บทที่ 16 16

“ริคคะ...”

เสียงครวญหลุดออกมาจากใบหน้างามที่เริ่มโอนอ่อนผ่อนตามเขาตอนไหนไม่รู้ได้ ร่างอรชรสยิวซ่านยามเทพบุตรประทับจุมพิตทรงอำนาจและเสน่หาอันร้ายกาจตามแนวไรผม หน้าผากเกลี้ยงเกลาเรื่อยลงมาบนเปลือกตาบอบบางใต้คิ้วโก่งผ่านจมูกโด่งเล็กจนถึงคางมน

ลอวเรนซ์อยากเก็บกลืนความสวยแสนสอางค์นี้ไว้ทั้งหมด แม้ความเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ