บทที่ 57 บทที่ 57

ทว่า...ยามที่หญิงสาวเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์ไปเรียบร้อยแล้ว เปลือกตาของคนเจ็บก็ลืมขึ้น สายตาคมฉ่ำเชื่อมทอดมองเจ้าของร่างนุ่มที่ทอดแขนกอดเขาไว้ เธอไม่มีทางรู้ว่าทุกประโยคที่เปล่งออกมา มันฝังลึกเข้าไปในหัวใจของเขาแล้วเรียบร้อย

“ตันหยง...” เรียวปากได้รูปขยับคล้ายจะเปล่งเสียงออกมามากกว่าเรียกชื่อ แต่แล้วก็...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ