บทที่ 230 73.3 ถึงเวลาแล้ว

“เสด็จพ่อ...” เป็นครั้งแรกที่อาเป่าเรียกเขาว่าเสด็จพ่ออย่างเต็มปาก เด็กน้อยยอมรับว่าในสถานการณ์ที่อันตรายเช่นนี้เขาคิดถึงอ้อมกอดของบิดาที่เคยอุ้มกอดตนเองเอาไว้ อ้อมกอดนั้นเด็กน้อยรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยยิ่ง

“ฝ่าบาท...” จางอวิ๋นซีวิ่งเข้ามาโผกอดหานไท่หยาง น้ำตาของนางไหลมาด้วยความดีใจ นางสวมกอดเขาแน่น...