บทที่ 2 ทาสสวาทจอมบงการ บทที่ 2
“สวัสดีค่ะ...คุณดมิทรี”
เจ้าของดวงตากลมโตบนใบหน้าหมดจดทักทายเจ้าของคฤหาสน์ที่เธอตกลงใจจะมาอยู่ที่นี่เพื่อเป็นการตอบแทนคุณของป้าคนเดียว ภัสราประสานมือของเธอไว้ด้านหน้าและยังนึกถึงคำพูดของ ดวง ป้าแท้ ๆ ที่ชุบเลี้ยงเธอซึ่งเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ก่อนมาจากเมืองไทยว่า
“ภัส...ถ้าภัสรักป้า อยากตอบแทนบุญคุณที่ป้าเลี้ยงภัสมา หนูก็ต้องไปอยู่ที่เซนต์ลูเซียนะจ๊ะ มันเป็นเกาะอยู่ใกล้กับประเทศฝรั่งเศส ป้าน่ะไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว ป้าเป็นหนี้นายทุนแต่หมุนเงินไม่ทัน ถ้าไม่จ่ายเขาตรงตามเวลาเขาต้องเอาป้าถึงตายแน่”
บทที่ 2
ป้าดวงบอกกับเธอว่าอย่างนั้นและภัสราก็นั่งฟังด้วยหัวใจห่อเหี่ยว เธอเป็นลูกกำพร้าที่ป้าดวงซึ่งเป็นพี่สาวคนเดียวของมารดาพามาชุบเลี้ยงตั้งแต่เด็ก
ป้าดวงเปิดบริษัททัวร์ที่เมืองไทย ต่อมาป้าของเธอลงทุนขยายกิจการโดยเป็นหนี้นายทุนคนหนึ่งเป็นเงินกว่าสิบล้านบาท ป้าดวงตั้งเป้าว่าจะสามารถทำกำไรจากการทำทัวร์แต่กลับติดลบจากเศรษฐกิจตกต่ำจนไม่สามารถคืนเงินที่กู้ยืมมาได้ทัน และสิ่งเดียวที่เธอซึ่งเป็นเสมือนลูกสาวคนหนึ่งจะช่วยได้คือการตอบแทนด้วยการเอาตัวมาชดใช้หนี้เรือนล้านให้กับป้าคนเดียวให้กับมหาเศรษฐีที่ป้าดวงบอกกับเธอว่า
“เขาชื่อดมิทรี มาร์โควิค...ป้าก็ไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนแต่เห็นว่าเป็นมหาเศรษฐีอยู่ที่ประเทศเซ็นต์ลูเซีย หนูแค่ไปรับใช้เขา อาจจะเป็นแม่บ้านให้เขา ก็เท่านั้น เห็นแก่ป้าสักครั้ง ช่วยป้าสักครั้งนะภัส”
มันไม่ใช่คำร้องขอให้เธอมาขายตัวเสียเมื่อไหร่ ถ้าเป็นสมัยโบราณเธอก็คงเหมือนทาสในเรือนเบี้ย เอาตัวมาคอยรับใช้แลกหนี้กับผู้มีพระคุณ คิดได้ดังนั้นภัสราก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย หญิงสาวยกมือขึ้นประนมและก้มหน้าลงน้อย ๆ ในท่าไหว้แสดงการทักทายอย่างไทยซึ่งมันทำให้อีกฝ่ายฉงนฉงายขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ชื่ออะไร?” ดมิทรีถามห้วนสั้น นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลสะท้อนอะไรบางอย่างที่ภัสราไม่อยากหยั่งรู้และค้นหา
“ภัสราค่ะ คุณดมิทรี”
ร่างสูงเอนหลังพิงเก้าอี้และนั่งในท่าเหมือนเอกเขนกแต่สายตาของเขาจับจ้องหญิงสาวตรงหน้าตลอดเวลา ให้ตายเถอะ!...เบนจามิน ไอ้ลูกน้องตัวแสบ ตอนนี้เขาเหมือนมหาเศรษฐีที่กำลังดูตัวผู้หญิงในคอลเล็คชั่น ซึ่งไม่ใช่วิสัยของเขาเลยสักนิด
ภัสรา หญิงสาวอายุยี่สิบที่ยืนตรงหน้าเขาเหมือนเธอกำลังประหม่า เธอดูราวกับว่าไม่เคยประสีประสาเวลาอยู่กับผู้ชายสองต่อสองเลยกระนั้น ใบหน้าจิ้มลิ้มหมดจดทำให้เขาเผลอมองภัสราอยู่นาน
“ชื่อเรียกยากจัง ฉันเรียกเธอว่าเวอร์เน็ตตาตามอย่างชื่อของคนที่นี่ก็แล้วกัน...ทำอะไรได้มั่ง”
“กวาดบ้าน...ถูบ้าน ทำอาหาร แล้วแต่คุณจะให้ฉันทำอะไรค่ะ”
“ปรนนิบัติเป็นมั้ยล่ะ”
ภัสรา ที่ตอนนี้ได้ชื่อใหม่สำหรับมหาเศรษฐีหนุ่มว่า เวอร์เน็ตตา ย่นคิ้ว
“ปรนนิบัติอย่างนั้นหรือคะ?”
“ก็...นวด ๆ ทำให้ฉันผ่อนคลาย”
“ฉันไม่เคยนวด ไม่เคยเรียนมาก่อนค่ะ”
“อะไรกัน” เขาทำหน้าเหมือนไม่สบอารมณ์ “อุตส่าห์ดั้นด้นมาถึงที่นี่ เอาตัวมาแลกกับหนี้เป็นล้าน ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอจะไม่รู้จักไอ้แบบอย่างว่า”
“ฉันไม่เคยทำจริง ๆ นะคะ คุณดมิทรี...ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อรับใช้คุณ อย่างที่แม่บ้านทั่วไปเขาทำกัน”
ชายหนุ่มยิ้มเหยียดหยัน ดูเจ้าหล่อนทำเหมือนไม่ประสาแต่กล้าตามคนของเขามาถึงเซนต์ลูเซีย ประเทศเกาะที่อยู่ห่างไกลจากเมืองไทยตั้งไม่รู้กี่หมื่นไมล์ทะเล
“ถามจริง ๆ เถอะ” ดมิทรีลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนประสานมือไว้ด้านหน้าและทำท่าสงบเสงี่ยม “ป้าเธอสอนอะไรบ้างก่อนมาที่นี่...เวอร์เน็ตตา”
เขาหยุดยืนข้างหน้าภัสรา หญิงสาวหรุบเปลือกตาลงต่ำ เธอได้ยินเสียงลมหายใจของเขาชัดเจน หลายครั้งที่เธอแอบเหลือบมองเขาตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้ ป้าของเธอเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับมหาเศรษฐีคนนี้ให้เธอฟัง ทว่าอย่างหนึ่งที่ป้าดวงไม่เคยบอกเธอนั่นคือ ดมิทรี มาร์โควิค เป็นผู้ชายที่ไม่ได้น่ามองแค่เรือนร่างสูงสง่า แต่ใบหน้าคร้ามเข้มเต็มไปด้วยเสน่ห์ราวกับเทพบุตรของเขาทำให้เธอหายใจผิดจังหวะทุกครั้ง
“ป้าสอนให้ฉันมาเป็นแม่บ้านให้คุณค่ะ”
“เวลาพูดเธอต้องสบตากับคนฟัง...เวอร์เน็ตตา”
ดมิทรีเชยคางมนของเธอให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลของเขา ดวงตาบนใบหน้าหล่อเหลาเป็นประกายเจิดจรัสแต่ก็ดุดันในความรู้สึกของหญิงสาว
“ค่ะ” ภัสราตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าเธอประหม่าและหวั่นกลัวในที แต่สิ่งหนึ่งที่น่าอับอายสำหรับหญิงสาวคือใบหน้าที่เริ่มแดงซ่านขึ้นมาจนยั้งไม่อยู่ ดมิทรีจับจ้องบนใบหน้างาม ริมฝีปากจิ้มลิ้มของเธอเผยอออกดูเย้ายวนโดยไม่ตั้งใจ
“อย่างนั้นแล้ว ถ้าฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำได้ทุกอย่างซีนะ”
“ค่ะ”
เขาเลิกยิ้มมุมปากขณะที่นิ้วแกร่งยังเชยคางเรียวของหญิงสาวให้ดวงหน้าหวานเงยขึ้นเผชิญหน้ากับเขา
“ถ้าอย่างนั้น...คืนนี้เธอต้องมาอาบน้ำให้ฉัน...ในห้องนี้”
ดวงตาของหญิงสาววาวขึ้นเล็กน้อย ภัสราเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ดมิทรีลดนิ้วแกร่งลงจากคางมน หญิงสาวทำหน้าแทบไม่ถูกเมื่อเจอคำสั่งแบบนั้น
“ว่ายังไง...ถ้าทำไม่ได้ก็กลับไปหาป้าเธอซะ แล้วเตรียมเงินใช้หนี้ให้ฉันด้วย”
“ทะ...ทำได้ค่ะ”
หญิงสาวรีบรับปากแต่ความรู้สึกนั้นกล้ำกลืนเหลือคณา เธอก้มหน้ารับคำสั่งของผู้บัญชาราวกับเต็มใจ
“ค่ะ...คุณดมิทรี...คืนนี้ฉันจะมาเตรียมน้ำอาบไว้ให้คุณ”
“ไม่ได้เตรียมเฉย ๆ แต่ต้องอาบน้ำให้ฉันด้วย”
