บทที่ 7 ยอมรับชะตากรรม(2)

ฉันได้แก้คำผิดและปรับปรุงการจัดวางเครื่องหมายวรรคตอน รวมถึงการเว้นวรรคในย่อหน้าใหม่ให้แล้วนะคะ:

📝 Talk: วาคิน และ ลูกตาล (แก้ไขและปรับปรุง)

แต่สำหรับเด็กคนนี้ มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมสนใจ

ใช่... ผมเคยเจอเธอมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อหลายวันก่อน ตอนที่ผมขับผ่านแล้วเจอฟ้า และฟ้าก็พูดชื่อนี้ให้ผมฟังตลอดทาง

ดูเหมือนเธอจะสนิทกับฟ้าและฟ้าก็รักเธอมาก หรือเพราะแบบนี้ผมถึงสนใจในตัวเธอ

จะว่าผม คิดไปเอง ว่าเธอเป็นตัวแทนของฟ้า มันก็ไม่เชิง

แต่ผมไม่อยากบังคับใคร เพราะฉะนั้น ทุกอย่างมันต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ

ว่าจะรับกับข้อตกลง หลาย ๆ อย่าง ของผมได้ไหม

เพราะไม่ใช่ใครก็ได้ที่ผมจะยอมให้มาเป็นผู้หญิงของผม

และถ้าเธอไม่ตกลง ทุกอย่างก็แค่จบ

และผมก็มีชีวิตไปแบบนี้ ส่วนเรื่องการรักษาตัวก็ให้มันเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น

ดีที่ทุกอย่างไม่มีผลกับงาน แต่ช่วงไหนที่เครียดจะไม่ผ่าตัดเพราะมันเสี่ยง

อันนี้ต้องแยกแยะให้ออก เพราะการเป็นหมอ มันคือความฝันของผม ที่อยาก รักษาชีวิตทุกคน

แต่ด้วยอะไร หลาย ๆ อย่าง มันทำให้ต้องปิดตัวเองจากโลกภายนอก

ขังตัวเองไว้ในที่แคบ ๆ เพราะแบบนี้มันเลยทำให้ผมเป็นแบบนี้

ทุกอย่างไม่มีใครกำหนดได้

แต่ผมจะกำหนดมันเอง ทุกอย่างจะดีขึ้นหรือเลวร้ายกว่าเดิมมันอยู่ที่ตัวเอง...

หมอที่รักษาแนะนำให้ อยู่ กับคนที่รัก และให้ผมควบคุมตัวเอง

ถ้าเรารักใครสักคน เราก็ไม่อยากเห็นเขาเจ็บตัว

แต่ใครล่ะ ที่จะ มารักคนที่ดูดีแต่ภายนอก ใครล่ะจะรับผมที่เป็นแบบนี้ได้

ใครล่ะจะรับได้ที่จะอยู่กับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นโรคจิต!

ที่ไม่รู้ว่าจะ เกิดบ้า ฆ่าคนตายวันไหน เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อย่างผมได้...

หรือต้องยอมรับชะตากรรมของตัวเอง และต้อง อยู่ คนเดียวไปจนวันตาย!

[Talk: ลูกตาล]

1 เดือนผ่านไป

ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้เจอกับเขาอีก และก็ เพิ่ง รู้ว่าเขารู้จักกับฟ้า เพราะวันนั้นเห็นเขามาส่งฟ้าที่ทำงาน

เขามองฉันแวบหนึ่งแล้วขับรถออกไป

ทำไมนะ ทำไมต้องคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาด้วย ทั้ง ๆ ที่ ฉันก็ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน

แต่แบบนี้รึเปล่าที่เขาเรียกว่ารักแรกพบ

มันเป็นแบบนี้ไหมนะ แต่คนอย่างฉันไม่กล้า เอื้อม ไปยืนอยู่ข้างเขาหรอก

ไลน์!

[ตกลงว่าเธออยากรู้จักฉันไหม] [ฉันรอคำตอบจากเธออยู่]

ระหว่างที่กำลังทำงาน อยู่ ๆ เสียงไลน์ก็ดังขึ้น

มันเป็นเขาจริง ๆ ด้วย แล้วเขามีไลน์ฉันได้ยังไง

แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร เพราะมา คิด ๆ ดูแล้ว

คนรวยแบบเขาจะมาสนใจอะไรคนอย่างฉันกัน และถ้าเป็นแบบนั้นเขาต้องมีเหตุผลอื่นแอบแฝง เขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่!

ฟ้าเองช่วงนี้ก็ดู ซึม ๆ ไม่ค่อยสดใสเหมือนแต่ก่อน

ฉันเองก็มีเรื่องให้ปวดหัวได้ไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งเรื่องพ่อกับลูกกวาง

ที่ตอนนี้ลูกกวางไม่กลับบ้านมาหลายวัน และวันนี้ก็ว่าจะไปตามหาน้อง เพราะ เพิ่ง จะได้ที่อยู่ผู้ชายคนนั้นมา

คนที่ลูกกวางไปไหนมาไหนด้วย บ่อย ๆ

ตอนเย็น

"ทำไมประตูห้องไม่ได้ล็อก?" ฉันกำลังจะเปิดประตูแต่ประตูห้องกลับเปิดอยู่

"ทำไมห้องถึงเป็นแบบนี้" ข้าวของทุกอย่างถูกรื้อค้นกระจัดกระจายไปหมด

"มาแล้วเหรอคนสวย!" เสียงนั่น!

"นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง?" เป็นผู้ชายคนนั้นที่ไปรับไปส่งลูกกวาง

"แล้วน้องสาวฉันไปไหน"

ฉันรีบเดินถอยหนีเพราะสายตาที่เขามองมันทำให้เริ่ม ใจคอไม่ดี

"หึ...อยากรู้ก็!"

หมับ!!

เขาพุ่งเข้ามาคว้าแขนฉันทันที

"ปล่อยนะ!" ฉันพยายามสะบัดแขนเขาออก แต่เขาตัวโตและแรงเยอะกว่ามาก

"เรามาแก้ผ้าคุยกันก่อนดีไหม อยากรู้อะไรพี่จะบอกหมดเปลือกเลย"

เขาดึงฉันเข้าไปกอดและก้มลงซุกไซร้ซอกคออย่างหื่นกระหาย

หมับ! พรึบ! ตับ!

"โอ๊ย!!" "อีบ้า!!" "มึง!! เจอกูแน่!!"

เพียะ!! แควก!!

"กรี๊ด!!!" "ช่วยด้วย!!"

ฉันถีบเขาอย่างแรงจนเขาหงายหลัง

แต่ระหว่างที่กำลังวิ่งออกจากห้อง เขาก็ดึงผมไว้แล้วตบจนล้มคว่ำ

ก่อนเขาจะฉีกเสื้อและดันตัวฉันนอนลงกับพื้นแล้วขึ้นคร่อม กดมือทั้งสองข้างไว้แน่น

"ช่วยด้วย!! ฮือ!!" ฉันดิ้นร้องขอความช่วยเหลือ

ระหว่างที่ไอ้บ้านี่กำลังซุกไซร้ซอกคออย่างหื่นกระหาย

"ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!!" ฉันได้แต่ตะโกนให้คนช่วย

หมับ!! พรึบ!! ผัวะ!! ผัวะ!! ตุบ!! ตุบ!!

"เก่งนักใช่มั้ย!!"

แต่ อยู่ ๆ ก็มีใครบางคนเข้ามากระชากมันออกจากตัว และกระหน่ำต่อยและเตะไอ้โรคจิตนั้นจนมันหมอบอยู่กับพื้น

"ฮือ!!" ลูกตาลได้แต่ร้องไห้กอดเข่าแน่น

ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

"ไม่มีอะไรแล้ว" "เธอปลอดภัยแล้ว" เป็นเขา เป็นหมอคนนั้นที่มาช่วยฉันไว้

"ตาลกลัว!" ฉันไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้มันกลัวมาก

"ไม่ต้องกลัว มันจบแล้ว" เขากอดปลอบฉันแบบนั้นอยู่พักใหญ่

ก่อนตำรวจจะมาและพาตัวคนร้ายไป

"ขอบคุณนะคะ"

ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องกับเขาสองต่อสอง และเขากำลังโกรธที่ฉันไม่เอาเรื่องคนร้าย

เพราะมันบอกว่าคนที่สั่งให้มันทำแบบนี้คือน้องสาวฉันเอง

เพราะลูกกวางอยากได้เงิน แต่ฉันไม่ให้ เธอเลยทำแบบนี้

ฉันกลัวว่าน้องจะติดคุกเลยไม่เอาเรื่อง และหมอก็ไม่พอใจมาก

"เธอคิดเหรอว่ามันจะจบแค่นี้!"

เสียงเข้มดุดันเดินเข้ามาบีบแขนอย่างแรง

"ตาลเจ็บ" ทั้ง ๆ ที่ ฉันไม่ได้ไปทำอะไรให้เขาสักหน่อย ทำไมต้องโมโหถึงขนาดนี้ด้วย

"ฉันขอถามเธอ!" "ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย!" "เธอยังอยากรู้จักฉันอยู่ไหม ถ้าฉันไม่เป็นอย่างที่เธอคิด"

เขาปล่อยมือ ฉันก็เอาแต่เงียบ ถ้าจะบอกว่าฉันรักเขาตั้งแต่แรกเจอ มันจะดีไหมนะ

แล้วเขาจะมองว่าฉันเป็นคนแบบไหน

"โอเค ถ้างั้นก็ดูแลตัวเองให้ดี ฉันคงไม่บังเอิญมาช่วยเธอได้ทุกครั้ง"

เขาเดินออกไปนอกห้องทันที