล่าทหารอารักขาที่อยู่บริเวณนี้กระจายตัวหายไปหมดสิ้น  เขาจึงเข้าไปในเรือนของจ้าวจื่อรั่วอย่างเงียบเฉียบ แม้อยู่ในความมืดกลับเดินเข้าไปอย่างง่ายดาย ราวกับว่าที่นี่เป็นเรือนของตนเอง

มือใหญ่ผลักม่านมุ้งออก คนบนเตียงหลับใหลอย่างเป็นสุข อาจเพราะอากาศร้อนทำให้สวมเสื้อตัวบาง  นางขยับตัวเปลี่ยนท่านอน สาบเสื้อจึงคลายออกเผยให้เห็นเนินอกสร่าง  นิ้วกร้านหยาบกระด้างจากการจับกระบี่มานานค่อยๆ ไล้ผิวกายนุ่มละมุนราวกับแพรไหมเนื้อดี  เขายังคงจดจำสัมผัสที่ได้รับจากเรือนร่างนี้

จ้าวจื่อรั่วขยับตัวอย่างอึดอัด คล้ายมีแมลงมารบกวนการนอน ทว่าเมื่อรู้สึกถึงแรงขบเม้มที่ริมฝีปากทำให้รู้สึกตัว มือเรียวเล็กผลักไสอย่างร้อนรน ดวงตากลมลืมตาขึ้นทันทีที่รู้ว่าไม่ใช่ความฝัน ภายในห้องมืดสนิท  เห็นเพียงเงาดำกดทับอยู่ ร่างเล็กสั่นระริกด้วยความกลัวและดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นพันธนาการ

“ข้าเอง”

เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นเมื่อถอนริมฝีปากแล้ว มือใหญ่รวบข้อมือทั้งสองของหญิงสาวแล้วกดไว้เหนือศีรษะ  จ้าวจื่อรั่วปรับสายตาในความมืดจึงรู้ว่าคนที่อยู่เหนือร่าง นางขยับตัวเล็กน้อยพลันรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งที่แข็งขันและร้อนระอุแนบชิดเรือนร่าง  แม้สวมเสื้อผ้าอยู่แต่ไอร้อนจากกายเขาแผ่กระจายไปทั่ว

“ทะ...ท่านแม่ทัพ”   นางอึกอักอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร “ท่าน...ท่านเข้ามาได้อย่างไร”

“ข้าเป็นสามีจะเข้ามาห้องภรรยาไม่ได้รึ” ดวงตาคมดุจเหยี่ยวหรี่ตามองอย่างไม่พอใจนัก “หรือเจ้ารอใครเข้ามา”

นางแทบไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดเช่นนี้ออกมา ความน้อยใจทำให้นางพยายามขยับตัวให้หลุดพ้นจากมือใหญ่ แต่ข้อมือแกร่งกลับออกแรงกดไว้แน่นขึ้น  ซ้ำสะโพกสอบยังกดทับท่อนล่างจนนางขยับตัวไม่ได้อีก

“ท่าน!”  นางขึงตาใส่อย่างเคืองโกรธ ถูกรบกวนการนอนแล้วยังถูกกล่าวหาว่าร้ายใส่อีก จะมิให้นางหงุดหงิดได้อย่างไร

“ท่านแม่ทัพเล่า มิได้เข้าผิดห้องรึ!”

กู้ตงหยางเลิกคิ้วประหลาดใจ มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนโน้มใบหน้าลงใกล้  ลมหายใจผ่าวร้อนเจือกลิ่นสุราจางๆ ทำให้นางเริ่มหยุดดิ้นรน ได้แต่เบือนหน้าไปทางอื่น

“นี่เจ้า...”

เขาตั้งใจหยอกล้อนางด้วยลมหายใจผ่านร้อนของตน ทว่ากลับเป็นเขาเองที่เสียการควบคุมเพราะกลิ่นกายหอมละมุนเย้ายวนจนยากหักห้ามใจ แต่...นางเป็นภรรยาของเขา เหตุใดเขาต้องหักห้ามใจ ในเมื่อเขาเป็นสามีของนาง ย่อมมีสิทธิ์แตะต้องเรือนร่างนี้

น้ำเสียงหยอกล้อทำให้นางหันหน้ากลับมา เขาขบขันอันใดกัน? เพียงนางหันหน้ามาริมฝีปากอุ่นก็ทาบทับลงมา ครั้งนี้เขาขบเม้มริมฝีปากจนนางรู้สึกเจ็บ มือคู่นี้แข็งแกร่งเหมือนเหล็กกล้า ยิ่งนางดิ้นรน ร่างยิ่งถูกกอดรัดแน่นขึ้น  กู้ตงหยางเกรงว่านางจะเจ็บจึงดึงมือนางให้คล้องคอเขาไว้  แต่เขากลับใช้มือเพียงข้างเดียวกระตุกสายรัดเอวของนางออกทำให้เสื้อผ้าหลุดรุยออกจากร่าง

ฝ่ามือหยาบกระด้างแต่ลูบไล้อย่างอ่อนโยนช่วยผ่อนคลายร่างที่เกร็งด้วยความตื่นตกใจลงได้  ชายหนุ่มใช้ฟันกัดสายเอี๊ยมบังทรง เพียงกระตุกเบาๆ ก็หลุดออกเผยทรวงอกกลมกลึงเย้ายวนเบื้องหน้า เขาอ้าปากครอบครองยอดอกสีหวาน ดูดดึงจนเปียกชุ่ม เสียงหวานครางแผ่วอย่างไม่อาจทนกลั้นได้อีก

“อื้อ”  จ้าวจื่อรั่วพยายามกลั้นเสียงร้องสุดกำลัง แต่เขายิ่งทำร้ายกาจ ตวัดลิ้นที่ยอดอกสลับกับดูดดึงซ้ำยังบีบเคล้นทรวงอกอีก ความเจ็บแปลบระคนเสียวซ่านทำช่องท้องปั่นป่วน ส่วนที่อ่อนไหวเริ่มเปียกชื้น  ริมฝีปากร้อนคลายจากยอดอกแล้วจูบระเรื่อลงไปถึงเบื้องล่าง นางขยับตัวหนีอย่างร้อนรนพลางส่งเสียงห้าม

“ยะ...อย่า...ตรงนั้น...ไม่ได้”