บทที่ 6 Chapter 6
Chapter 6
วิษณุกับเกรียงไกรที่เพิ่งสุขสม เมื่อเห็นลีลาสวาทของดนัยกับบุหลัน ไฟปรารถนาก็ปะทุขึ้นมาอีกรอบ เขาทั้งสองถอดเครื่องป้องกันที่มีน้ำสวาทของตนคั่งค้างทิ้ง เปลี่ยนใส่ชิ้นใหม่ แล้วร่วมวงเพลงกามกับชายหญิงบนเตียงนอน ดำเนินกามรมณ์ในแบบฉบับของพวกเขาไปอีกหลายชั่วโมง กว่าที่ศึกบนเตียงจะสงบลง
บุหลันเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำขจัดคราบความใคร่ออกจากกาย เธอรู้สึกสดชื่นเมื่อได้รับสายน้ำเย็นจากฝักบัว ลดความเหนื่อยล้าจากภารกิจสวาทได้มากโข
“อ้าว เพื่อนพี่กลับกันแล้วเหรอ” บุหลันถาม เมื่อไม่เห็นชายอีกสองคน
“เมียมันโทรมาตาม เลยรีบกลับ”
“ฉันขอพักบ้างนะพี่ ช่วงนี้ถี่เหลือเกินกลัวเครื่องจะพัง”
บุหลันบอกวิษณุ ขณะที่นั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจก มองสามีผ่านกระจกเบื้องหน้า
“ก็ได้ เว้นสักครึ่งเดือนก็แล้วกัน” วิษณุสงสารภรรยาสาวที่ต้องแบกรับความกำหนัดของเพื่อนของเขา ที่แต่ละคนเหมือนตายอดตายอยาก แม้ว่าเขาจะชอบเซ็กซ์หมู่ แต่ก็ต้องยอมห่างเพื่อสุขภาพร่างกายของภรรยา “เงินใกล้หมดแล้วนะ หลันมีทางที่จะหาเงินเพิ่มหรือเปล่า ช่วงนี้พี่เอาที่แม่ไม่ได้เลย กิจการพ่อไม่ค่อยดี ต้องเอาเงินไปหมุนเป็นค่าใช้จ่ายในร้าน แล้วแม่ก็บอกว่า พ่อเริ่มจะรู้ระแคะระคายว่าพี่ขอเงินแม่ด้วย แม่เลยให้ได้ไม่มากเหมือนเดิม”
ระยะเวลาหกเดือนที่บุหลันหนีตามวิษณุ ลูกชายเจ้าของร้านกระเบื้องในจังหวัดชุมพร เงินที่ใช้ประทังชีวิตได้มาจากทรัพย์สินที่บุหลันขโมยมาจากจักรินทร์ มูลค่าทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นเงินสด รถบีเอ็มดับบลิว ทองคำไม่ต่ำกว่าสองล้านบาท หากทั้งสองรู้คุณค่าของเงิน นำไปก่อร่างสร้างตัวเงินจำนวนนี้ก็จะงอกเงย ทว่าไม่ได้เป็นไปตามนั้น ทั้งคู่ใช้เงินฟุ่มเฟือย ไม่รู้คุณค่าของเงิน ทำให้เงินหมดภายในสองเดือน
พอเงินหมดวิษณุจึงขอเงินทางบ้านใช้ เพราะเขาไม่สามารถกลับบ้านได้ หากกลับและเรื่องนี้รู้ถึงหูจักรินทร์ เขาอาจจะไม่ปลอดภัย และมีเพียงคนเดียวที่จะหยิบยื่นเงินให้ได้คือ มารดา ส่วนบิดาตัดขาดจากความเป็นพ่อเป็นลูกตั้งแต่เขาพาบุหลันหนี
แต่ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา กิจการทางบ้านเขาไม่ดีนัก เนื่องจากมีห้างขายกระเบื้องและสุขภัณฑ์มาเปิดใหม่ ใหญ่และมีสินค้ามากกว่าร้านของตนหลายเท่า ลูกค้าเทกันไปเลือกซื้อร้านแห่งใหม่มากกว่า รายได้จึงลดน้อยลง บิดาวิษณุไม่อาจส่งเงินให้เขาได้เหมือนก่อน และตอนนี้เงินที่สามารถใช้ได้ก็มีไม่ถึงหนึ่งหมื่นห้าพันบาท เขาต้องรีบหาเงินก้อนใหม่ก่อนที่เงินที่มีอยู่จะหมด
“ฉันก็ไม่รู้จะหาที่ไหนนะพี่นุ ญาติฉันก็ไม่มีให้รีดไถ” บุหลันตอบสามีตามตรง
“หลานสาวนอกไส้เธอไงล่ะ ฉันได้ข่าวว่าไปอยู่กับไอ้ดินที่เหมือง เธอไปขอมัน มันต้องให้อยู่แล้ว”
ตอนนี้วิษณุคิดไม่ออกว่าจะหาเงินจากที่ใดมาใช้จ่าย แล้วอยู่ๆ เขาก็นึกถึงอิงฟ้าขึ้นมา และเป็นช่องทางเดียวที่ทำให้เขาได้เงิน
“มันจะมีเงินให้เราเหรอพี่นุ ถึงมันมีแล้วมันจะเอาเงินมาให้ฉันได้ยังไง ไอ้เม่นลูกน้องเก่าของพี่บอกพี่ไม่ใช่เหรอว่า ฟ้าไม่เคยออกมาจากเหมืองเลย ถึงออกมาดินก็ต้องมาด้วย อย่างนี้ฟ้าจะเอาเงินมาให้เราได้ที่ไหนกัน” บุหลันรู้เรื่องที่อิงฟ้าอยู่กับจักรินทร์ในเหมืองอัยรา แล้วรู้ด้วยว่าอิงฟ้าอยู่ในฐานะใด ซึ่งเธอเองไม่คิดใส่ใจหรือเป็นห่วงหลานสาว และไม่รู้สึกผิดที่ตนเองเป็นสาเหตุทำให้อิงฟ้าเป็นเครื่องระบายความแค้นแทนตน คิดเข้าข้างตัวเองว่า ถือเป็นการตอบแทนบุญคุณเธอไปในตัว ตอนนี้บุหลันไม่ห่วงใครทั้งสิ้น นอกจากตัวเอง ทั้งที่เมื่อก่อน บุหลันทั้งรักและเป็นห่วงอิงฟ้า
“เราก็ต้องคิดหาวิธีไงล่ะ มันเป็นทางเดียวที่เราจะได้เงินนะหลัน” วิษณุหว่านล้อม
“แล้วจะใช้วิธีไหนล่ะพี่นุ พี่อย่าลืมนะว่า ดินหูตาไวจะตายไป เราเข้าไปในชุมพร มีเหรอที่ดินจะไม่รู้” เธอรู้จักจักรินทร์ดี ข้อนี้เองที่หนักใจ
“มันต้องมีช่องโหว่สักช่องให้ฟ้าเอาเงินมาให้เรา เหมือนกับตอนที่พี่คิดแผนให้หลันหนีมันมาอยู่กับพี่ไงล่ะ พี่ขอคิดสักสองสามวันละกัน” เขาพูดอย่างมั่นใจ
“ถ้าพี่มีแผนดีๆ ฉันก็พร้อมทำตาม แต่ฉันไม่แน่ใจนะว่า ฟ้าจะมีเงินให้เราหรือเปล่า”
“ฟ้าไม่มี เราก็คิดให้ฟ้ามีเงินสิ ไม่เห็นจะยาก” วิษณุตอบกลับราวกับมีแผนในใจ “ให้มันไปขโมยของมีค่าหรือเงินของไอ้ดินก็ได้ แค่นี้ฟ้าก็มีเงินมาให้เราแล้ว”
“พี่นุคิดเหรอว่า ดินจะยอมให้ใครมาขโมยของซ้ำสอง ป่านนี้ไม่เปลี่ยนตู้เซฟหรือไม่ก็เอาของมีค่าไปฝากไว้ที่ธนาคาร แล้วฟ้าจะขโมยอะไรมาให้เราได้ล่ะพี่ ถ้าทำอย่างที่พี่พูด ดินรู้เรื่องเข้าละก็ ฟ้าตายคาเหมืองแน่”
บุหลันไม่คิดว่าเรื่องจะง่ายอย่างที่คิด จักรินทร์ไม่มีวันสะเพร่าปล่อยให้ใครมาลักทรัพย์สินของตนเป็นครั้งที่สองแน่นอน
“เอาน่า ค่อยๆ คิดกันไป แต่ตอนนี้พี่ยังคิดไม่ออก คิดออกพี่จะบอกหลันนะ” เขาจะตอบต่อเมื่อทุกอย่างลงตัว “ไปแต่งตัวเถอะจะได้กลับบ้าน ก่อนกลับเข้าบ้านแวะไปหาอะไรกินอร่อยๆ สักหน่อย เสียพลังงานไปเยอะ โคตรหิวเลย”
“จ้ะพี่”
บุหลันเองก็หิวไม่น้อย ท้องร้องหาอาหารเสียงดัง เธอรีบลุกขึ้นแต่งตัว ก่อนจะออกจากห้องพักของโรงแรมในอีกสิบนาทีต่อมา หากท้องอิ่ม บางทีสมองอาจจะแล่น คิดแผนดีๆ ออก
